Ek loop die volgende uitspraak van Swedenborg dikwels raak. Dit sit mense aan die dink.
Hy skryf:
Liefde is 'n verlange om dit wat jou eie is, vir iemand anders te gee en om dan die persoon se vreugde daaroor as jou eie te ervaar.
Daar is 'n volrondheid aan hierdie uitspraak met sy twee gedagtes.
Die eerste deel van die uitspraak lyk bietjie afgerem. Baie mense beklemtoon tog die opofferende kant van liefde. Heel tereg. Inderdaad is daar 'n onselfsugtigheid aan die liefde. Liefde is immers om te gee - eerder as om te ontvang.
Maar dit is die tweede deel van die uitspraak wat die oog vang. Wat 'n mens weggee, kom, boemerangsgewys, in 'n sekere sin terug na 'n mens toe. Wat 'n mens weggee, bring soveel terug. Wat 'n mens weggee, bewerk blydskap by ander.
Die ervaring van vreugde oor vreugde, gee 'n dieper kwaliteit aan liefde. Liefde transendeer dwang, verpligting en verantwoordelikheid. Dit sê dat 'n mens nie lief het met 'n gevoel van moet-doen nie. Iewers loop dit uit op goedheid, op die opbeurende, op verrukking selfs.
Wanneer 'n mens afstaan wat jou eie is, het 'n mens genot aan die blydskap van die ander persoon wat die geskenk geniet.
Daar is nie noodwendig 'n stuk meriete in die uitspraak asof 'n mens weggee sodat jy vreugde kan ervaar oor wat jy gedoen het nie.
Immers, Swedenborg sê: 'n mens ervaar vreugde oor die ander een wat die geskenk geniet. Nie noodwendig "die geskenk van jou" nie.
Liefde is om blydskap te stig...
Hy skryf:
Liefde is 'n verlange om dit wat jou eie is, vir iemand anders te gee en om dan die persoon se vreugde daaroor as jou eie te ervaar.
Daar is 'n volrondheid aan hierdie uitspraak met sy twee gedagtes.
Die eerste deel van die uitspraak lyk bietjie afgerem. Baie mense beklemtoon tog die opofferende kant van liefde. Heel tereg. Inderdaad is daar 'n onselfsugtigheid aan die liefde. Liefde is immers om te gee - eerder as om te ontvang.
Maar dit is die tweede deel van die uitspraak wat die oog vang. Wat 'n mens weggee, kom, boemerangsgewys, in 'n sekere sin terug na 'n mens toe. Wat 'n mens weggee, bring soveel terug. Wat 'n mens weggee, bewerk blydskap by ander.
Die ervaring van vreugde oor vreugde, gee 'n dieper kwaliteit aan liefde. Liefde transendeer dwang, verpligting en verantwoordelikheid. Dit sê dat 'n mens nie lief het met 'n gevoel van moet-doen nie. Iewers loop dit uit op goedheid, op die opbeurende, op verrukking selfs.
Wanneer 'n mens afstaan wat jou eie is, het 'n mens genot aan die blydskap van die ander persoon wat die geskenk geniet.
Daar is nie noodwendig 'n stuk meriete in die uitspraak asof 'n mens weggee sodat jy vreugde kan ervaar oor wat jy gedoen het nie.
Immers, Swedenborg sê: 'n mens ervaar vreugde oor die ander een wat die geskenk geniet. Nie noodwendig "die geskenk van jou" nie.
Liefde is om blydskap te stig...
