Lukas
2:13 lees: “en skielik was daar saam met die engel ‘n menigte van die hemelse
leërskare wat God prys en sê: ‘Eer aan God in die hoogste hemele en vrede op
aarde, in die mense ‘n welbehae!”
“‘n
Menigte van die hemelse leërskare” is ‘n frase waaroor ons maklik en vinnig
lees.
In
die onlangse reeksie in hierdie blog oor die wonder van die skepping met al sy
oorvloedigheid, kry so ‘n frase ‘n nuwe betekenis.
Met
die geboorte van die kind, aangekondig is die stille eensaamheid van die oop
velde, wys die Skepper weer eens die oorvloed. Baie, baie van die hemelse
leërskare besing die wonder van die Kind se geboorte. Nie net skaapwagters in
al hulle eenvoud kan die geboorte met lofsange begroet nie (Lukas 2:20). Tot in
die wydtes van die hoogste hemele en in totale oorvloed word die wonder-werk
van God geloof.
Oordadigheid
kenmerk dus ook die adventstyd. Veel meer as net ‘n aankondiger, as maar net
een engel met blye nuus, is by die sonderlinge toneel in Bethelehem se ope
velde aanwesig. Trouens, die engel van die Here se boodskap aan die herders is
maar net die begin van die verhaal.
Die
eintlike verhaal is die uitbundige lofgesange, die vredesliedere van die magdom
hemelse wesens.
In
die hart van hierdie verhaal van oorvloed staan God. Eer aan God!
Adventstyd
is die tyd van oorvloed wanneer hemel en aarde die geboorte van die kind
aangryp om in hul menigte die Een wat alles doen en gee, te prys.
Terwyl
alles in die res van die land en die wêreld sy normale gang gaan, onthul God in
verborgenheid, in die stilte van die afgesonderde platteland, die oorvloed van
die skepping.
Lank
nie meer is die oorvloed tot Lukas se verhaal oor die adventstyd beperk nie.
Wanneer
Johannes sy boek Openbaring skryf en vertel van die nuwe lied wat gesing word,
herhaal dieselfde toneel hom. In Openbaring 5 word vertel hoedat die Lam mense
met hulle kosbare bloed gekoop het. Die verhaal is ‘n viering van die Lam se
offer, van sy self-prysgawe, van sy liefde (Open.1:5).
Na
die lied van die lewende wesens en die ouderlinge, word die toneel skielik
heeltemal oordadig. “Toe sien ek en ek hoor ‘n stem van baie engele rondom die
troon en van die lewende wesens en die ouderlinge; en hullle getal was
tienduisende van tienduisende van duisende.”
Totale
oorvloed. ‘n Mens sou ook die gedeelte kon vertaal as: “ek sien en hoor engele,
duisende en miljoene van hulle.”
Hierdie
miljoene engele, maar ook “elke skepsel wat in die hemel en op die aarde en
onder die aarde en wat op die see is, en alles wat in hulle is” het aan God en
die Lam eer gebring.
Ook
hier gebeur alles “vir God” (Open. 5:9).
Dit
is God: die een wat in oorvloed regeer. Oordadig.
In
die adventstyd word ons bewus van die skepping wat in sy totale oorvloed en
rykdom voor God bestaan.
Hoe
groot lyk ons eie lewe, ons teenspoed, ons angste, ons prestasies, ons doodgaan
tog nie normaalweg vir ons self nie. Ons dra swaar aan die las van ons eie roem
en gewigtigheid.
Maar
ons lewe is ‘n mikro-deel die oorvloed in die skepping. Miljarde mense,
miljoene engele, skares vanoor die hele wêreld.
En
tog, niks is te klein of te onnodig of ongerekend nie. In al hierdie oorvloed
is God teenwoordig. God is so. God is ryk. Alles bring God tot stand. Tot in
die kleinste, skynbaar nuttelose detail, is God daar, oorvloediglike daar.
Ons
lewe, soos die kleinste mossie s’n, soos die lelie van die veld, is God se
handewerk.
Dit
is genoeg. Dit bring vrede. Nou kan ons, wat hierdie oorvloed gesien het, in
vrede sterwe. Want selfs in die aanslag van die mens se groot aartsvyand, die
dood, is God oorvloediglik aanwesig. Saam met die hele skepping, in sy
tydelikheid, in sy oneindigheid, is ons geborge in God. Niks kan ons van die
liefde van God skei nie.
Miskien
is die Kind hiervan die beste simbool: net maar ‘n Lam, ongerekend, verstoot, geslag.
Maar in hierdie Lewe, so klein, is God teenwoordig – oorvloediglik.
