Sommer langs die pad, in die oop veld: die klein wit spatsel

 

Op pad van Lanseria na Pretoria, vlak langs die snelweg, op ‘n Sondagoggend, ry ons verby die groep in die veld. 

Hulle is ‘n klein, wit spatsel in die winterbruin grasveld.

Dit is ver van die stad, maar tog ook weer net direk langs die groot pad.  ‘n Bakkie en drie motors staan naby hulle geparkeer. Sommige is dus die lang pad na die byeenkoms aangery. Maar ons sien ook hoe nog ‘n paar van hul lidmate langs die pad aangestap kom.

Motors jaag dol verby die groep van ongeveer 50 mense. 

Die geraas van die gejaag beklemtoon die stilte en afgesonderdheid van die groep.

Die vroue dra meestal wit rokke en wit hoofdoeke. Die meeste mans, duidelik in die minderheid, het gewone klere aan en sit netjies in hul eie ry, eenkant. As hulle wel wit klere aan het, het hulle nie kopdoeke op nie.

In die middel staan iemand met hulle en praat. Op ‘n stadium lyk dit asof hy sy hande in ‘n gebedshouding voor hom gevou hou. Hy is verlore in die groep. Maar die groep is ook 'n krans om hom.

Daar is geen kerkgebou nie. Niks van leë kerkbanke met mense wat die rye van agter vol sit nie. In ‘n klein, intieme sirkel sit hulle op hul eie, weg van die lawaai.

Ek bedink vele dinge sommer tegelykertyd: die ritueel en simboliek van wit klere. Die eenvoud van die oop veld. Die communitas van die groep wat ‘n sirkel gevorm het. Die evangelie wat suid, suid versprei het, tot aan die suide van Afrika. Die twee groot houers water wat een kant weg van die groep staan. Die liggaamshoudinge van die mense wat elkeen op sy of haar eie manier vertel van hul reaksie op wat daar by hulle gebeur.  

Ek sou graag by die groep wou gaan inluister het. 

'n Klein wit spatsel. Maar opvallend genoeg om 'n mens tot stilstand te bring...