Die gesig van God by die kleinstes van kleines... Oor die uitlewing

Op die Duitse televisie is daar ‘n program oor iemand wat in ‘n hospitaal werk met kinders wat te vroeg gebore word. Hy werk in ‘n saal waar hoogs gespesialiseerde versorging gebied word en waar kindertjies wat ‘n dekade gelede nie sou oorleef het nie, nou ‘n groot kans op oorlewing het. Hy is deel van ‘n groep mense wat met groot toewyding en sorg die werk doen, maar die program gaan vandag net oor hom.

Hy moet ‘n saal vol baba’s versorg wat in bedjies slaap wat soos buite-ruimtelike kontrepsies lyk en wat aan elke denkbare masjien gekoppel is. Kabels kom orals uit en gaan orals in. Kort-kort gaan daar ‘n alarm van die masjiene af. Dan moet hy kyk wat aangaan. Hy gaan staan dadelik by die bedjie, maar rustig en bekyk die situasie. Soms tel hy die kindjie op, praat vaderlike met hom, skuif hom of hou hom tot hy dalk ‘n windjie breek. Maar altyd bly hy daar staan totdat die alarm afgaan.

Hy bad selfs die baba’s, wys hulle ouers hoe om hulle te hanteer , hulle te voed en vas te hou.

En die kleintjies is piepklein. Die kleinstes van kleines. Jy wil amper ‘n vergrootglas gaan haal om hulle te bekyk. Die baba’s se handjies is party keer so groot soos ‘n vingernael is.

Rustig, ingelig, bekwaam praat hy oor sy werk. En dit is duidelik dat hierdie groot, uitgevrete jongman (soos ons in Boeretaal sou sê), omgee vir wat hy doen en veral vir die kinders. Hy weet van alles. Hy lees die kleinste teken. Kyk, vertel hy, as die baba met sy tongetjie so vroetel, het hy honger.

En toe vra die mens wat die onderhoud voer: nou waar kom jy vandaan met hierdie werk?

Hy vertel dat hy twee jaar ‘n kursus gedoen het wat hom in ‘n hoogsgespesialiseerde rigting geneem het. Maar al was dit ‘n loopbaan wat baie geld sou inbring, was dit nie wat hy wou doen nie. Toe huis toe en toe twee jaar medisyne, maar ook die studie was vir hom niks nie. Hy het nie gevoel dat dit is waaraan hy sy lewe wou spandeer nie. In daardie tyd, vertel hy in hierdie nie-godsdienstige program sommer so spontaan, was sy verhouding met God nie reg nie. Sommer so terloops, en hy slaan sy oë vir ‘n breukdeel van ‘n sekonde boontoe, hemelwaarts. In die Bybelskool iewers in Duitsland het hy sake begin verstaan, by die hospitaal aangesluit en toe geluk gevind.

Elke dag werk hy met kindertjies wat deur hoogsgespesialiseerde tegnologie ‘n kans kry wat vroeër geslagte van vroeggebore kinders nooit gehad het nie. Vandag oorleef kindertjies met handjies so groot soos vingernaels danksy die mediese wetenskap. En danksy mense wat aan die tegnologie ‘n menslike gelaat gee. So eenvoudig soos om kinders te bad, hulle versigtig op te tel en hulle te help om hulle winde te braak, om vir ma’s te leer om die melk reg aan te maak en vir pa’s om vuil doeke reg aan te sit.

In sy eindelose geduld en toewyding gee hy lewe vir die kleintjies, gee hy dit deur, gee hy raad, troos en hoop aan angstige, bekommerde, verdrietige, liefdevolle ouers. Hy is die beeld van God in hulle donker nag.

Dit is die deurwerking – in sy mees konkrete, self-opofferende gestalte. Om dinge met God reg te maak en dan met die voorskoot en die waskom by die voete te gaan sit.