Godsdiens en sport (2)

Die rubriekskrywer, Epheminco, van Trouw, was nie baie gelukkig oor die socioloog Stokvis se siening oor godsdiens en sport nie. 

Godsdiens en sport sit nie langs een vuur nie en lyk nie op mekaar nie. 

Hier gee Ephemenco sy rede's. 

Momenteel kijk ik in isolement naar de voetbalwedstrijden in Brazilië. Ik, alleen, voor mijn tv-toestel. Ik zit niet in een stadion, bij vrienden, in het café of op het Museumplein voor een groot scherm.

Wellicht mis ik hierdoor de religieuze kwintessens die je in sport kunt vinden, volgens socioloog Ruud Stokvis. Maar deze socioloog heeft overal een antwoord op als het gaat om zijn stokpaardje (religie-sport 0-1, L&G). Waarom mijn beleving in afzondering van de sporteucharistie niet koppelen aan de kerktelefoon waarmee ouderen een dienst op afstand kunnen volgen? Of ben ik in feite niet bezig met boetedoening en is het tv-scherm niet mijn private biechthok? 



Bushokjes

Ik las het interview met Ruud Stokvis en raakte vol bewondering voor de socioloog en ex-roeier. Zelden iemand antwoorden zien geven die ongemakkelijke en concrete vragen zo uit de weg gaan of in mist doen verdwijnen. Ik denk dat Stokvis in staat zou zijn alles aan religie te koppelen. Niet alleen sport en de hoogmissen in stadions maar bijvoorbeeld ook popconcerten (wel eens een Christus op leeftijd 'Satisfaction' zien zingen voor tienduizenden gelovigen in extase?) of Facebook. Ik ken ook genoeg mensen voor wie hun werk niets anders dan een godsdienst is, en hun bureau op kantoor een altaar.



Maar toen hem fijntjes werd gezegd dat "anders dan sommige hooligans kerkgangers geen bushokjes slopen", antwoordde de socioloog zonder schroom: "Toch kent de geschiedenis van het christendom buitengewoon gewelddadige episodes." Je denkt natuurlijk aan de inquisitie of aan de kruistochten, wat niet echt vleiend is voor de zondagse hooligan in zijn gesloopte coupé. Maar ja, antwoorden moeten er wel worden gegeven.



Engelse hooligans


Zelf heb ik zowel in kerken als in stadions tijdens spannende wedstrijden gezeten. Ik kan Stokvis verzekeren dat de sfeer op die twee locaties nogal verschilt. Waar tijdens kerkdiensten stilte, bezinning of zelfs, ondanks de pepermuntjes, verveling heersen, krijg je in stadions rode oortjes van de hatelijkheden die er worden gebruld. 



Ooit stond ik op de tribune van het Londense Wembley om verslag te doen van een treffen tussen Engelse en Nederlandse hooligans. De enige connectie met religie was toen dat ik God heb bedankt dat ik het er levend had afgebracht.



Als gewezen misdienaar en fanatieke sportbeoefenaar in club- en competitieverband, ben ik ook een ervaringdeskundige. Een levenlang verdeelde ik mijn passie tussen atletiek en handbal. Het religieuze in sport is me al die tijd ontgaan. Zeker als het ging om handbal, een collectieve balsport waarbij je je tegenstander wilt vernederen en pijnigen, heb ik weinig bezinning en barmhartigheid ontmoet.

Maar waar ik wel in ploegen en verenigingen voortdurend mee werd geconfronteerd, was rivaliteit, afgunst, machtswellust en complotten. Sport en geloof gaan juist helemaal niet samen.

Het bewijs daarvoor wordt momenteel geleverd door de djihadisten van Isis: als ze iemand betrappen die bezig is de WK op tv te volgen, geven ze hem honderd zweepslagen.