'n Gewone lewe deurtrek met mistiek

HERE, my hart is nie hoogmoedig

en my oë nie verwaand nie.

Ek hou my nie besig met groot dade

of wonderwerke bo my vermoë nie.

2 Nee, ek het my gemoed tot kalmte en bedaring gebring.

Soos 'n kindjie by sy ma, soos 'n kindjie, is my gemoed in my.

3 Israel, vestig jou hoop op die HERE, 

van nou af en vir altyd.

‘n Kalm en bedaarde gemoed – dit is die hart van Psalm 131 se inhoud.

Die Psalm is ‘n vroue-lied – met vroue-beelde oor ‘n ma wat ‘n kindjie vashou en sien hoe rustig die baba by haar lê – so spekuleer Waaijman daaroor.

Ons het in die Psalm te doen met nugtere mistiek: daardie intieme verhouding met die Here wat so ‘n nabyheid met God weerspieël dat dit genoeg is om ‘n mens se alledaagse lewe ryk en vol te maak.

Want dit bring die Kalmte. Hierdie kalmte vertel van ‘n lewe deurtrek met eenvoud. Die vroue-beelde en vroulike stem van die skrywer vertel van iemand wat met haar geloofsvoete in die werklikheid, die alledaagse ingeplant is. Dit vertel van ‘n gewone lewe wat sinvol in God se teenwoordigheid geleef word.

By God is ek in my gewone bestaan soos ‘n kindjie by haar ma. Tevrede, gerus, gevoed, versorg, kalm, bedaard.

Die kalm mens se lewe ken nie aanstellerigheid nie. Hoogmoed en verwaandheid ontbreek daarin. Daar is nie ‘n geywer vir die groot dinge nie en daar is geen passie om uit te styg bo wat moontlik is nie. Eenvoudig lewe met ‘n stil bestaan is goed genoeg.

Nee, die groot dinge is onnodig: wat saak maak is kalmte en bedaardheid.

Hoe word dit alles moontlik? Die antwoord kom aan die einde van die kort, kragtige Psalm: die lewe van eenvoud kom deur op die Here te hoop.

Dáárin, in die hoop, vertroue en kalmte,  kom die werklike grootse dinge tot stand. Net vertroue op die Here tel. Niks anders gee vastigheid nie.

En om op die Here te hoop beteken om te wag, geduldig te wees. Dit beteken om te wag.

Wie op die Here wag…

Maar dit is nie ‘n lustelose, lui rondlê in verveling nie. Daar is iets gretigs, iets inspannends, iets betowerends in hierdie afwagting. Maar daar is ook ‘n gerustheid, ‘n berusting, ‘n afwagting: die inspanning is om te sien wat die Here gaan doen, die kalm wete is vertroue dat God sal werk.

Daarom skryf die sanger die Psalm: kalmte moet besing word, gesoek word, is die vrug van die verlangende hart wat bly sing oor en vir God.  

Dit is ‘n pelgrimslied. Op pad van die tempel om by God te aanbid, sing die begerige hart hierdie gebed.

Vol afwagting, vol vertroue, vol spanning, vol intensiteit is ‘n mens se verhouding met God: in die gewone lewe sal die mens wat weet waar sy of haar krag vandaan kom, nie vasval by die buitengewone, of by die kwaad nie, maar sal ‘n mens se aandag by die grotere, diepere wees.

Al wat tel is daardie grondhouding: eerbied, agting, of, soos van oudsher gesê is, vrees vir die Here.