'n Seun val van 'n balkon af en 'n 12jarige prostituut/dwelmslaaf. Oor 'n sterk God.

Hoe verwerk 'n mens die onherstelbare trauma wanneer jy 'n seun verloor? En hoe kom 'n mens uit 'n dodelike kringloop van dwelms en armoede? 

Kolombië was tot onlangs 'n berugte nes van dwelmbendes wat 'n ystergreep op die land en sy mense gehad het. Dit is ook 'n plek met kroniese armoede. 'n Ryk vrou, in Amerika opgelei met 'n groot besigheid moes op 'n dag in die jaar 2000 die verskriklike nuus hoor dat haar seun van 17 jaar hom van 'n agt verdieping  hoë balkon doodgeval het. Sy het gesteier onder die rou wat haar hele lewe oorheers het.

Kort voor haar seun se dood het sy in 'n hospitaal vrywilligerswerk gedoen. Daar het sy gehoor dat 'n jong ma haar baba verloor het omdat sy nie R300 vir die medisyne gehad het nie. En dit terwyl die ryk vrou die bedrag as kleingeld in haar beursie gehad het.

Toe kom sy agter dit gebeur feitlik daagliks in die arm wyke van haar stad. Sy het haar rou verwerk deur 'n Stigting te begin wat die siklus van armoede in die buurt te deurbreek. Haar werk was om jong ma's te help met 'n opvoeding om te kan werk en vir hul familie's te sorg. Sy wou die vroue bemagtig om selfstandig te word en uit die greep van armoede te kom.

Een van die vroue was sewe jaar oud toe 'n familielid haar vir twee jaar lank verkrag het totdat sy hom een dag by die polisie gaan aangee het. Die familielid is tronk toe vir die verkragting. Toe sy 'n ruk later R4000 nodig het vir mediese behandeling om haar lewe te red, is sy uit die skool.

Sy was maar 12 jaar oud toe sy 'n prostituut geword het. En toe het sy teen R 3000 vir elke reis, begin om dwelms te smokkel. Toe sy en 'n vriendin 'n sak dwelms weggegooi het om nie deur die polisie daarmee gevang te word nie, is haar vriendin summier deur die dwelmbase doodgeskiet en sy is met vuurrooi ysterstawe permanent vermink.

Dit is toe dat sy hulp by die ryk vrou se Stigting ontvang het en terug is skool toe. Daar het sy ook terapie gekry en gesondheidsorg geleer.

Sy is opgelei om kelnerin in 'n goeie restaurant te wees, waar sy vandag werk.

Twee dinge werk hier: die ryk vrou se stigting wat soek om mense holisties te ondersteun en haar eie vasberadenheid om uit haar ellende te kom.

Nou kan 'n mens sê: uit die tragedie van die seun se dood is hierdie wonderlike werk gebore. En dit is sekerlik waar dat mense soms genadiglik hulle eie trauma kan hanteer - deur vir ander om te gee. Dit sal nie altyd so wees  nie. Trauma is onvoorstelbaar en kan vele vorme aanneem.

Maar wat 'n mens kan onthou is dat hierdie ryk vrou reeds voor haar seun se verskriklike dood vrywiligheidswerk in 'n hospitaal gedoen het. Dit was dus nie net haar seun se dood wat haar lewe verander het nie. Daar was iets diepers aan die werk in haar lewe. Lank voordat trauma oor haar pad gekom het, was sy op ander mense ingestel en het sy vir mense wat swaarkry omgegee.

Dit is soos God werk, dink ek: bietjie-bietjie, soms, word ons aan lyding blootgestel, sodat wanneer dit oor ons pad kom en vatplek kry aan eie vlees en bloed, ons sterker word om nog meer met ons lewens teen lyding te baklei.

Dit is daarom dat God so sterk is.

Sien Kristoff se Engelse artikel hieroor in http://www.nytimes.com/2013/08/08/opinion/kristof-life-lessons-from-a-most-unlikely-duo.html?nl=todaysheadlines&emc=edit_th_20130808


  Colombia has turned around as well. There are many reasons for that, including the leadership of the former president, Álvaro Uribe, and one may be that the country’s elites realized that they couldn’t fully insulate themselves from poverty. Columbia’s wealthy shouldered a security tax to pay for improved policing, and foundations are sprouting to address social problems (although some of that is drug money being laundered).

So bravo to Escobar for turning a tragedy into inspiration, and also for reminding us that rich and poor alike ultimately share the same boat — and the same obligation to help each other.