Wat God nie nodig het nie... Oor Milton en innerlike berusting

John Milton word, na Shakespeare, as een van die invloedrykste digters en figure in Engels beskou. Hy was 'n mistikus, wat, onder andere, die beroemde Paradise Lost geskryf het. 


Hy het, voordat hy Paradise Lost geskryf het, blind geraak. In die jare 1658-1664 skryf hy die beroemde gedig terwyl hy totaal verarmd was.


Een van sy ander gedigte is die volgende sonnet. Hy skryf daarin oor sy blindheid. Die beroemde digter is nie jammer vir homself nie. Hy vertel van die vrees wat hy het dat sy Godgegewe talent onbenut bly, hoewel, voeg hy by, juis die blindheid hom sterker instel op diens aan God. 


Sy innerlike rus vind hy daarin dat God genade skenk aan die een wat sy sagte juk geduldig dra. 


Dan, stilweg, is daar die genade. As hy die genade besing het, skryf hy die slotsin van die sonnet - een van die allerberoemdste sinne wat ooit in enige gedig geskryf is. Om op God te staan en wag, is goed genoeg - dit is goddelike diens waartoe die genade inspireer.


Hier is die sonnet: 


SONNET XIX.

ON HIS BLINDNESS.

WHEN I consider how my light is spent, Ere half my days in this dark world and wide, And that one talent which is death to hide Lodged with me useless, though my soul more bent To serve therewith my Maker, and present My true account, lest He returning chide, 'Doth God exact day-labour, light denied?' I fondly ask.  But patience, to prevent That murmur, soon replies, 'God doth not need Either man's work or his own gifts. Who best Bear his mild yoke, they serve him best.  His state Is kingly: thousands at his bidding speed, And post o'er land and ocean without rest; They also serve who only stand and wait.'

5 10