Ek onthou die student in my klas
as 'n sportman in die ware sin van die woord: hy het op nasionale vlak
deelgeneem, met al die voorbereiding, harde werk en toewyding wat met so ‘n
prestasie verbind word.
Daar was by hom ‘n afkerigheid aan
sy studie wat my dadelik opgeval het, byna asof hy bloot net bygebly het sonder om werklik ywerig te voel oor wat hy in sy teologiese studies bygewerk het.
En tog was hy ‘n teologiese student, het ek gedink, wat ‘n roeping gehad het en dus ernstig daaroor gevoel het.
En tog was hy ‘n teologiese student, het ek gedink, wat ‘n roeping gehad het en dus ernstig daaroor gevoel het.
En, het ek bygedink, watter
geleentheid is daar nie vir die kerk as so ‘n jongman in die bediening beland
en net ‘n normale, goeie simbool vir ander mense kan word: dat geloof en sport
nie net saamgaan nie, maar dat geloof in sport ‘n mens tot hoogtes kan inspireer, vir jou
nederig, normaal en betrokken kan maak.
En, het ek besef, die goeie sportman is gewoonlik ‘n gedissiplineerde mens wat hard werk – ‘n skaars objek waarvan die kerk nie genoeg kan kry nie.
En, het ek besef, die goeie sportman is gewoonlik ‘n gedissiplineerde mens wat hard werk – ‘n skaars objek waarvan die kerk nie genoeg kan kry nie.
Ek het besef dat hy opoffering
moet maak wat sy studie in gedrag sou bring, dat hy tye sou moes wegwees wat hy
dalk werk moet inhaal of nie ‘n toets kan skryf nie.
Elke keer weer het ons twee
bymekaar gekom en ‘n oplossing bedink. Hy sou nie anders as ander studente
behandel word nie. Hy sou nie ligter beoordeel word nie. Hy sou dieselfde werk
afhandel en hy sou alle inligting oor die kursus moet bywerk – op sy eie of in
raadpleging met my.
Mettertyd het ons ‘n
verstandhouding ontwikkel waardeur hy sy sportideale saam met sy akademiese
doelwitte kon paar en uitwerk. Hy het besef dat hy nie gunste ontvang nie en hy kon respek vir sy kursus behou.
Hy het uiteindelik knap gepresteer. Ek kon later sien dat hy ook in die akademiese werk meer as net plig raaksien.
Hy het uiteindelik knap gepresteer. Ek kon later sien dat hy ook in die akademiese werk meer as net plig raaksien.
Lank daarna het hy met my kom
praat en vertel hoedat daar by hom spanning geskep is tussen sy sport en
akademie. Vir sportmense was sy sport belangrik, terwyl akademici nie altyd
erkenning gegee het aan die groot eise wat sy sportbedrywighede aan hom gestel
het nie. Hy het hom vasgevang gevoel deur die afstandelike, ongeïnteresseerde eise en suspisies wat hy van albei kante ervaar het.
***
Hoe oordeel ‘n mens oor so 'n saak wat eintlik ‘n tydlose verskynsel is? Baie sportmense staan onder druk van kerklike kant om nie hul sport eerste te stel nie. Hulle word dan met ‘n skuldgevoel oorlaai.
Hoe oordeel ‘n mens oor so 'n saak wat eintlik ‘n tydlose verskynsel is? Baie sportmense staan onder druk van kerklike kant om nie hul sport eerste te stel nie. Hulle word dan met ‘n skuldgevoel oorlaai.
Hierdie debat het nou in Amerika ook
weer opgevlam toe ‘n Mormoonse kerklidmaat ‘n baie belangrike sportposisie
berei het en dus nie die Mormoonse sendingwerk vir twee jaar lank wou doen nie.
Dit is boeiend om die reaksies van mense op die jongman se besluit te lees.
Met die lees van die artikel het
ek onwillekeurig teruggedink aan my oud-student, die knap atleet, maar ook die gevoelige jongman.
En aan watter wonderlike gawe die kerk ontvang wanneer so iemand die bediening wil ingaan.
Die kerk moet die geestelike gawe van onderskeiding met groot versigtigheid soek in sulke uitsonderlike gevalle: hoe om te maak dat die persoon nie net deur sy sport ‘n gawe vir die kerk word nie, maar ook deur sy geestelike toerusting in sy teologiese studies bybly.
Want sport gaan nie die gemeente voed nie, terwyl die preek op ‘n Sondagoggend of die besoek aan jong lidmate van ‘n bekende sportman soveel waardevoller is as daardie sportster-predikant met geestelike insig en bekwaamheid die geestelike weg met sy lidmate kan loop. Hy gaan sy teologie, goeie teologie nodig hê, en moet dit nie vrygeskeld word nie.
En aan watter wonderlike gawe die kerk ontvang wanneer so iemand die bediening wil ingaan.
Die kerk moet die geestelike gawe van onderskeiding met groot versigtigheid soek in sulke uitsonderlike gevalle: hoe om te maak dat die persoon nie net deur sy sport ‘n gawe vir die kerk word nie, maar ook deur sy geestelike toerusting in sy teologiese studies bybly.
Want sport gaan nie die gemeente voed nie, terwyl die preek op ‘n Sondagoggend of die besoek aan jong lidmate van ‘n bekende sportman soveel waardevoller is as daardie sportster-predikant met geestelike insig en bekwaamheid die geestelike weg met sy lidmate kan loop. Hy gaan sy teologie, goeie teologie nodig hê, en moet dit nie vrygeskeld word nie.
Dit vra egter onderskeiding van die kerk, wat
sal beteken dat niemand met ‘n skuldgevoel belaai sal word nie, dat die kerk
geseën word met ‘n begaafde bediening en dat die sportwêreld ook ‘n slag ervaar
hoe ‘n gelowige mens sy sport uitleef.
Hier is die berig:
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.