Voos, maar bemind...

Die lawwe foto, vrot van humor, het my laat lag, maar ook ‘n klomp los gedagtes in my losgeskrop.

Lieflingsokkies, vrot gedra, waarvan ‘n mens nie afskeid wil neem nie.

Ek het ook al sulkes gehad. Hulle was naderhand voos. Maar hulle is deel van jou lewe. En hoe voser hulle raak, hoe groter deel het hulle aan jou lewe.

Jy weet hulle moes al lankal gesmyt geraak het. Maar hulle is soos jou ou hond in jou huis. Hoe ouer, hoe liewer.

Dan kom daar ‘n dag dat jy weet dit is nou die tyd. Dit kan nie anders nie. Hulle moet gaan.

Maar voor jy hulle laat gaan, neem jy eers jou foto.

Want jy het byna ‘n leeftyd met hulle deurgebring. Hulle het diep spore saam met jou in jou lewe getrap.

Jou foto is ‘n afskeid. Jy weet die einde is daar. Dit is amper soos 'n grafsteen....

Jou foto is ‘n blyk van waardering. Ek kan julle nie laat gaan sonder om julle te wil onthou nie.

Jou foto is vol verwondering: hoe naby kom 'n paar loopgoed aan jou hart en hoe bly jy tog vasgebind aan die bekende. 

Dus, ‘n mens kyk met gemengde liefdesgevoelens na dinge waarvoor ander mense sal gril omdat dit so naby aan jou is.

Die huismense juig. Die skande is vort. Hulle hoef nie meer te vrees as pa, na 'n hartaanval, dalk in die hospitaal beland en die verpleegsters moet daardie tekkies uittrek nie. 

Maar jy gaan daardie twee liewe lappe mis.

Ek het ook ander gedagtes: soms in ‘n mens se lewe voel jy ook so voos.

Daar is tye dat jy weggegooi voel. Vol gate deur die lewe getrap.

Maar ons het die wonderlike wete: die Een wat die pad met ons gestap het, kyk met veel liefde na ons – met ander oë as hulle wat vir die voosgeid gril.

En die Een weet dat wanneer ons so voel, dit tyd is om rus te skenk. Soms vind ons die rus hier en nou. Maar op ‘n keer sal daardie Een kom en vir ons die ewige rus skenk.

Altyd weer wys die Beminde hoe groot die liefde is, hoe ver verby alle voosheid, dit strek.

O, om vir ewig in daardie Liefde wat so onverdiend, ook aan die vertraptes gegee word, in te woon…