Die dinge van God: Oor die onnaspeurbaarheid van God en ‘n spiritualiteit van nuwe dinge.

(Bellini se beroemde skildery van die Verheerliking, met die teenstelling tussen die drie figure in die sentrum en die reaksies van die dissipels)


Markus Evangelie is bekend vir sy merkwaardige slot. Die Evangelie eindig met die opmerking in Markus 16:8. “Toe gaan hulle haastig uit en vlug van die graf af weg. En bewing en ontsetting het hulle aangegryp. En hulle het vir niemand iets gesê nie, want hulle het gevrees.” Maar dit is nie die eerste keer dat hierdie verwondering, vrees en verstomming hulle oorweldig het nie. Na die stilmaak van die storm in Markus 6:51 staan daar: “En Hy het by hulle in die skuit geklim, en die wind het gaan lê; en hulle was by hulleself uitermate verbaas en verwonderd.” En na die verheerliking op die berg, volg hierdie verse in Markus 9:6, “Toe spreek Petrus en sê vir Jesus: Rabbi, dit is goed dat ons hier is. Laat ons dan drie hutte maak: vir U een en vir Moses een en vir Elía een. Want hy het nie geweet wat om te sê nie, want hulle was heeltemal verskrik.”

Die Evangelie teken Jesus as die Verborgene – die Een wat sy dissipels gedink het hulle verstaan, maar wat eintlik vir hom nie regtig verstaan het nie. Nadat hulle al ‘n tyd met hom saam was, sy beste vriend was, hom so bietjie leer ken het, roep Petrus dapper in antwoord op Jesus se vraag oor wie hulle dink Hy is, uit: U is die Christus (Mk.8:27).

‘n Wonderlike belydenis. Vandag sal almal wat gelowig is, dit vir Petrus wou nasê. Niks fout daarmee nie. En Jesus aanvaar dit so.

As Jesus dan kort daarna vir Petrus verder vertel wat dit alles beteken dat Hy die Christus is, was Petrus maar lekker opgewerk en sit vir Jesus op sy plek. Nee, ons weet so goed wie U is, dat ons ook weet wie U nie kan wees nie, sê hy eintlik onsteld dan aan Jesus.

Dis dan dat Jesus hom wegjaag: “Gaan weg van my Satan! Jy bedink nie die dinge van God nie, maar dié van mense” (Mk. 9:6). Petrus se selfverskerde beeld van die goddelike lewe is eintlik duiwels verkeerd. Met een sin trek Jesus ‘n dik, swart streep deur sy goeie vriend se godsdienstigheid.

Wees maar versigtig, Petrus, wat jy alles oor God dink en sê.

Plaas dat Petrus onthou het hoe hy verwonderd, verbaas en verstom was toe Jesus die storm stil gemaak het. En hoe hy sommer voortvarend wou hutte bou vir wat nooit in hutte kan woon nie. Plaas dat hy onthou het dat Jesus elke keer weer vir sy dissipels op nuwe paaie gelei het, baie nuut, ongewoond, onvoorspelbaar, dikwels selfs sy mag oor die dood gewys het, egte krag, oorwinning en heerlikheid.

Net wanneer sy beste vriende gedink het hulle verstaan, hulle kan nou met mening sê wie God is, het hulle uitgevind dit is nie so maklik nie. Hy is groter, anders, sterker, vreemder as wat hulle ooit sou kon peil.

Karl Rahner het op ‘n keer gesê: “Ek moet in alle eerlikheid toegee dat God vir my nog altyd ‘n totale verborgenheid is. Ek verstaan nie wat God is nie. Niemand kan nie. Ons het aanvoelings, aanduidings. Ons maak weifelende, onvolmaakte pogings om die verborgene in woorde uit te druk. Maar daar is nie woorde vir God nie, nie sinne waarmee God beskryf kan word nie.”

‘n Mens wat só leef onder die indruk van God se totaal ander karakter, God se grootheid wat al ons netjiese woorde en kategorieë oortref, is iemand wat goed sal luister, nederig ingestel sal bly op al die nuwe dinge wat God in ons wêreld deur ons wil doen. So iemand sal op ‘n dag, by ‘n graf van doodsheid agterkom, maar alles het nie tot ‘n einde gekom nie. God begin opnuut. Daar is onstuitbare kragte los in hierdie wêreld. Ons wag angstig af om God se wonderdade te ervaar.

As ons maar net in hierdie ootmoed voor die verborgenheid van God lewe. Dan het ons werklik naby aan God gekom. Dan sal ons verstom wees oor hoe dinge wat vir ons doodgeloop het, skielik nuwe lewe meebring. By ‘n graf sal ons geskok agterkom dat God nou nuwe dinge met ons gaan doen. Die ou dinge is verby. Alles word nuut. God gee nooit op nie, die geestelike reis is ‘n gevaarlike reis, want dit is ‘n avontuur, ‘n Gees-vervullende reis. God laat ons op ‘n dag in tale spreek wat ons nog nooit van tevore gehoor het nie en laat ons dade doen waarvan ons nog net gedroom het.

Wie kan ooit God se weg peil?