Die kerk sonder balle raak te liefies....

Hier is 'n (reguit) jongmens-perspektief (!) vanuit Nederland op die kerk wat bedenkingswaardig is. Dit het in vanoggend se Trouw verskyn:

Voor een echte vent is er niks meer te halen in de kerk, want die is 'eerder een grijze-mutsenclub dan een plaats waar de wereld op zijn kop wordt gezet'. Dat schrijft theologiestudent Jan Bart Alblas in het tijdschrift Woord & Dienst van de Protestantse Kerk in Nederland. "De kerk is overgefeminiseerd", stelt hij in een opvallend opinieartikel.

Alblas heeft een punt, maar laat die vrouwen en mannen er alsjeblieft buiten. Emotie, zorg en bloemen 'vrouwelijk' noemen en moed 'mannelijk', voert ons terug naar de tijd waarin de verschillen tussen man en vrouw te veel werden benadrukt. Alsof een vrouw niet moedig en een man niet emotioneel zou kunnen zijn. De term 'grijze mutsen' voor oudere vrouwen is ook beledigend, en daarom verkeerd.

En toch: zijn uitroep dat de kerk 'ballen mist' is, afgezien van de woordkeus, soms gewoon waar. Deze jonge, opstandige theoloog wijst terecht op het gevaar dat kerken te lief worden, alsof ze op een roze wolk van naastenliefde boven de wereld drijven. Het christendom stelt naastenliefde centraal, zeker, maar het biedt ook een radicaal ideaal en ondergraaft daarmee de bestaande wereld. Dat is de uitdagende, strijdbare kant van het christendom, die de kerken meer mogen koesteren.

Christendom is niet alleen lief doen voor elkaar en voor de mensen in Afrika; christendom is ook een harde confrontatie met de schaduwzijden in jezelf en in de wereld. Kijk naar wat er verkeerd is, besef dat en doe daar wat mee: dat is het christelijk geloof ook.

Noem het de stevige kant van een kerk: ze kan mensen wakker schudden uit hun routine, bevrijden uit hun dagelijkse tredmolen, en hen helpen om een draai te geven aan hun leven. Die kant van zichzelf mogen kerken best laten zien.

Kerkdiensten kunnen mensen daarbij helpen doordat ze zo radicaal afwijkend zijn, met hun liturgie, hun eeuwenoude rituelen, met alles kortom wat ze zo anders maakt dan het leven buiten op straat, het leven door de week.

Ook naar buiten toe mogen de kerken hun gezicht wel met wat meer zelfbewustzijn tonen. In de afgelopen decennia leken ze verdoofd toe te kijken hoe ze leden verloren. Van de weeromstuit spraken ze zo bedeesd dat niemand de kerken nog hoorde. De kerken die nu, na de jaren van ontkerkelijking, over zijn, zijn weliswaar veel kleiner dan voorheen, maar ze zijn springlevend. Zij mogen de wereld tonen dat ze er zijn, met hun moed, hun inzet, hun verzet als het moet. Er is meer dan alleen lievigheid.