Ons is honde-mense. Maar hierdie kat maak 'n mooi indruk op my. Sy laat my dink hoe ek nou voel na weke se harde werk en nog 'n referaat wat afgehandel is.
Origens voel ek ook die Parisi tekening van die kat wat baie tevrede met haar eie lyf is, leer my humorvol oor geestelike volwassenheid. Die afgelope tyd het ek Madame Bovary van Gustav Flaubert gelees. Dit is 'n boek wat op 'n stadium verbied is in Frankryk (in 1857) oor tonele daarin wat deesdae waarskynlik min wenkbroue sal beweeg. Maar dit is goed geskryf, Flaubert is 'n meester in die vertelkuns en 'n woordkunstenaar. Maar die Madame is net die teenoorgestelde van hierdie kat. Hoe meer sy opwinding in haar lewe ervaar, hoe meer onvervuld is sy. Sy is vir my die sprekende voorbeeld van wat 'n mens nie met jou lewe wil doen nie. En die lelike is hoe sy na elke ramp wat oor haar lewe kom, verval in 'n gedwepery met godsdiens en vroomheid. 'n Mens wil net weer 'n paar Cussons gedigte lees om die gevoel te kry dat daar wel skrywers is wat godsdiens begryp, maar ook 'n goeie gesig gee. En tog, wat my eintlik opgeval het in die boek, is die raaiselagtige liefde van haar man, Charles. Terwyl sy hom bedrieg en verag, bly hy die sorgsame een, totaal onbewus van haar ontrouheid. Hy is te goed om haar te verdink, selfs van die moontlikheid van owerspel. Totdat hy na haar dood haar liefdesbriewe ontdek en van haar ontrouheid bewus raak. Onvoorstelbaar is die uiteindelike konfrontasie tussen hom en een van haar minnaars...
Ek is bly ek is klaar met die boek, maar om een of ander rede bly ek daaroor nadink. Veral oor die uiteenlopende karakters - die een so vlak, so onvervuld. Die ander een deurtrek met liefde.
Môre is my afdag en ek het Nabokov saamgebring. Op die trein terug, 'n agt uur reis deur Switzerland, gaan ek skoene uitskop en boek-lees.
Lekker. Soos die kat hierbo.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.