“Gee my ‘n
luisterende hart,” bid Salomo volgens 1 Konings 3:9.
Dit is vir die jong
koning die belangrikste ding wat ‘n mens sou wou hê. Hy het nie behoeftes en
begeertes om baie met God te praat nie. Hy vra van God die “hart” om te kan “luister.”
Dit is opvallend
vir mense wat so reg staan om gedurig met God te wil praat.
Godsdiens misvorm
mense tot praters wat nie kan ophou om vir God te vertel wat hulle alles wil hê
nie.
Godsdiens mismaak
mense ook om gedurig dinge na hulle sin te wil hê en te verstaan. Gee vir my,
sou Salomo kon sê, tog al die antwoord op my vrae en leer my alles wat ek graag
moet weet.
Die begeerte na ‘n
luisterende hart het te doen met veel meer as om te verstaan. Die brein is hier
nie op die spel nie.
Die mens vra dus ‘n
sekere soort “hart” – ‘n ervaring wat te doen het met die belangrikste deel van
die menslike bestaan. Dit is ‘n begeerte wat uit die dieptes van jou binnekant
opkom. Hier, waar niemand kan kom nie, waar jy verskriklik alleen is, in die
plek waar jy alleen sien, hoor en bestaan – op die stil, kernplek, wil jy
iemand wees wat kan “luister.”
Die versoek van
Salomo word gedryf deur ‘n innerlike self-kennis.
Die versoek is om te kan luister na God. Hierdie innerlike
kreet roep dat God daar sal woon waar die mens op sy alleenste en eerlikste is.
Want die mens wat
sy of haar innerlike ken, weet dat dit ‘n oop, leë ruimte is waar baie klanke
eindeloos kan bly eggo.
Laat ek, wanneer ek
in al my naaktheid, voor die volle waarheid van my bestaan verkeer, laat my dan
iemand wees wie se hart aan God verpand is. Ek vra om nie aan myself uitgelewer
te wees nie. Of op myself ingestel te wees nie. Nie te verdrink in die klanke
en klanke nie.
Laat my tog vir U
hê om te hoor. Dit is ‘n begeerte wat
van diep in ‘n mens opkom na ‘n uitreiking van God.
Die mens wil nie
alleen wees nie, selfs nie in die paradys nie.
Daar moenie eers ‘n
pouse wees nie, nie ‘n stilte nie. Klanke van God se stem moet bly vloei en ‘n
mens vul, ryk en vol maak, van binne uit .
Salomo, ironies,
het sekerlik om elke hoek en draai met God se dinge te doen gehad. Priesters en
profete was daar in oormaat in sy tyd. Die woorde in 1 Konings 3:9 veronderstel
dit ook: mense is godsdienstig. Hulle hoor God se stem dikwels.
Maar dit is nog
lank nie om na God te luister nie.
‘n Mens wil luister
om te hoor hoe word jy geroer in die leegte van jou bestaan deur die rykheid
van wat God wil gee. Dit is nie net om oor God te kan hoor nie. Dit is om God
met jou te hoor praat.
Dit is ‘n
opvallende gebed wat die verlange na ander weerspieël: Salomo weet ‘n mens kan
nie op jou eie bestaan nie. Wat jou lewe vul, is die Stem van die ander, die
stem wat van buite tot jou kom. ‘n Mens se lewe is sinvol wanneer dit opgeneem
is in ‘n verhouding, wanneer ‘n mens Iemand naby jou het wat jou erken, herken,
verken en beken.
Dit boeiende is dat
‘n mens iewers weet hoe God se stem lewe skep. God het gepraat en daar was
lewe. God roep en mense word nuut.
Maar dit is nie
altyd so maklik om in daardie rykdom in te leef nie. Geraas, eie gepraat,
self-besigwees, verdring daardie subtiele stem van die lewe.
‘n Mens moet leer
om te kan luister. Jy moet vra daarvoor. ‘n Mens moet daarom bid.
Eers dan word die
wonder van die stem hoorbaar, groei dit, gryp dit jou lewe in besit, wil jy
meer hê.
‘n Luisterende hart
is ‘n enorme gawe wat alles kan verander.
