Die hart en die opstanding. Geleefde geloof in die aangesig van die dood.

Ons word feestelik onthaal tydens ons byeenkoms, verbysterend feestelik. Die gees is besonder gemoedelik.

Intussen is ons besig met hoogs tegniese, akademiese werk. Mense wat al jare die spreekwoordelike naald in die hooimied soek, wys al die naalde wat hulle al uitgediep het en die res van ons geniet die uitstaltyd. Die kennis is wyd en diep. Ons word gedwing om te konsentreer, argumente te toets, die brein nog verder te rek.

Een van die kollegas het twee van sy nuutste boeke by hom op die tafel. Die een gaan nogal oor die opstanding, iets waaroor ek baie in onlangse tye gelees het. Ek staan nuuskierig nader, want ons het die vorige aand ‘n ellelange, diepsinnige en intense gesprek gehad wat my diep aan die dink gesit het. En ek is verbaas dat hy nou ook oor die opstanding geskryf het.

Hoe het dit gebeur, vra ek nuuskierg?

Die antwoord kom eerlik, dadelik en direk: Sy pa is vier jaar gelede dood en kort daarna verloor hy albei sy skoonouers. En, nie net hy nie, maar sy hele gesin word met die realiteit van die dood gekonfronteer.

Die antwoorde is nie altyd daar nie, jare se teologie ten spyt. Die dood was nooit naby genoeg om daardeur geraak te word nie....

En hoe dan nou anders gemaak as om oor die opstanding ‘n boek te skryf? Drie jaar lank geskryf en uiteindelik is die produk klaar.

Dit is die ervaringswêreld waaruit teologie soms gebore word. Die direkte, naakte konfrontasie met die laaste, groot vyand. Dit is ‘n eksistensiële aanvegting. Al die jare met teologie besig gewees. Baie geskryf oor allerhande diepsinnige onderwerpe. ‘n Mens weet alles en jou beheer oor dinge is so goed.

En dan gebeur dit: jy word uit jou gemaksone weggeneem en geslyp op die toetsteen van die lewe. Wat doen jy, in die aangesig van die “harde werklikheid”? Wat sê jou teologie vir jou in sulke omstandighede? Hoe hanteer jy dit?

Die antwoorde is nie paraat nie. Jy moet drie jaar lank sit en worstel om iets te formuleer. Na 25 jaar in die teologie.

Ek wil baie graag daardie boek lees. Die feestelike onthaal en die konferensie-geleerdheid is goed en reg. Die stemming is vol pret en aangenaam. Ek leer baie en my brein strek tot breekpunt sulke lang hale.

Maar ek wil die dieper dinge, die groter nadenke bedink.... My hart vra dit...