Spiritualiteit
word op baie maniere verduidelik: Dit gaan in 'n mens se soeke na sin nie om "dinge" wat 'n mens
soek nie, of prestasies wat 'n mens wil bereik nie. Asof 'n mens besig is met leerstellinge of met objekte. Dit gaan eerder om 'n mens se
geestelike lewensavontuur. Of ander praat van 'n lewenskuns: hoe om so te leef dat 'n mens sin in jou lewe
ervaar. Of 'n mens kan ook steeds weer nadink oor verhoudinge wat transformatief moet wees.
'n
Mens kan ure bestee aan sulke verduidelikings in 'n poging om te verstaan wat
is dit waarmee 'n mens besig is wanneer jy nadink oor spiritualiteit.
Asof
dit 'n mens vaster sal anker in die behoeftes en begeertes waaraan jy dink, werk
en verlang. En 'n mens sal intrek in 'n verhouding waarna jy vurig soek.
Uit
hierdie verlange word ook 'n ander gedrewenheid gebore: hoe vorder 'n mens op
die geestelike reis? Hoe word 'n mens vervuld en vind 'n mens sin? Watter pad
moet 'n mens loop, watter reëls kan 'n mens toepas en watter praktyke kan 'n mens
inoefen?
Daaarom
is daar byvoorbeeld so 'n groeiende belangstelling in Ignatius se Geestelike
Oefeninge.
'n
Mens kan 'n leeftyd so deurbring: op soek na verstaan, na metodes. Asof al hierdie metodes 'n mens te staan bring voor wat die diepste sin van alles uitmaak.
Dan kyk 'n mens so vas op die verstaan en al die maniere of "tegnieke" wat moet kan werk, dat 'n mens
die Verborge en die Misterie nie raaksien en beleef nie.
Dit
is soos iemand in die woestyn wat na 'n oase sit en kyk. En nooit die koel water van die lewe drink en inneem nie. Die groot dors, die behoefte en begeertes, word nie geles nie - so besig is 'n mens om te konsentreer op jou dors en op wat water alles kan doen. Jy sien die oase, die bron, die skepgoed. Jy is by alles wat jou dors kan les. Maar jou hand is nie in die water nie. Die moeilikste is daardie blindheid: dit alles betekendat 'n mens in werklikheid die koelte van lewensenergie en krag nie herken nie.
