Kontemplasie, liefde en 1 Korintiërs 13.

“Kontemplasie” is die hart en dieptepunt van die mistieke en geestelike lewe.

Wie die gawe ontvang, se lewe kom tot vervulling.

In Afrikaans sou ‘n mens van “aanskouing van God” praat, as daardie moment, dikwels so kort soos ‘n flits, soms ‘n uur of twee, van bewus-wees en bewusraking van nabyheid aan God.

Aanskouing van God lyk na iets onpeilbaar, asof dit iets is wat met ‘n mens gebeur wat op geen manier deurgrond kan word nie. En dit is seker gedeeltelik waar.

Tog kan ‘n mens meer oor kontemplasie sê:

Want daar is ‘n hartgrondelike band tussen die liefde en aanskouing. Merton praat daarom van kontemplasie as die bonatuurlike liefde en kennis van God, eenvoudig en verborge, deur God in ‘n mens se innerlike uitgestort. ‘n Mens weet summier en dadelik, intuïtief, dat ‘n mens in God se ontfermende, uitreikende en suiwerende teenwoordigheid is.

Hierdie aanskouing en aanvoeling vir God het alles te doen met suiwer liefde. Die aanskouing is, skryf Merton, ‘n goddelike gawe van liefde wat alle natuurlike vermoëns van die mens te bowe gaan en wat niemand uit sy eie kan verkry nie. Dit is onpeilbaarheid, maar onpeilbaarheid van die liefde.

God gee soveel liefde aan die mens as wat daar in die mens liefde en oopheid en ruimte is vir God. Wie God liefhet, ontvang die liefde. Maar selfs die liefde wat die mens vir God het, is ‘n gawe!  God, verseker Johannes immers, het ons eerste liefgehad.

Aanskouing is dus ten nouste met liefde verbind. Maar kontemplasie neem die liefde ook verder: wie God lief het, besef dat die grootste vreugde is om God lief te hê en om alles vir God op te gee en om alles op te offer vir die Liefde. Kontemplasie plant in ‘n mens die ervaring dat die liefde al is wat werklik saak maak en dat daar buite God nie regtig iets belangriks is nie.

Wie God aanskou, ontvang dus ‘n onpeilbare wete van die Liefde as die grootste van alle dinge. Maar die is nie ‘n losse onpeilbaarheid, ongedefinieerd nie. Dit is die oorweldigende ervaring dat ‘n mens in die teenwoordigheid van die Oneindige, bonatuurlike Liefde ingeneem word en daarin bly. Liefde, vertel kontemplasie, is regtig al wat saak maak.

Dit is hoe ‘n mens 1 Korintiërs 13 moet verstaan:  deur die raaisel sien ‘n mens, aanskou ‘n mens – en die aanskoue bring jou tot ‘n wonderwerkende minnelied op die Liefde, wat die allesverterende verlange reflekteer dat die hart sy rus alleen in God sal vind. .