Wanneer die verlange gesterf het: oor God se heiligheid

Gebede, veral van vroom mense, begin dikwels met toegeneë aanspreekvorme vir God of Jesus: “Liewe” Jesus, of “liewe Here” is nie vreemd aan mense se manier van bid nie. Aldus ook: “Dierbare Jesus” of “dierbare Here.”

Sommige, meer plegstatiges sal dalk eerder bid: “Ewige Vader” of “Almagtige Here.”

Dis min dat ‘n mens ‘n gebed hoor wat begin met “Heilige Vader.”

En tog: heiligheid is so belangrik vir Jesus dat hy die Onse Vader begin met die bede: “Laat U Naam geheilig word.”

Daarom is dit aangrypend dat Jesus in sy afskeidsrede in Johannes 17:11 tot God bid as “Heilige Vader.” Hy bid in die hoofstuk vir die bewaring van die dissipels in die tyd wat sal kom wanneer hy nie meer by hulle sal wees nie.

Wanneer Jesus só bid en sy volgelinge vra om gedurig te vra dat God se Naam geheilig sal word, trek hy ‘n kring van heiligheid om God: God woon in heiligheid. Maar God self is in wese ook die Heilige. En, voorts, God maak heilig.

Trouens, wanneer Jesus bid tot sy “Heilige Vader” wys hy dat ‘n mens nie aan God kan dink sonder om aan heiligheid te dink nie. God is innerlik en in God se hele wese heilig.

Waarom bid mense dan so min oor die heiligheid van God? Is dit miskien omdat heiligheid by mense nie meer aanklank het nie? Of omdat heiligheid nie verstaan word nie?

Hoe verstaan ‘n mens heiligheid? Dit is veral boeiend dat heiligheid nie met ‘n plek te doen het nie. In Nuwe-Testamentiese tekste is daar min van ‘n heiligdom, maar eerder meer van God wat heilig is. Heiligheid is dus nie eintlik iets buite God of selfs ‘n mens nie. Heiligheid is uiteindelik en veral ‘n eienskap van God en die mens.

Die Bybel herinner ‘n mens daaraan hoe belangrik die motief van heiligheid wanneer dit die aanbidding van God met engele verbind. In Openbaring 4:8, ook ‘n Johannese geskrif,  word ‘n oorweldigende troonvisioen uitgebeeld. Vier lewende wesens, sentrale figure in hierdie visioen, staan voor God se troon en bid. Die heel eerste deel van hulle gebed is die trishagion: “Heilig, heilig, heilig is die Here God.” Só, dus, dink die hemelse wesens dus in die eerste plek en veral oor God.

Aldus word die hemelfigure se gebedslewe van die begin af ingestem op God se heiligheid. Engele is “heilig” (Openbaring 14:8). Saam met God is hulle deel van ‘n sfeer en ruimte van heiligheid. En hulle bied ‘n model hoe om tot God te bid.

Heiligheid is deel van ‘n hele reeks van motiewe: In hulle gebed word heiligheid met God se almag verbind. Maar in Openbaring 4:9 is daar ook sprake van heerlikheid, eer en dank. Heiligheid is nie swaar en somber nie. Dit is deel van lig, heerlikheid, eer, lof en sang.

Wie in heiligheid inwoon, is by God, by goedheid, in hemelse luister. Dit is goed om die Heilige Vader te ken. By die goddelike heiligheid is daar bewaring, veiligheid en is ‘n mens werklik tuis.

Wanneer die mense wat doodgemaak is vir hul getrouheid aan God in Openbaring 6:10 bid, roep hulle hard uit: “Hoe lank nog, heilige en getroue Heerser?”

Hulle gebed, skryf Proksch, wys waarom hulle gelowig aan God getrou gebly het: hulle was nie bereid om aan die onheilige, die bose toe te gee nie. Hulle het besef dat God wat heilig is, nie die onheilige sal duld nie. Daarom het hulle ver weg gebly van enige iets wat na heiligskennis lyk.

En, veral moet ‘n mens nie vergeet nie: die Drie-eenheid het as derde persoon die Heilige Gees. Terwyl God skepper en onderhouer is, maar ook as Verlosser die Seun is, is God veral in die hede die Heilige. As heilige bly God voortdurend, intiem teenwoordig in gelowiges – in die kern van hul bestaan. En waar God woon, is heiligskennis onvoorstelbaar, is die treitering van dit wat ‘n mens in donker vasbind, afgeweer. Die Gees heilig, suiwer, neem weg, maar die Gees vul, laat oorvloedig vloei en bring ongekende vreugde.   

Wanneer ‘n mens ‘n gebed begin met “Heilige Vader” en bid vir die heiliging van God se naam, verlang ‘n mens na die ontsagwekkende skoonheid van ‘n ruimte sonder kwaad – na ‘n ervaring wat volledige verwondering by ‘n mens oproep. En dit is op sy beurt die verlange om in die onbevlekte woning van die Heilige Vader te kan inwoon. Dit gebeur wanneer ‘n mens deur God aangeraak word. Alleen maar die spesiale, brandende, suiwerende aanraking is genoeg om die nuwe lewe van die Gees te skep. 

Wie dus nie tot die Heilige Vader bid nie, is innerlik dood: die verlange is nie meer daar nie.