Vreugde kom tot hulle wat daarna soek. Oor lewensvreugde.

Ek raak vanmiddag aan die gesels met iemand wat vir my vertel dat hy ses jaar gelede deur ‘n traumaties tyd is. Sy hele lewe is deur donker gedagtes oorheers, veral toe hy ‘n egskeiding moes verwerk. Maar nou, nadat hy iemand ontmoet het vir wie hy besonder lief is, kan hy nie dink dat hy op daardie stadium so diep in depressie ingetrek was nie. Sy donker tye lyk vir hom nou so onwerklik in die lig van die geluk wat oor sy pad gekom het.

Lewensvreugde, het ons gesien, is net so ‘n vaste deel van ons bestaan soos ons treurige en ongelukkige buie, gevoelens en ervaringe. Op ‘n realistiese manier weet ons ervaar ons beide vreugde en verdriet, geluk en smart. Die uitdaging wat op ons wag is om nooit ons visie op vreugde te verloor nie. Ons bestaan kan nie net donker wees nie – ons kan alleen maar toelaat dat ons bestaan deur die donkerte oorheers word.

As ons dit weet, kan ons al die vreugdeloosheid en depressie in ons lewens relativeer: hoewel dit ons hele bestaan kan oorheers, weet ons ook dit kan nie so bly nie. Daar moet ook goeie tye wees waarna ons kan uitsien en wat ons kan bedink.

Ons depressie is dikwels die gevolg van ons onvermoë om te besef dat ons treurige gevoelens nie ons hele lewe is nie. Ons moet ook nie toelaat dat ons probleme die oorhand oor ons kry nie. Ons depressie is moeilik genoeg om te verwerk sodat ons nie nog ‘n slagoffer daarvan moet word nie.

Dit is natuurlik makliker gesê as gedaan. My gespreksgenoot sou ses jaar gelede toe hy deur sy donker dae moes leef, sekerlik nie daarvan gehou het dat iemand vir hom vertel dat hy moet onthou dat die lewe ook uit goeie dinge bestaan en dat hy nie moet toelaat dat hy deur die donkerte oorweldig moet word nie.

Maar dit bly ten minste iets om te onthou en om aan te dink. Anders is die probleem dat mense so opgeneem is in hul eie verdriet dat hulle alle perspektief kan verloor – selfs op die goeie dinge.

Ons geestelike lewe kan in sulke omstandighede bar en dor word: ons kan voel asof ons nêrens vir God sien nie, of van God afgesny is. Ons kan dan ook vashou hieraan: En soms is dit noodsaaklik dat ons deur so ‘n tyd van dorheid en barheid gaan – ons moet eers van alles gestroop word.

Om in God se teenwoordigheid te kan kom word ons dikwels gestroop....

Maar daar is ook 'n ander perspektief: meestal sal ons in ons donker dae tog wel, ten spyte van al die diepe negatiwiteit en depressie, by God ons vrede moet gaan soek. Deur by die Vader te gaan skuil, in ‘n sfeer van liefde ingetrek te word, bewus te wees van die intieme nabyheid van God, kan ons weer lewensvreugde begin ervaar. Iewers moet ek my swartgallige bui agter my kan laat en in God se lig in te stap. Dit hoef ek nou nie met ‘n ongebalanseerdheid te doen asof ek ten alle koste ‘n gelukkige en glimlaggende mens moet wees nie.

Deur na God te gaan, die goeie dinge oor God te ervaar, te lees en na te dink oor God as God van Liefde, as die getroue Vader, as die Een wat met my deur die tuin van vrede wil wandel, kom ek iewers weg van die donkerte om en in my – selfs al is dit baie min. Ek hoef nie meteens uit te breek in gejubel en gejuig nie. Maar, as ek by God was, kan daar iewers in my tog ‘n stil oomblik van dankbare blydskap voorkom. My verdriet en my depressie sal nie noodwendig soos mis voor die son verdwyn nie en dikwels sal die treurigheid waarskynlik in sterkte terugkom. Die pad vorentoe gaan nie noodwendig sommer meteens ‘n vreugdespad word nie. Maar tog kan daardie een oomblik van vreugde die genesingsproses aan die gang sit en ons herinner dat die lewe nie net donker is nie.

Dit is byna soos iemand wat in die donkerte langs ‘n pad loop: voel-voel. Maar dan, vir ‘n oomblik, jaag ‘n motor verby en kan ‘n mens die rigting van die pad weer sien voordat alles weer donker word. Maar die wete dat ‘n mens in die regte rigting beweeg, besweer die angs en maak dinge iewers draagliker – of bring selfs miskien nog daardie klein vreugdesoomblik te midde van die donker lewensreis.

‘n Mens kan deur vreugdelose tye gaan, soos my gespreksgenoot vertel van sy donker tye van ses jaar gelede. Iewers, op ‘n dag, skyn daar vir ‘n oomblik ‘n lig op jou pad en vind jy verligting. En deur vas te byt vorder ‘n mens, wetende dat iewers wil God ook vir ons geluk skenk. En, jare later, kyk ons miskien terug na daardie donker tye en bely: dit was net God se genade wat my deur daardie donkerte gedra het.... Dis nogal iets om te kan sê...

Dit alles beteken eintlik net dit: lewensvreugde val nie uit die lug nie. Dit moet gesoek word.

En tog.... as ons uiteindelik vreugde herontdek het, gebeur dit dikwels tog wel dat ons kan vertel - lewensvreugde het vir my uit die Lug geval....