Vrees in die geestelike lewe. Die wyse maagde of die slim meisies....

In Leuven besoek ons die Groot Begynehof wat nou 'n wêreld-erfenisterrien is. Dit is 'n reusagtige kompleks van ou kloosters wat heeltemal herbou is.

Die kerk, net langs die kompleks, was voorheen die aanbiddingsplek van die Begyne en behoort nou aan die Universiteit van Leuven wat besig is om dit te restoreer.

Dit is 'n kerk sonder veel versierings. Teen een van die mure naby die ingangsdeur vang 'n ou muurskildery my oog. Die vrou wat met ons aankoms soos 'n polisie-tannie en met 'n hout-opsienersoog vir ons vra waar ons vandaan kom (sy hou 'n inventaris van getalle en besoekers) is duidelik gretig om die inligting met ons te deel. Dis altyd so mooi, sulke mense wat in charge is van 'n plek - dis hulle plek en hulle weet daarvan. Dit is, vertel sy, 'n uitbeelding van die gelykenis van die tien slim en dwase meisies, of maagde, soos ons in die ou tyd gesê het.

Ek staan en bekyk dit. Dit is in pragtige kleure geskilder. 'n Mens kan jou net indink hoe die oorspronklike skildery die kerkgangers moes beindruk het. Sulke skilderye was, vir mense wat nie kon lees nie, die inligtingsbron vir hul geestelike lewe. Daarmee het hulle die week ingegaan en steeds bly onthou wat hulle in die kerk gesien het.

Ek neem 'n foto: die vyf meisies staan pragtig in 'n dalende ry bo aan die regterkant. Dit is 'n ryk skakering van groen wat as agtergrond dien.

Hier is die hele skildery:



Ek staan nog bietjie nader, want onder die vyf meisies staan daar 'n verskriklike oopbek-monster wat raas en blaas en net langs hom sit 'n vrou en slaap. Die monster trek jou oog. Dis 'n tawwe tienie wat daar geteken is.

Die tannie verduidelik geduldig: die vroue-figuur wat langs die monster salig sit en slaap, simboliseer 'n begyn, want dit was hulle orde wat die kerk gebruik het, wat nie waaksaam was nie en toe aan die slaap geraak het. Die groot oopbek-monster wat reg staan om hierdie dwase maagd in te sluk, is dus 'n waarskuwing aan die kerkganger om waaksaam te wees.

Hier is 'n nader foto waarop 'n mens (hopelik) die detail kan sien:



So 'n skildery kan nogal vir jou skoon uit jou geloof uit laat skrik.

Ek dink dikwels oor die plek van vrees in godsdiens. Jesus het oor godsdiens op so 'n manier gepraat dat dit heel gemaak het, mense opgetel het, skoon gemaak het, bekragtig het, laat deel het aan die liefde wat vrees uitdryf.

Tog het Jesus ook die donker kant voorgehou: mense wat nie in God se liefde leef nie, sal daarvoor verantwoordelikheid moet neem.

Dit is uiteindelik die skadukant wat ons maar moet bly bedink: wie nie vir die liefde kies nie, maak kragte los wat self-vernietigend is. En dit is iets om voor bang te wees.

En, voorts, dit is nie sommer net om te kies vir die liefde nie. Iewers moet 'n mens in die liefde bly leef, lettende daarop dat 'n mens nie daaraan ontrou raak nie. Waaksaamheid beteken dat 'n mens gedurig jou lewe toets aan die liefdevolle gelaat van God. Wie maar net vir 'n oomblik aan die slaap raak hieroor, kan 'n groot prys betaal.

Dink maar net aan die slapende dissipels in Getsemane. Die oomblikke dat hul moegheid 'n oorhand oor hulle gekry het, het hulle verraad in hul lewes toegelaat. Hulle wat week na week in die liefde van hul Meester ingewy is, wat alles vir hom sou opoffer, het in daardie donker nag vir hom liefdeloos in die steek gelaat. En daarmee moes hulle saamleef vir die res van hul lewe.

Miskien is die groot boodskap: let op die liefde. Dit is so 'n sagte saak, so breekbaar, so maklik om te verwaarloos. Vrees die oomblik dat jy aan die liefde ontrou kan wees. Vrees dit. Dit kan vernietigende gevolge inhou.

Des te meer rede, dan, om na aan God te leef. Nader, steeds nader aan die bron van liefde.