Wanneer vrome heilighede onheilig en niks word...

Paulus het dikwels en baie in tale gespreek. In 1 Korintiërs 14:18 skryf hy ondubbelsinnig: “Ek dank my God dat ek meer in tale spreek as julle almal.”

‘n Mens moet na die 1933 vertaling gaan om die ondubbelsinnigheid raak te sien. In die 1983 vertaling staan meer duister:

“Ek dank God dat ek meer ongewone tale of klanke gebruik as julle almal.”

Ander gegewens in die Nuwe Testament wys ook op die unieke werking van die Gees in Paulus se lewe. Paulus en sy gemeentes is betrokke by spreek in tale, by gesigte, geestesverrukkinge en uitsinnige gebede (kyk ook 1 Kor. 14:18; 14-15; 9:1; 15:18; Rom. 8:26; 15:18–19).

In ‘n sekere sin was dit nie vir mense in daardie tyd ongewoon nie. Die gelowiges in  die stad Korinte aan wie Paulus 1 Korintiërs skryf, woon in ‘n stad wat hoofsaaklik nie-Joodse mense as inwoners gehad het. In hulle omgewings was ekstatiese verskynsels algemeen. Die persoon wat in tale praat, is dikwels in ‘n verrukking – onbewus van wat om hulle aangaan.

Lukas praat ook van sulke ekstatiese gebeurtenisse. Voor ‘n skare van duisende op Pinksterdag val die Heilige Gees op die apostels en praat hulle in ander tale “soos die Heilige Gees hulle laat praat het” (Hand.2:4). Dit sou ook later (Hand.10:44-46) in heidense gebiede gebeur.

Vir gelowiges was hulle ervaring egter “van die Heilige Gees” en daarom grondliggend anders. Vir hulle was die werking van die Heilige Gees ‘n besonder opvallende oomblik in hul geestelike lewe. Dit was die transformasie wat die Gees in hulle lewens bewerk het wat hulle sou losmaak van hul verlede.

Altyd was hierdie besondere gebeurtenisse verbind met die hoogtepunt in die geskiedenis van God se mense: Elke keer as die Heilige Gees mense nuut maak en hul lewens omkeer, ervaar hulle dit as besonders.

Dit is ‘n heilige ervaring – ‘n ommekeer van hul vorige lewens tot ‘n lewe wat aan God toegewy is. Dit word gedryf deur die krag van die Heilige Gees, waarmee God opnuut skep.

Die werking van die Heilige Gees is dus tog anders as die ekstatiese ervaringe in die Griekse wêreld. Dit bly ‘n “heilige” aksie – iets wat gebeur omdat mense gereinig, gesuiwer en tot God gebring word.

Daarom kan Paulus krities wees oor die Geesteservaringe. Hulle kan ‘n gemeente skade aandoen en lei tot allerhande negatiewe, afbrekende praktyke. Waar hulle liefdeloosheid veroorsaak en nie die gemeente opbou nie, moet sulke gawes vermy word. Dan is hulle nie meer heilig nie en werk hulle nie heiligend nie.

Besondere ervaringe van mense is dus alleen heilig wanneer die die Goddelike liefde dien en mense aanmekaar bind. Waar dit ontbreek, word alles niks, waardeloos en onheilig (1 Kor. 13:2).