Eensaamheid in die werkplek

Vir mense wat nadink oor die spiritualiteit van die werkplek, maar ook oor spiritualiteit in ons tyd waain mense smag na intimiteit, is die artikel hier onder in vandag se New York Times belangrik. Christen sakelui, veral bestuurders, kan veral ook doen met die raad daarin.

Spiritualiteit van werk, of van die werkplek, is 'n groeiende dissipline in spiritualiteit  en behoort tot die ondersoekveld van Gemeenskapspiritualiteit. Dit lewer 'n belangrike bydrae om 'n meer menslike gemeenskap tot stand te bring en 'n situasie in die werkplek te bevorder waarin mense gelukkig is.

Die spiritualiteit kan ook waardevol vir die prediker wees, dink ek toe ek die artikel lees. Dikwels hoor 'n mens preke oor hoe 'n gelowige by die "kantoor" of die "werk" sy/haar geloof moet uitleef, maar die gedagte bly in die lug hang of mense is sku daarvoor - menende dat dit beteken hulle moet Bybelstudiekringe hou of gebedsbyeenkomste organiseer. Mense het nie altyd sin in demonstratiewe geloofsgebare nie. Op dieselfde manier weet baie mense dat meer indirekte vorme van geloofsbelewing sterker slaankrag het en groter indruk maak.

In die artikel kan 'n prediker konkrete insig vind en gedagtes optel wat van 'n meer praktiese aard is: ek hou byvoorbeeld van die gedagte in die artikel dat 'n mens by jou werkplek 'n kollega se eensaamheid (dikwels weggesteek) kan help beveg deur 'n vriendelike woord, geselsie, saam tee drink of een of ander vorm van aandag skenk. Deur sulke bietjie aandag kan iemand se lewe getransformeer word. Des te meer kan iemand vanuit sy of haar geloof hiertoe geïnspireer word.

Dit is ook interessant dat eensaamheid aansteeklik is. Eensaamheid is ook aansteeklik en het 'n uitkringende effek in die sin dat 'n eensame mens naderhand depressief, negatief en afbrekend word.

As daar nie iewers deur die kringloop van eensaamheid in die werkplek gebreek word nie, word die gevoelens net sterker en bring dit steeds weer groter depressie.

Daarom kan die prediker vertel dat 'n mens bedag moet wees op eensaamheid in jou eie lewe en vir eensame mense sodat 'n mens nie ingetrek word in 'n kringloop van negatiwiteit nie.

 As mense in 'n kantoor-situasie vervreemd voel, kan een gelowige mense se vriendelikheid en vreugde brood-nodig wees en so 'n situasie begin transformeer. 
Ek bly ook kou aan die gedagte in die artikel dat eensaamheid iets is wat deel is van die menslike bestaan en dat 'n mens daarvoor bedag moet wees. Eensaamheid is dus byna onvermydelik. Wie mens is, ervaar dikwels sulke gevoelens.

In 'n mens se persoonlike lewe kan eensaamheid seer maak. Maar hoeveel mense besef dat 'n werkplek - soos selfs 'n kerk - mense se eensaamheid kan verdiep? Hoe dikwels dink 'n geloofsgemeenskap na oor hoe organsisasie en instellings bydrae om mense te vereensaam en ongelukkig te maak?

Ek het dit al dikwels gehoor: mense is eensaam, maar wil nie kerk toe gaan nie omdat hulle vriendelikheid mis en omdat hulle eenkant voel. Ondenkbaar dat selfs die kerk so kan funksioneer dat mense in sy midde dikwels meer eensaam word.

'n Mens kan hierdie gedagtes wyd uitbrei: eensaamheid in 'n gemeenskap, in 'n skool (bv waar kinders geboelie word), op die sportveld. Oral waar mense in groepe bymekaar kom is daar die individu wat swaar kry om raakgesien en gewaardeer te word, of bloot net te meng. Hier kan ontferming vanuit 'n Christelike perspektief gesien, transformerend wees. Jongmense kan aangespoor word om op te let op skoolmaats wat eenkant is en eensaam is en doodgewoon vir hulle vriendelikheid te bewys. In 'n straat woon daar 'n gesin wat dalk nie maklik kommunikeer nie en wat verlang na bietjie aandag. Mense by die werkplek kan 'n punt maak om 'n stukkie menslike solidariteit elke dag op kantoor uit te leef. Miskien deur klein geloofsgroepsaktiwiteit, ja, maar baie meer nog deur 'n vriendelik groet, 'n gewone gesels, 'n koppie koffie saam deel...

Hier is die artikel:

Building a Bridge to a Lonely Colleague

By PHYLLIS KORKKI

Published: January 28, 2012

IT’S lonely at the top, or so it is said. But in fact it doesn’t matter where a person is in the office hierarchy — employees at all levels become lonely, even when other workers are all around them.

Research into loneliness has tended to focus on people’s private lives and on groups that may be prone to it, like the elderly. But some researchers have done studies on workplace loneliness, and have found that it hurts not only individuals but organizations as a whole.

Loneliness is a perception of isolation or estrangement from others, says Barsade, a management professor at the Wharton School of the University of Pennsylvania. It arises from “the critical human need to belong,” she says.

Loneliness is not the same as solitude, which can be a positive and welcome state. Nor is it synonymous with depression, although the two may be correlated, says Sarah Wright , a senior lecturer in organizational leadership at the University of Canterbury in Christchurch, New Zealand. With loneliness, there is a need to rid oneself of distress “by integrating into new relationships,” she explained in an e-mail. “With depression, there is a drive to surrender to it.”

Because it is part of the human condition, loneliness is often regarded as a personal problem. But managers may need to view it as an organizational issue as well, according to research by Professor Barsade and Ozcelik, an associate business professor at California State University, Sacramento.

In a recent study of more than 650 workers, the two researchers found that loneliness — as reported both by the sufferer and his or her co-workers — reduces an employee’s productivity. This was true on both individual and team-oriented tasks.

Just look at what loneliness can do to a person, and you’ll see why. “Loneliness tends to distort social cognition and influences an individual’s interpersonal behavior, resulting in increased hostility, negativity, depressed mood, increased anxiety, lack of perceived control and decreased cooperativeness,” Dr. Wright says.

Professor Barsade is investigating whether loneliness may also be “contagious,” the way she has found emotions like anger and happiness to be in the workplace.

So what to do? First, realize that “loneliness is an emotion, and we should listen to it,” Dr. Ozcelik said.

Those trying to combat loneliness should remember that “it is actually about the quality of relationships and not the quantity,” Professor Barsade said.

JUST one close relationship with a colleague can make all the difference. The recent economic downturn may well have been a factor in heightening feelings of workplace loneliness, said Nancy Molitor, a public education coordinator for the American Psychological Association and a clinical psychologist in private practice in Wilmette, Ill.

Even among people who have kept their jobs, she said, office layoffs may mean a loss of contact with someone “who wasn’t just a co-worker, but a friend.”

To fight loneliness, employers don’t necessarily want to organize more parties, Dr. Ozcelik said. “Being lonely in the middle of a crowd can be exhausting,” he said. “Creating more distractions won’t help those people.”

Helping a colleague, or yourself, out of loneliness, may involve such simple steps as taking the time for a chat, asking for input on a project, or offering an invitation to coffee or lunch.

And perhaps managers shouldn’t feel so irritated by the occasional raucous coffee break or a lingering conversation about last night’s game or TV show. These types of encounters may promote bonding that causes people to work harder.

But sometimes loneliness can be built into the fabric of an organization. An atmosphere of distrust, suspicion and fear can cause workers to feel estranged from one another, Dr. Wright has written.

And even without those elements, the way that work is structured can either inhibit or enhance a sense of community, Professor Barsade said.

“Managers need to be thoughtful about making sure that their teams and team members are interpersonally engaged and connected to each other,” she said. “We know that’s a mechanism through which good work gets done.”