In verwondering ingeruk – die kragtige ervaring van God.

Ons kan baie oor God lees, praat, dink, bid en mediteer – maar dikwels vir God miskyk en selfs sonder God leef.

Handelinge begin heel bedaard met ‘n laaste gesprek van Jesus en sy dissipels waarin Hy hulle vertel van wat na sy hemelvaart sal gebeur (Hand.1:1-10). Jesus belowe vir hulle die Heilige Gees wat hulle tot getuies sal bemagtig (Hand.1:8-9). Dit is ‘n deeglike gesprek waarin hulle oor die toekoms ingelig word. Hulle gaan na die hemelvaart dan ook gehoorsaam terug na Jerusalem, soos Jesus van hulle gevra het (Hand.1:4) waar hulle ook in afwagting bid en sommer ook heel prakties ‘n opvolger vir Judas kies (Hand.1:12-26).

Tussen al hierdie bedaardheid is daat 'n duidelik ondertoon van afwagting te merk: Die gedeelte is sterk ingestel op die Heilige Gees as die belofte van die Vader (Hand.1:4, veral ook Hand.1:33) en hulle bemagtiging tot getuies. Kenmerkend van spiritualiteit fokus die gedeelte op God se handelinge in die gawe van die Gees wat die dissipels sal transformeer om die lang pad van getuienislewering te loop. Duidelik behou God die inisiatief en doen God merkwaardige dinge om die verhouding met mense te verdiep en intensifieer. Die opstanding is nie genoeg nie. Nou volg die verdere fase waarin die mens op ‘n Goddelike, besondere manier bemagtig word om self merkwaardige, magtige, geesvervulde dinge te doen.

Sekerlik vertel hierdie geestelike gebeure vanuit ‘n menslike hoek van die dissipels se gelowige instelling: hulle luister met aandag ne en doen gehoorsaam wat Jesus van hulle vra. Terselfdertyd is hulle gedurig in gebed soos wat hulle soek om in Jesus se woorde te bly en te leef. Hulle dae van voorbereiding en gesprekke met Jesus bring hulle tot ernstige gebed (Hand.1:14), tot ‘n verdiepte verhouding met God. Die afskeid van Jesus met die hemelvaart het nie dieselfde effek op hulle soos wat die leë graf op die Emmausgangers gehad het nie. Noudat God hulle in die opstanding en verskyning van Jesus aangeraak het, volg daar by hulle ‘n reaksie van toewyding. Hulle bly bid tot God en hulle maak sommer ook dinge onder hulle reg deur die getal dissipels weer vol te maak.

Al hierdie dinge belig verskeie aspekte van die groeiende verhouding van God met die mens en die mens se liefdevolle reaksie op God se werking in hul lewe. En watter ryk verhouding is dit nie – met baie dimensies. Dit gaan om goddelike gawes, bemoediging – maar ook om afskeid, nuwe vorme van hul verbintenis, maar ook om toewyding, gehoorsaamheid, afsondering, soeke na God se wil en vertroue op God se leiding. Die verhouding tussen God en mens neem baie vorme aand and wissel gedurig. Dit is inderdaad ‘n reis waarin hierdie ryk, vervullende verhouding gedurig groei.

Maar daar is vir my iets heel besonders aan hierdie eerste fase van Handelinge deurdat dit so sterk tot voltooiing kom op Pinksterdag en daarmee tog weer wegbeweeg van die menslike kant af. Alles is ingestel op hierdie dag: dit is die dag waarop God die lank-beloofde beloftes getrou waar maak en die Gees vir mense vir altyd vurig aanraak en verander. Hier kom brand God se vuur in mense, word hulle aangewakker tot ‘n liefdevolle lewe in diens van God. Dit is die groot oomblik van transformasie deur God se lewegewende aanraking.

Alles wat so bedaard en nugter in hoofstuk 1 afspeel en waarin alles reggemaak word, slaan om in ekstatiese verwondering. Een oomblik is die dissipels aan die bid en aan die werk. Die volgende oomblik is hulle in totale verrukking.

Dit is te min om hierdie gawe van die Gees weer af te water tot iets wat mense so besonders maak. Hulle word vreeslose getuies, sê ons van dié dag. Maar Pinksterdag gaan oor baie meer as net hierdie gebeure. Kyk maar na die uitkoms van die dag: Die mense word verander, hulle praat vreesloos, maar uiteindelik word hulle omvorm tot ‘n eerbiedige, verwonderende verering vir die God van krag en sterkte wat in hul lewens ingekom het. Dit is nie wat hulle doen wat so saak maak nie, maar wat God doen. Of meer nog: dit gaan uiteindelik om God se vervullende teenwoordigheid in hulle lewe. Ons word deur Pinskterdag in die teenwoordigheid van God self gebring.

Dit blyk heel eenvoudig uit die manier waarop die Pinkstergebeur beskryf word. ‘n Sterk geluid uit die hemel breek op Pinksterdag vanuit die hemel oor hulle los. En hemelse vuur daal oor elkeen neer. Die hemel daal op aarde neer. En die aangeraaktes vertel dan, sê Handelinge 2:11 die wonders van God. Dit is God se teenwoordigheid en dade wat hulle harte vol maak. Met die beskrywing vertel Lukas eintlik van die koms van God (Hand.2:20). Dit is die dag waarop die Here kom in al sy grootheid en heerlikheid – God oorweldig ons deur onder ons te kom woon.

Pinkster is ‘n kragtige herinnering aan mense dat God ‘n verhouding met mense aanknoop op ‘n intieme manier: uiteindelik is daar Iemand by ons wat sterker is as die graf en die dood. Ons moet dit gedurig bly bedink – vra Lukas. Van die begin af was God by en in ons as die vuur van liefde wat ons nuut maak.

Ons kan baie oor God lees, praat, dink en mediteer. En tog kan ons God miskyk. Pinkster is die ervaring van God se kragtige teenwoordigheid in ons lewens. Dit is wat ons moet bly kontempleer. Dit is nie dat ons nuwe krag kry nie, maar dat God vir ons nuut maak deur by ons te kom woon – dit is die wonder wat ons vier en wat ons harte laat ontvlam. Pinkster-kontemplasie: om deur God in verwondering ingeruk te word! Die dag waarop die hemel op ons neergedaal het. Dit is die dag waarop mense God se teenwoordigheid ervaar het.