God die ewige se onbegryplike nabyheid - oor die wonder van kerstyd

Bo-ons in die suidelike halfrond, veral hier aan die Suidkus waar ons saans nog ‘n donker nag vol flonkerende sterre kan sien, ervaar ons elke keer weer met verbasing hoe groot die skepping is, hoe oneindig die sterrestelsels bo ons uitgestrek lê.

En hierdie oneindigheid in die natuur word vir ons soms ‘n simbool van God se grootheid. Ons bedink en ervaar hoe verborge die God is wat hierdie pragstuk met soveel mag geskep het. En ons weet in ons hart met ontsag dat God die Ewige is, die Een wat ons nooit in taal kan sal beskryf nie, die Een voor wie ons maar net in verwondering kan buig. Dit is eintlik angswekkend – hierdie grootheid van God. As ek in stil verwondering...

Hoe stil is hierdie Oneindigheid nie. Die sterre, eintlik vol vlammende, verterende energie, is vir ons die rustige liggies aan die hemeltrans wat ons bekoor. Dit is soos die vleeswording – die geboorte van Christus: die Ewige God, die Onsienlike, die Onverstaanbare, Onbegryplike God kom tot ons as ‘n mens, ‘n baba.

Om te dink hoe naby God aan ons gekom het! En hierdie oorweldigende, onpeilbare liefdesdaad van God in Christus raak ons aan, roer ons, bring ons vrede. Hoe ondenkbaar bevoorreg is ons nie: dat die angswekkendheid van God se grootheid eintlik die teerheid van God se inwoning onder en in ons word. Die massas lig, energie, vuur, vlamme wat so verterend kan wees, is terselfdertyd ‘n kerslig wat vredig in ons bestaan kom lig straal.

Veral ou kersaand bring ons in die stemming van vrede voor die God van groot dinge. Dit is die tyd dat ons, verwonderd oor die groot dade van God, by ‘n krip kniel en kan voel hoe naby God aan ons gekom het. Dit word inderdaad vir ons ‘n stille nag....