Egte vreugde - oor konformiteit aan Christus

Alistair McGrath in sy “The Unknown God” (p.47) vertel ‘n verhaal van Anthony de Mello oor ‘n monnik wat ‘n kosbare edelsteen ontdek en bewaar het. Een dag sien ‘n besoeker die duur steen in sy sak toe die monnik van sy kos met hom deel en vra die monnik om dit vir hom te gee. Die monnik het dit net daar vir hom gegee. Die besoeker is hoogs in sy skik – want hy het geweet die steen sal hom baie ryk maak sodat hy vir die res van sy lewe sonder sorge sou kon leef.

Maar ‘n paar dae later is die besoeker terug by die monnik. Hy gee die steen terug en vra vir die monnik: “Gee my eerder iets wat baie kosbaarders is as hierdie steen. Deel met my dit wat jou in staat gestel het om hierdie steen sommer vir my te gee.”

Die verhaal het my nie net beïndruk oor die vrygewigheid van die monnik nie. Wat my boei is die manier waarop die verhaal ‘n mens verras met die uitdaging om oor geluk na te dink. Ek hou van die karakter-uitbeelding – van daardie "ryke" wat nagedink het, gemymer het, gemediteer het oor dit wat hom oorgekom het. En dit is ‘n heerlike verrassing om te lees van sy dieper vraag na waarom die monnik so argeloos met sy rykdom omgegaan het. Wat my deur die verhaal egter verder boei is die verskynsel wat ‘n mens kry by baie mense wat roem verwerf het en wat baie geld besit: roem en geld kan nie vir jou gelukkig maak nie. Ons het hierdie diepe soeke na die dieper dinge wat ook in armoede en eenvoud na ons kom. Om monnik te wees, in ‘n sel te woon, hande-werk te doen, net die basiese elke dag te eet en te besit kan ‘n mens baie ryker maak as die meeste luukshede. Daar is niks so leeg soos al die uiterlikheide waarna ons met mag en mening jaag nie. Eenvoud en armoede is dikwels die kortste pad na ‘n verhouding met God.

Trouens, daar is iets obseens aan oormatige luuksheid. Oordaad, weet ons van die vroegste tye, is ‘n swaar straf wat ons oor onsself haal. Ek huiwer om te dink aan alles waarna ons streef wat ons dink ons tevrede sal maak.

Die Wyse onder Wyses het vir ons geleer – dit is saliger, dit bring meer vreugde om te gee as om te ontvang.

Ons sal dit net ervaar as ons dit toepas. In hierdie Kerstyd sal eenvoud en liefdevolle vrede ons harte laat oorloop....Wie uit die geloof lewe, sal dink die storie van die monnik is lafferig, oordoen en sentimenteel. Maar wie uit die geloof leef en waag - soos dit pas by die geloof, sal dalk grootliks verras word oor die groot waarheid dat ‘n mens nie ‘n sagte kussing nodig het om God se liefde te ervaar nie. Dat ‘n mens juis in die bitter lydensweg tog iewers kan uitroep dat dit volbring is, dat die taak afgehandel is en dat ‘n mens uiteindelik jouself in groot vrede in God se hande kan oorgee.

Die Menseseun wat nie 'n plek gehad het om sy hoof neer te l ê nie, het ons hierin voorgegaan – as model en inspirasie. In ons nadenke oor die Kerstyd, kan ons in konformiteit aan Christus, opnuut weer ons vrede in die eenvoud van die menswording, die eenvoud van die kindjie in die krib ontdek. Want hoe eenvoudiger kan dit – hierdie goddelike Kind wat in heerlikheid bestaan het en dit prysgegee het om by ons te wees. – as model en inspirasie.