Hy
vertel my hoe anders hierdie een boek was wat hy wou lees as al die gewone
boeke waarmee hy sy hele lewe nog besig bly.
Hy
het al iewers so bietjie met die inhoud daarvan te doen gehad. Dit is 'n
onderwerp wat hom die laaste tyd geboei het.
Die
voorsmaak van die inhoud waaroor hy al lank meer wou weet, maar ook die plek
waar hy was in sy geestelike reis, het iets in hom laat gebeur wat hom anders oor
die werk laat voel het.
Hy
het dus meer as normaalweg uitgesien om te begin lees.
Maar
hy het hom ook voorgeneem dat dit nie net sommer net nog 'n lees gaan wees soos
al die ander boeke wat hy al in sy lewe deurgewerk het nie.
Hierdie
boek wou hy lees deur die metode van lectio divina wat ons in ons kursus gedoen
het. 'n Geestelike lees wat 'n mens in
veel meer as net 'n serebrale sin in beslag neem.
Hierdie
keer was hy daarom ingestel op die proses.
Nie sommer net wegval en lees nie:
Eers
het hy 'n stil plek opgesoek. Die kinders is weg strand toe. Die eerste dagtake
is afgehandel. Hy kies 'n stoel op die stoep uit waar niemand hom sien nie,
maar hy tog 'n uitsig oor die see het.
In
die stil plek sit hy met die boek op sy skoot. In sy binneste die skoonmaak en
rustigword vir wat kom.
Hy
lees 'n stuk uit die boek. Kou daaraan en as dit nie in sy binneste insak nie, herlees
hy dit weer.
En
steeds weer vra hy homself af wat dit aan hom doen, waarom dit hom raak en
waarom die stukke by hom resoneer.
Hy maak
van die lesery 'n geestelike oefening.
Dit is alles so gewoon: 'n stil leesplek, 'n
boek op die skoot, 'n geduldige volg van woorde, 'n nadink.
Maar
eintlik is daar in die gewone die ongewone: want dit is nie net sy brein wat
hier werk nie. In die meeleef met die boek, voel hy selfs die boek, besef hy. Hy
voel hoe sy oë, selfs sy hart en sy ore, sy sinne en sintuie iewers betrek word.
Hy
voel hoe die woorde in sy binneste gaan lê, hoe die woorde dinge onderstreep
waaraan hy dikwels dink, maar ook hoe die boek sy lewe oopbeur.
Dit
is wat ek wil wees: sê hy. So wil ek my lewe ervaar. In die eenvoud van die
leesproses kom daar vervulling, 'n stuk rykheid, 'n doodgewone diepte.
Hy
vertel my: dit is nou al twee maande dat hy daardie dae met die boek
deurgebring het.
En
dit is asof dit gister met hom gebeur het.
Daardie
oggend het hom geleer: so wil ek wees, so is my lewe goed. In die doodgewone
kan 'n mens die verborge Volmaakte ontmoet. Dit kos alleen maar geestelike
oefening.
