Wanneer dit nie moontlik is om God se wil te onderskei nie....

Soms kan die kerk maar nie net oor 'n saak besluit nie. Soms is dit 'n hele, lange kraamproses om te kan onderskei oor moeilike sake. 

Dit sien 'n mens al in Bybelse tye. 

In Handelinge 5 verskyn die apostels weer voor die Joodse Raad nadat hulle op ‘n merkwaardige manier uit die tronk gekom het.Van die begin af het die raad hulle verwerp en veroordeel. Hulle het "seker" geweet dat die apostels 'n dwaalleer verkondig. 

Die Hoëpriester, bedeesd na die wonderwerk van hul bevryding, vra hulle waarom hulle nie ophou om oor Jesus te getuig nie, waarop Petrus in ‘n kort toespraak vertel dat hulle God meer as mense moet gehoorsaam.

Die emosies bly egter nie lank uit nie. Gou-gou weet die raadslede al te seker wat hulle te doen staan. Hulle wil hulle summer as ketters laat dood maak.  

As die Raad woedend probeer om hulle dood te maak, staan die bekende en gerespekteerde Fariseër, Gamaliël, op en maan hulle tot kalmte (Hand.5:34-39). 

Hy het 'n heeltemal ander houding. Die saak is vir hom nie so klinkklaar nie.  

Hy vertel van twee mense wat groot aansprake gemaak het en wie se invloed heeltemal tot niet gegaan het.

Gamaliël se raad is: los die apostels uit. As hulle beweging van God is, sal niemand dit kan stuit nie.

Hoe tree ‘n mens op teenoor mense wat groot aansprake het en ander maklik beïnvloed, veral wanneer dit oor sake van geloof gaan? Hoe onderskei ‘n mens of so ‘n nuwe, onbekende beweging in lyn met God se wil is?

Gamaliël se onderskeiding het vier dimensies:

1. Geweld teenoor mense en sake waaroor jy onseker is, is nie ‘n opsie nie. Selfs nie eers geweld en moord kan God se saak stuit nie.

2.  Geduld is eerder die antwoord. Wag en sien in tye van onsekerheid. Moenie oorhaastig besluit nie.

 3.  Let op die afloop van die onbekende, nuwe dinge. Kyk hoe ‘n saak sy gang gaan. Wat uiteindelik tel is wat uit so ‘n beweging voortkom. Die boom sal aan sy vrugte geken word.

4.  Wees, laastens, veral bedag daarop dat God soms op ‘n verborge manier werk. Jy ontdek dalk dat wat jy so seker weet en wat jy so maklik as ‘n woord van God uitlê, eintlik teen God se werk gerig is. Wees bedag dat ‘n besluit van jou nie “teen God” stry nie (5:39). Probeer dus steeds weer om vanuit ‘n mens se verhouding tot God oor ‘n saak te oordeel.

Gamaliël spel dus die predikament van die kerk van alle eeue uit. Geloof kan dikwels nie klinkklare antwoorde vind nie. Soms kan ‘n mens lank oor sekere sake nadink, ernstig daaroor bid en versigtig toets of dit werk of nie. Maar ander kere moet ‘n mens in vrede, geduldig, eenvoudig net afwag en sien wat gebeur. Dan is daar nie duidelike antwoorde nie. God werk dus met verrassings, op nuwe maniere en soms totaal anders as wat ons ooit kan dink. Die geloofsweg vra om fyn onderskeiding. 

In die proses van onderskeiding, besef ek, tel die godsbewussyn die swaarste. Steeds weer moet 'n mens onthou dat alle besluite wat 'n mens neem voor God verantwoord moet kan word. Dit is die verantwoordelikheid wat 'n mens op jou neem: om nie teen God te stry in hoe jy jou lewensweg onderskei nie. 

Jongmense soek egtheid en intimiteit. Oor 'n nuwe patroon van kerk-wees

Hier onder is 'n artikel uit vandag se NYT oor 'n nuwe tendens in die kerklike lewe in die VSA.

Mega-kerke is al hoe meer aan die uitsterf. Jonger mense soek intimiteit, en egtheid. Geloof moet 'n verskil maak, dit moet verhoudinge kweek en dit moet vir mense 'n veilige tuiste gee.

Vertoon en entertainment is ook nie meer die groot trekpleister nie.

Dus: Die tradisionele patrone van kerk-wees is aan die uitsterf. Nuwe vorme van kerk-wees word gesoek. 

Hier is die artikel

DALLAS — The mural painted on the side of a building in the Deep Ellum warehouse district here is intentionally vague, simply showing a faceless man in a suit holding an umbrella over the words “Life in Deep Ellum.” Inside there are the trappings of a revitalization project, including an art gallery, a yoga studio and a business incubator, sharing the building with a coffee shop and a performance space. But it is, in fact, a church.

Life in Deep Ellum is part of a wave of experimentation around the country by evangelicals to reinvent “church” in an increasingly secular culture, and it comes as the megachurch boom of recent decades, with stadium seating for huge crowds, Jumbotrons and smoke machines, faces strong headwinds. A national decline in church attendance, the struggling economy and the challenges of marketing to millennials have all led to the need for new approaches.

“It’s unsettling for a movement that’s lasted 2,000 years to now find that, ‘Oh, some of the things we always assumed would connect with the community aren’t connecting with everyone in the community in the way they used to,’ ” said Warren Bird, the director of research for the Leadership Network, a firm that tracks church trends.

According to a recent report by the Pew Research Center, the percentage of Americans who are not affiliated with any religion is on the rise, including a third of Americans under 30. Even so, nearly 80 percent of unaffiliated Americans say they believe in God, and close to half say they pray at least once a month.

The “spiritual but not religious” category is an important audience that evangelical leaders hope to reach in a culture that many believers call “post-Christian.”

So they arrange meetings in movie theaters, schools, warehouses and downtown entertainment districts. They house exercise studios and coffee shops to draw more traffic. Many have even cast aside the words “church” and “church service” in favor of terms like “spiritual communities” and “gatherings,” with services that do not stick to any script.

One Sunday before Easter, the pastor at the Relevant Church in Tampa, Fla., wearing a rabbit suit, whisked the unsuspecting congregation away on chartered buses to a nearby park to build enthusiasm for the coming service.

“For us, it’s all about being interactive,” said Paul Wirth, Relevant’s founder and lead pastor.

Although the number of evangelical churches in the United States declined for many years, the trend reversed in 2006, with more new churches opening each year since, according to the Leadership Network’s most recent surveys. This wave of “church planting” has been highest among nondenominational pastors, free to experiment outside traditional hierarchies.

“I hear a lot of pastors say, ‘I’m not just trying to be creative and avant-garde, I think this is maybe the last chance for me,’ ” said Doug Pagitt, the founder of Solomon’s Porch in Minneapolis.

Mr. Pagitt has written several books on church innovations, many of which were first developed in the “emergent” church movement of the last decade or among “missional” churches whose practices focus on life outside the church.

Many of their innovations are being adopted by an increasing number of pastors in the mainstream.

For new leaders coming out of seminary, “the cool thing is church planting,” Mr. Bird said. “The uncool thing is to go into the established church. Why that has taken over may speak to the entrepreneurialism and innovation that today’s generation represents.”

That generation includes Mark Batterson, the 43-year-old pastor of National Community Church in Washington.

“If the kingdom of God had departments, we’d want to work in research and development,” Mr. Batterson said.

With 3,000 members, National Community Church is technically a megachurch, according to religion scholars, for whom any congregation over 2,000 qualifies. But with a high turnover rate of nearly 40 percent a year, its continued growth is a noteworthy feat.

Sunday services are held in six locations, mostly movie theaters, where the smell of Saturday night’s popcorn hangs in the air as prerecorded sermons play on the big screen.

The church also runs a coffee shop called Ebenezers near Union Station, where its religious affiliation is hard to detect. Until it ran out of room, it used to hold services in the basement, drawing new members from the coffee drinkers who wandered downstairs to investigate the music.

For Mr. Batterson, the strategy has biblical roots.

“We felt like Jesus didn’t hang out at the synagogue, he hung out at wells,” he said. “Coffeehouses are postmodern wells. Let’s not wait for people to come to us, let’s go to them.”

The church has fielded hundreds of requests from other pastors for insights about its approach, and it has plans to franchise Ebenezers, first in Charlotte, N.C.

These kinds of locations — urban, multipurpose and with plenty of foot traffic — are favored sites, in part because they are less expensive to operate than a sprawling suburban campus. Coffee shops, too, help generate revenue, as do space rentals.

Today, younger pastors are less willing to try to finance multimillion-dollar churches with debt. After the recession, there was a surge in church foreclosures, reaching record highs in 2010 and 2011. Since 2008, more than 300 church properties have been sold after defaulting on their loans, according to the CoStar Group, a real estate information firm.

Building professionals who work with churches say they have seen these shifts firsthand.

“Every generation wants their own thing,” said Houston Clark, whose company designs spaces and audiovisual systems for churches nationwide. “Kids in their late 20s to midteens now, they really crave intimacy and authenticity. They want high-quality experiences, but don’t necessarily want them in huge voluminous buildings.”

Five years ago, Mr. Clark said, 90 percent of his business was installing expensive lighting and sound systems for megachurches that could hold up to 5,000. But today, 70 percent of his business is working on existing buildings, like warehouses, to renovate the interiors as multipurpose spaces for churches to operate.

It is a trend that even established megachurches, like Bent Tree Bible Fellowship in Carrollton, Tex., are studying. After paying off $5 million in debt on its 135,000-square-foot facility last year, the church is again seeking to expand. But instead of building another huge campus, church officials are looking at smaller satellite spaces that can operate seven days a week, with services like child care, shared office spaces and a community theater.

“That’s a significant difference for us,” said Paul Miller, the pastor of ministries for Bent Tree. “We’re really building a community center, more than we are a worship center.”

That strategy, blending religion with everyday activities, disarms people put off by traditional notions of church, said Scott L. Thumma, a professor at the Hartford Institute for Religion Research.

“It’s pretty low risk to wander into a bar or movie theater or hotel,” Professor Thumma said. “It ends up delivering the message of relevance: we’re just like you, we’re struggling, we might have a beer together — and our faith is also relevant.”

Die afsku aan jou eie leegheid. Wanneer 'n mens vasval...

"Is jou afsku aan jou leegheid die enigste lewe waarmee jy die leegheid vul?"

So vra Hammarsjköld in sy Merkstene.

Sedert ek hierdie aforisme twee weke gelede gelees het, bly dit my boei.

Daar is iets goeds aan eerlikheid oor jouself. 

Jy kan skerp krities oor jou eie lewe wees. Dikwels baai ons in ons eie feilbaarheid.

Dit is 'n teken van lewe - 'n teken dat 'n mens iets beters wil.

Maar die lewenskuns bestaan uit veel, veel meer. Die leegheid moet erken word. Maar dan moet 'n mens verder soek. 

Want in die leegheid moet die Lewe inwoon.

"Liefde", fluister sy leerlinge. Oor 'n leermeester in kennis en wysheid.

Hierdie is 'n aangrypende verhaal, gepubliseer in vandag se NYT. Kliek op die skakel, Wright's Law, vir 'n merkwaardige verhaal.

Jeffrey Wright is well known around his high school in Louisville, Ky., for his antics as a physics teacher, which include exploding pumpkins, hovercraft and a scary experiment that involves a bed of nails, a cinder block and a sledgehammer.

But it is a simple lecture — one without props or fireballs — that leaves the greatest impression on his students each year. The talk is about Mr. Wright’s son and the meaning of life, love and family.

It has become an annual event at Louisville Male Traditional High School (now coed, despite its name), and it has been captured in a short documentary, “Wright’s Law,” which recently won a gold medal in multimedia in the national College Photographer of The Year competition, run by the University of Missouri.

The filmmaker, Zack Conkle, 22, a photojournalism graduate of Western Kentucky University and a former student of Mr. Wright’s, said he made the film because he would get frustrated trying to describe Mr. Wright’s teaching style. “I wanted to show people this guy is crazy and really amazing,” Mr. Conkle said in an interview.

The beginning of the film shows Mr. Wright, now 45, at his wackiest. A veteran of 23 years teaching, he does odd experiments involving air pressure and fiery chemicals — and one in which he lies on a bed of nails with a cinder block on his chest. A student takes a sledgehammer and swings, shattering the block and teaching a physics lesson about force and energy.

But each year, Mr. Wright gives a lecture on his experiences as a parent of a child with special needs. His son, Adam, now 12, has a rare disorder called Joubert syndrome, in which the part of the brain related to balance and movement fails to develop properly. Visually impaired and unable to control his movements, Adam breathes rapidly and doesn’t speak.

Mr. Wright said he decided to share his son’s story when his physics lessons led students to start asking him “the big questions.”

“When you start talking about physics, you start to wonder, ‘What is the purpose of it all?’ ” he said in an interview. “Kids started coming to me and asking me those ultimate questions. I wanted them to look at their life in a little different way — as opposed to just through the laws of physics — and give themselves more purpose in life.”

Mr. Wright starts his lecture by talking about the hopes and dreams he had for Adam and his daughter, Abbie, now 15. He recalls the day Adam was born, and the sadness he felt when he learned of his condition.

“All those dreams about ever watching my son knock a home run over the fence went away,” he tells the class. “The whole thing about where the universe came from? I didn’t care. … I started asking myself, what was the point of it?”

All that changed one day when Mr. Wright saw Abbie, about 4 at the time, playing with dolls on the floor next to Adam. At that moment he realized that his son could see and play — that the little boy had an inner life. He and his wife, Nancy, began teaching Adam simple sign language. One day, his son signed “I love you.”

In the lecture, Mr. Wright signs it for the class: “Daddy, I love you.” “There is nothing more incredible than the day you see this,” he says, and continues: “There is something a lot greater than energy. There’s something a lot greater than entropy. What’s the greatest thing?”

“Love,” his students whisper.

“That’s what makes the why of what we exist,” Mr. Wright tells the spellbound students. “In this great big universe, we have all those stars. Who cares? Well, somebody cares. Somebody cares about you a lot. As long as we care about each other, that’s where we go from here.”

As the students file out of class, some wipe away tears and hug their teacher.

Mr. Wright says it can be emotionally draining to share his story with his class. But that is part of his role as a physics teacher.

“When you look at physics, it’s all about laws and how the world works,” he told me. “But if you don’t tie those laws into a much bigger purpose, the purpose in your heart, then they are going to sit there and ask the question ‘Who cares?’

“Kids are very spiritual — they want a bigger purpose. I think that’s where this story gives them something to think about.”

Mr. Wright says the lecture has one other purpose: to inspire students to pursue careers in science and genetic research.

“That’s where I find hope in my students,” he said. “Maybe if I can instill a little inspiration to my students to go into these fields, who knows? We might be able to come up with something we can use to help Adam out one day.”

Waar ons lewenslig vandaan kom.

God, skryf Hammarskjöld in sy Merkstene, sterf nie op daardie dag dat ons nie meer glo in ‘n persoonlike God nie.

Daar is egter wel ‘n dag waarop ons ‘n geestelike dood sterf.

Dit gebeur wanneer ons nie meer lewe in die lig van ‘n blywende gloed wat elke dag weer opnuut beleef word nie.

Hierdie gloed kom van ‘n wonder, van ‘n bron wat alle verstand te bowe gaan.

Kerstyd – die fees van die Lig, van die gloed van God se liefde, die tyd van die kerslig, is by uitstek ‘n teken van hierdie gloed – ‘n teken wat nie op enige manier deur ons menslike rede gepeil kan word nie.

Oor die Tuin. Die diepste sin van Kerstyd.

Onlangs skryf ek ‘n artikel oor die paradys en besef weer hoe belangrik dit vir die Bybelse tekste was om oor die paradys na te dink.

In ons tyd laat paradys-stories wenkbroue lig: Dit is, dink ons dikwels, ‘n ontvlugtingsmotief: wêreldvreemdheid, askese lei tot die wegvlugt na ‘n ander, aparte ruimte – die paradys.

Maar so word die paradys misverstaan.

Die Bybeltekste is duidelik: Die paradys, die tuin van God, word van die begin af as deel van die skepping beskryf. En in alle tye het eksegete steeds weer die paradys en die skepping met mekaar verbind. Paradys het alles met die wêreld te doen.

Vele uitleggers het daarop gewys dat die verhaal van die paradys die Bybelse kanon omraam. Daar is ‘n paradysverhaal in Genesis 2-3. Daar is in Openbaring 21-22, die laaste Bybelboek, die paradys van die eindtyd. Wat verlore geraak het, sal terugkom. Van die begin tot die einde staan die verhaal van God in die teken van die Tuin.

Altyddeur, egter, was die paradys deel van die wêreld, van die werklikheid waarin mense hul bestaan gevind het. Die paradys was God se werklikheid wat die vervalle wêreld bevraagteken het. Die paradys vertel hoe die wêreld bedoel was om te wees en hoe die wêreld eendag weer sal word wat dit was.

Die paradys is geen ontvlugting van die werklikheid nie. Dit vertel hoe die wêreld werklik is.

Maar, sou dit waar wees, is die versugting: waar ontdek ‘n mens wat paradys beteken?

‘n Antwoord vind ‘n mens in die middelste anker van die Bybel. Want die paradys-verhaal vind ‘n mens by uitnemendheid uitgebeeld in die lewe van Jesus. Markus, die oudste Evangelie, vertel met die versoekingsverhaal hoedat Jesus die boosheid wat die wêreld beheer het, tot ‘n einde gebring het. Aan die einde van die toetsing van Jesus, is Jesus in die woestyn, saam met die wilde diere (Mk.1:13). Die engele het vir Jesus versorg. Die paradys het teruggekeer.

Die ander twee Evangeliste, Matteus en Lukas, het die verhaal aangevul met hul boodskap van vrede. In Jesus breek die vredestyd weer deur – wat eeue-lang verlore was, is teruggevind. Mens en wilde dier is in een ruimte, met engele wat ook teenwoordig is. Johannes-evangelie vertel op sy beurt dikwels van Jesus in die tuin en sluit sy boek af met die opstanding wat in die tuin plaasvind – die plek waar Jesus op die bly Paasdag, soos ‘n tuinier, in die oggend rondwandel.

Maar die kerstyd loop nog dieper as vrede. Daarom sal veral Matteus die Immanuel-motief uitwerk. Aan die begin en einde van sy Evangelie praat hy van God-met-ons. Hy omraam sy Evangelie met die beskrywing van God as die Een wat by die mens teenwoordig is (Mt. 1:23; 28:20). Hy is die Evangelis wat praat van Jesus wat teenwoordig is waar twee of drie mense bymekaar is in sy Naam.

Kerstyd is paradystyd, adventstyd: God se koms om in ons werklikheid, in ons wêreld, teenwoordig te wees en by ons te bly. Die diepste werklikheid is dat ons verbind is aan die Ewig Troue, die Ewige Goeie, die Liefde wat sonder ophou by ons bly.

Dit is nie die stille nag wat regtig saak maak nie, hoe belangrik dit ook al is om te weet hoe reikhalsend en stil die natuur ingestel was op wat God sou doen en sê in die Kersnag nie. Dit is nie die oop velde wat ons hart aanraak nie, hoe goed dit ook al is dat die natuur in al sy wydsheid vertel van die afwagting op God se koms nie.

Wat regtig saam maak is die verborgenheid van die adventsgebeure: in die stilte, in die nag, in die velde, in die wydsheid, kom die Verlosser om die heilstyd te bring. Ewig, ewig bly die Vredemaker getrou aan die bedoeling van die skepping: dit is die ruimte waarin alles en almal in die vredevolle teenwoordigheid van God ingebring word. Die onrustige hart vind sy rus. Nader aan homself, aan haarself, kom God in die innerlike van die mens woon.

Kerstyd laat ons stil voor die wonder van God se teenwoordigheid by ons. Ons het weer tuisgekom, tuinbewoners, in vrede, by die Tuinier. 

Die inherente skoonheid van die wêreld.

Ons het veel daarvan gemaak dat die mens die “kroon” van die skepping is. Op die manier het ons die paradysverhaal in Genesis 2-3 gelees asof dit gaan om die mens as die spil waarom alles draai.

“Onderwerp en heers” het ons denke oor die natuur wesenlik beïnvloed. Die natuur, redeneer ons, moet nuttig gemaak word. Dit moet tot ons voordeel ontwikkel word. Ons gebruik en beveg die natuur vir ons self-behoud.

Selfs ons omgewingsbewussyn word bepaal deur die self-gerigtheid waarmee ons die natuur benader. Ons, skryf Versfeld, dink ‘n orgidee is pragtig sodat ons dit nie sal uitroei of vernietig nie. Ons dink ook byvoorbeeld daar is ‘n ketting van spesies waarin die een soort nuttig is vir die ander soort om te kan bestaan. Selfs die karakter van die natuur word bepaal deur ons siening van nuttigheid.

Hierteenoor is daar ‘n totaal ander benadering moontlik:

Die wêreld en die natuur bestaan nie ter wille van die mens nie, hoe belangrik die natuur ook al is as ‘n ruimte waarin ook die mens, saam met vele ander, ‘n tuiste gevind het.

Die natuur is ook nie saamgestel uit komponente waarvan die een deel vir die ander nuttig is nie. Hoe waar dit ook al is dat daar ‘n harmonie en wedersydse afhanklikheid in die natuur is, bepaal dit nog nie die identiteit van die natuur nie.

Die natuur bestaan ter wille van God. Daarmee wil ‘n mens onderstreep dat die natuur ‘n wonder-karakter het, waarvan ons die verborge betekenis moet begryp. Ons sien die grootsheid daarvan en ons weet daarmee word ons hart op God gerig.

Daar is ‘n oorvloed aan die natuur wat vertel dat dit van God af kom en dat dit die werking van God van dag tot dag in al sy weldadigheid wys.

‘n Orgidee is nie pragtig omdat ‘n mens dit besef of raaksien nie. Die orgidee vier sy eie skoonheid. Dit is mooi. Dit is so eenvoudig. Die blom is so simpel mooi. Maar in die nederigheid van sy eie skoonheid het dit ‘n ongekende heerlikheid.

‘n Orgidee is deel van die natuur met al sy menigvuldige soorte en fasette wat op ‘n merkwaardige manier met mekaar in verbinding staan. Die blote bestaan daarvan maak ‘n orgidee so mooi. Die orgidee vertel van ewige weldaad, goedheid, veelheid, manjifiekheid wat ver bokant mense verby bestaan. ‘n Orgidee is ‘n lofprysing van die natuur, van sy eie bestaan.

Daar is iets moois aan hierdie insig: die mens is deel van die skepping. Ook die mensheid vertel van oorvloed en oordadigheid. Elke dag weer ontdek jy dat mense, soos die natuur, soos ‘n orgidee, vele, vele gesigte het. Boeiend kan ‘n mens van persoon tot persoon sien hoeveel skoonheid, oordadigheid en goedheid hulle het. Nie net die donkere en die slegte is daar nie, maar ook die mooie en die goeie. Maar steeds weer is die mens een van vele, 'n deel van 'n oorweldigende, groter geheel.

Daar is egter ook iets aan hierdie insig wat ons leer: ons is uiteindelik nie in beheer van die natuur en die skepping nie. Nie genoeg kan ons besef hoe ons ook geskape is, dat ons deel van die natuur is. Die oersonde was juis dat die mensepaar in die paradys hul skeppingsrol wou oorstyg.

In Spiritualiteit is dit ‘n basiese insig. Juis wanneer ons ons geskapenheid begryp, word ons nie net geseën met gepaste nederigheid nie, maar word ons ook gevul met eerbied vir ander, maar veral vir God se onuitputlike, voortdurende genade. Dit is 'n bevrydende wete dat ons in God se voorsienigheid geborge is. Dit is 'n wete wat ons tot dankbare lof bring.

Miljoene engele, oorvloed en God se teenwoordigheid. Oor die wêreld as wonder (4).

Lukas 2:13 lees: “en skielik was daar saam met die engel ‘n menigte van die hemelse leërskare wat God prys en sê: ‘Eer aan God in die hoogste hemele en vrede op aarde, in die mense ‘n welbehae!”

“‘n Menigte van die hemelse leërskare” is ‘n frase waaroor ons maklik en vinnig lees.

In die onlangse reeksie in hierdie blog oor die wonder van die skepping met al sy oorvloedigheid, kry so ‘n frase ‘n nuwe betekenis.

Met die geboorte van die kind, aangekondig is die stille eensaamheid van die oop velde, wys die Skepper weer eens die oorvloed. Baie, baie van die hemelse leërskare besing die wonder van die Kind se geboorte. Nie net skaapwagters in al hulle eenvoud kan die geboorte met lofsange begroet nie (Lukas 2:20). Tot in die wydtes van die hoogste hemele en in totale oorvloed word die wonder-werk van God geloof.

Oordadigheid kenmerk dus ook die adventstyd. Veel meer as net ‘n aankondiger, as maar net een engel met blye nuus, is by die sonderlinge toneel in Bethelehem se ope velde aanwesig. Trouens, die engel van die Here se boodskap aan die herders is maar net die begin van die verhaal.

Die eintlike verhaal is die uitbundige lofgesange, die vredesliedere van die magdom hemelse wesens.

In die hart van hierdie verhaal van oorvloed staan God. Eer aan God!

Adventstyd is die tyd van oorvloed wanneer hemel en aarde die geboorte van die kind aangryp om in hul menigte die Een wat alles doen en gee, te prys.

Terwyl alles in die res van die land en die wêreld sy normale gang gaan, onthul God in verborgenheid, in die stilte van die afgesonderde platteland, die oorvloed van die skepping.

Lank nie meer is die oorvloed tot Lukas se verhaal oor die adventstyd beperk nie.

Wanneer Johannes sy boek Openbaring skryf en vertel van die nuwe lied wat gesing word, herhaal dieselfde toneel hom. In Openbaring 5 word vertel hoedat die Lam mense met hulle kosbare bloed gekoop het. Die verhaal is ‘n viering van die Lam se offer, van sy self-prysgawe, van sy liefde (Open.1:5).

Na die lied van die lewende wesens en die ouderlinge, word die toneel skielik heeltemal oordadig. “Toe sien ek en ek hoor ‘n stem van baie engele rondom die troon en van die lewende wesens en die ouderlinge; en hullle getal was tienduisende van tienduisende van duisende.”

Totale oorvloed. ‘n Mens sou ook die gedeelte kon vertaal as: “ek sien en hoor engele, duisende en miljoene van hulle.”

Hierdie miljoene engele, maar ook “elke skepsel wat in die hemel en op die aarde en onder die aarde en wat op die see is, en alles wat in hulle is” het aan God en die Lam eer gebring.

Ook hier gebeur alles “vir God” (Open. 5:9).

Dit is God: die een wat in oorvloed regeer. Oordadig.

In die adventstyd word ons bewus van die skepping wat in sy totale oorvloed en rykdom voor God bestaan.

Hoe groot lyk ons eie lewe, ons teenspoed, ons angste, ons prestasies, ons doodgaan tog nie normaalweg vir ons self nie. Ons dra swaar aan die las van ons eie roem en gewigtigheid.

Maar ons lewe is ‘n mikro-deel die oorvloed in die skepping. Miljarde mense, miljoene engele, skares vanoor die hele wêreld.

En tog, niks is te klein of te onnodig of ongerekend nie. In al hierdie oorvloed is God teenwoordig. God is so. God is ryk. Alles bring God tot stand. Tot in die kleinste, skynbaar nuttelose detail, is God daar, oorvloediglike daar.

Ons lewe, soos die kleinste mossie s’n, soos die lelie van die veld, is God se handewerk.

Dit is genoeg. Dit bring vrede. Nou kan ons, wat hierdie oorvloed gesien het, in vrede sterwe. Want selfs in die aanslag van die mens se groot aartsvyand, die dood, is God oorvloediglik aanwesig. Saam met die hele skepping, in sy tydelikheid, in sy oneindigheid, is ons geborge in God. Niks kan ons van die liefde van God skei nie.

Miskien is die Kind hiervan die beste simbool: net maar ‘n Lam, ongerekend, verstoot, geslag. Maar in hierdie Lewe, so klein, is God teenwoordig – oorvloediglik.

Die wêreld as oorvloedige geskenk van God.

Die slim en wyse wetenskaplikes vertel vir ons dat ‘n mens alles in die wêreld netjies kan uiteensit.

Maar, het ons gesien, die skoonheid van die aarde is veel groter as wat ‘n mens met jou verstand kan bepaal.

Hoe verskriklik sou ons wêreld gewees het, skryf Versfeld, as dit uit dinge bestaan het wat ‘n bepaalde funksie het.  Hoe aaklig sou ons lewe wees as ons maar leef uit ons insigte oor wat die werking van die aarde is.

Die wetenskap vertel ons dat alle boomstamme kanale is wat water van die wortels na die takke vervoer. Maar: Hoe sou ‘n wêreld lyk as al die veelheid van ons waarnemings oor boomwortels verskraal word tot “kanale” wat water na ‘n boom se takke neem?

Ons sien nie ‘n wêreld vol “funksies” nie. Ons sien eerder oordadige detail: ons sien knoetserige wortelstamme met pragtige vorms. Ons sien veel, veel meer as ‘n blote “waterkanaal” wanneer ons al klaar net na ‘n boomstam kyk.

Op die manier sou ‘n mens, saam met slim insigte, ander voorwerpe ook kon reduseer tot hul “funksie.” Ons kan die mens ook bedink as iemand wie se funksie is om te bestaan of te lewe.

Maar die mens en die skepping is iets heeltemal anders. Kyk maar na ‘n blom. Ons sien ‘n bedding vol pragtige blomme. Elke blom is spesiaal en mooi. ‘n Mens sou nou kon vra wat die funksie van ‘n blom in so ‘n bedding is. Want, sou ‘n mens kon dink, dan “verstaan” jy die blom en die blombedding.

Hoe kan ‘n mens dit vra: watter sin maak die skoonheid van ‘n blom in ‘n bedding vir die ander blomme wat ook daar geplant is? ‘n Blom “sien” tog nie die ander blomme nie. Dieselfde vraag sou ‘n mens vir baie ander dinge in die skepping kon vra.

En dan kan ‘n mens dit nog verder bedink: So af en toe sien ons ‘n pragtige blom raak. Maar wat van die miljoene ander blomme wat ons nooit raaksien nie? Wat van al die blomme wat deur eeue heen op ons planeet pragtige geblom het?

Hoekom is ‘n blom dan pragtig? Sekerlik nie ter wille van ander blomme nie. Sekerlik ook nie ter wille van die mens nie. So belangrik is die mens ook nie. ‘n Blom is bloot mooi, oordadiglik pragtig.

Blomme, soos vele ander dinge in die wêreld, is in hul skoonheid ‘n gawe aan die mens. Dit het ‘n eie doel en ‘n verborgenheid wat ‘n mens nie kan peil nie.

Dit is asof blomme, soos baie ander dinge, radikaal onselfsugtig en vrygewig is. Hulle is soos skoenlappers, berge en bome nie daar ter wille van hulle self nie. Hulle leef, bestaan en geen funksie of nut kan reg aan hulle laat geskied nie.

Elke blom, sê Versfeld, skitter dus in uniekheid in oorweldigende oordadigheid as ‘n suiwer gawe aan homself en aan ons.

Wat het die mens tog van die wêreld gemaak: ons gebruik dit tot ons voordeel. Ons soek daarin na wat nuttig en bruikbaar is. Ons put die natuur uit. Ons span dit in tot ons eie voordeel. Ons bekyk blomme asof hulle daar is om deur ons gebruik te word en ter wille van hul funksie bestaan.

In die proses kyk ons verby die skoonheid van die wêreld. Ons sien nie die grenslose vrygewigheid van die aarde raak nie.

Die dieper insig werk anders. Die wêreld is ‘n plek vol oordaad wat ons menslike insigte totaal transendeer.

In hierdie oordadigheid sien ons die teenwoordigheid van God. Die wêreld is nie ‘n plek wat een keer ontstaan het en nou maar op sy eie bestaan ter wille van die mens nie.

Die wêreld is die ruimte waar God teenwoordig is en besig is om elke keer weer opnuut oneindige skoonheid en prag op ‘n oordadige manier tot stand te bring. Wie na die skepping kyk, herken God. Ons sien die beeld van ‘n God wat ryk is aan genade, oorvloedig in die uitdeel van mooi en goeie dinge, of hulle nou nuttig is of nie. God het “niks” geneem en geskep. Maar God het nie maar net “iets” geskep nie. God het die niks geneem en dit tot oorvloed omvorm. En ons sien die oorvloed in die orgidee, die veelkleurigheid van die dagbreek, die kunstige knoetse van die boomwortels.  

Dit is die verborgenheid van die skepping wat ons nie altyd waardeer nie. Dit is die heerlikheid van ons woonplek wat ons nie genoeg na waarde skat nie. Ons het die meesters geword wat God netjies uitgerangeer het en ons wêreld gereduseer het om in te pas by ons klein, vaal en ingeperkte brein.

Spiritualiteit help ons om dieper te kyk. Dit wil ons verder neem as ons intellektuele magsgrepe. Ons leer dat die wêreld veel groter is as die wetenskap wil beweer - al weet ons hoe belangrik en deurslaggewend die wetenskap wel is. 

Spiritualiteit wil ons nederig laat besef dat ons deur ons slim patrone die rykheid van die Genade kan miskyk en kan relativeer.

Daarom sal Spiritualiteit ons gedurig bewus maak van God wat uit niks skep in die transformasie in skepping. Maar Spiritualiteit herinner ons ook dat God in heerlikheid skep. Die skepping, deur die mens se hooghartige magsgrepe afgeskaal tot iets wat ons beheer en bedink, sal bevry word sodat die mens, as skepsel, in alle verwondering, opnuut weer sal kan uitroep van blydskap oor die gawe, die goedheid en die rykheid van die paradys wat teenoor en ten spyte van die niks, die nie-bestaan, aan ons geskenk word.

Ons klere wys wat ons van die erediens dink.

Ek onthou nog hoe vrouens in ons eie tradisie rok moes dra kerk toe. Op grond van die Bybelse teks wat vrouens verbied om "mansklere" te dra. 

Dit was 'n groot storie toe vrouens eenvoudig net begin het om die gebruik te ignoreer. Spoedig kon jy skaars onthou dat daar 'n tyd was toe rokke verpligtend vir kerkgang was.

Nou weet niemand skaars van daardie tyd. 

Daarom was dit vir my 'n ervaring om die berig van vandag in die NYT te lees oor vrouens wat in Amerika being het om die Mormoonse afkeur van langbroeke as kerkdrag te bevraagteken. Hulle punt is dat die gebruik 'n dieper seksisme verberg. 

En, uiteraard, was hulle optrede toe nie so onnodig nie. Nie net het 'n klomp mans snedige kommentaar te lewer gehad nie, maar, mirabile dictu, ook vrouens self. 

As julle nie hou van die kerklike gebruik nie, gaan soek 'n ander kerk, het een kwaai vrou geskryf. 

Dit weet ons al goed: die onderdrukker het dikwels die onderdrukte aan sy sy om sy vernederende dade goed te praat. 

Dit is tog 'n dankbare ervaring om te besef hoe ver ons gekom het in ons eie land in ons eie kerklik konteks. Kerkgang is nie 'n saak van uiterlikhede nie. 

Hier is wel twee dinge waaroor 'n mens gesprek kan voer: watter rol speel kleding (informeel of formeel) in 'n erediens. Hoe gee 'n mens in jou eie voorkoms uiting aan die wete dat die erediens tog maar nie net 'n kampeer-geleentheid is nie? Is daar grense vir hoe 'n mens kan lyk wanneer jy die kerkgebou instap? Die saak het niks met vroue te doen nie. Want 'n mens sou ook kon vra hoe die liturg op visuele maniere uiting gee aan die misterie van die erediens: hier en nou, in die bymekaar kom van mense, is meer as net nog 'n gesellige sakie aan die gang. Dit is die tyd waarin 'n mens op 'n unieke manier bewus word van die wonder-wekkende teenwoordigheid van God onder mense.

Ek dink hieraan terwyl ek al vir maande lank bewus bly van die juridiese sfeer se eise vir kleding. Selfs in die sobere Nederland het die regter en sy assessore hul tipiese uitrustings aan. Hier, in die hofsaal, vertel hulle met hul formele drag, is iets belangriks aan die gebeur. En dit pas mense in die hofsaal om eerbied te betoon aan die proses van regsspraak wat hom aan die voltrek is. 

Ons onderskat te veel die simboliek van klere. 

Waarmee ek glad nie dink dit is nodig vir vroue om rok in die kerk te dra nie. My vraag is: hoe wys ons klere wat ons van die kerkdiens dink? 

Hier is die berig:

LAS VEGAS — A call for Mormon women to wear pants to church, begun this month by a small group of women, has stretched across the globe, but not before creating a backlash and even generating death threats.

“Wear Pants to Church,” an event on Sunday, was meant to draw attention to the role of women in the Church of the Saints, using attire as a symbolic first salvo in a larger struggle over gender inequalities.

Though the Mormon Church has no official policy against women wearing pants to church, many say they feel peer pressure to wear a dress, particularly in the Western United States, organizers said. So on Sunday, thousands of Mormon women arrived at church in pants in places like Cambridge, England; Heidelberg, Germany; Austin, Tex.; the Marshall Islands; and Kotzebue, Alaska. A number of the women posted their photos on Facebook and other Web sites. Others said they could not participate because they were fearful of ridicule or reprimand.

A Google map, begun so women could show they participated, included posts like this one, from Kari White, in Sheboygan, Wis.: “felt free to be an authentic me for the first time in my nearly 5 years of membership in the church.”

Joanna Brooks, a professor at San Diego State University and the author of “The Book of Mormon Girl: A Memoir of an American Faith,” called it “the largest concerted Mormon feminist effort in history.”

A church spokesman, Eric Hawkins, declined to comment on the event.

Organizers hope the dialogue will now expand to include issues like the ordination of women, or women taking on more responsibilities at church events.

They also cited the pronounced role of the Boy Scouts in the church — boys routinely become troop leaders in the organization, but girls have no similar outlet with the Girl Scouts — and the fact that young men are required to go on two-year missions to spread the faith, but young women are not. The result: the vast majority of Mormon missionaries are men.

“Wear Pants to Church” was the idea of Stephanie Lauritzen of Salt Lake City. She and some fellow Mormon women who belonged to a group called All Enlisted posted an events page on Facebook on Dec. 9. Within days, thousands had pledged their support, but one person threatened to shoot women who showed up in pants. Ms. Lauritzen, 26, also received threats on her own Facebook page that are being investigated by Facebook and the local authorities, she said.

On Dec. 11, the Salt Lake City-based church leadership issued a statement: “Generally church members are encouraged to wear their best clothing as a sign of respect for the Savior, but we don’t counsel people beyond that.”

The All Enlisted “friends” page has drawn hundreds of posts, both for and against the idea. JoEllen Swarts of Las Vegas wrote: “What is wrong with all you women??? If you’re not happy with the LDS church, move on, find another place of worship. You will not change Mormon Doctrine.”

At a suburban church in Green Valley, Nev., less than 10 miles from the Las Vegas Strip, women filed into church on Sunday morning, most wearing dresses (most men wore coats and ties). Bishop Michael Durham was somewhat dismissive of the pants idea. “I think wearing pants is not liberating,” he said. “Liberation comes from inside. I’m not sure they have a clear understanding of the church’s position on gender.”

Soraya Cordeiro said she wore pants because she had to take a long bus ride to her job at the Venetian hotel after church and found wearing a dress to be “a hassle.” She said she had never faced rebuke for her choice of attire.

On Monday, a private All Enlisted Facebook page had collected about the same number of “negative experiences” as “positive experiences” from women across the country. Julie Tuovi Baker Hansen, a lawyer in Burbank, Calif., who participated while visiting a Salt Lake City suburb, said she was surprised to see a man raise his hand and say, “Women who want to wear pants, they just don’t know how to follow the Lord.”

Ms. Hansen, the only woman wearing pants in a room of about 50 people, said she felt “pretty irritated.”

Aimee Hickman, the editor of a Mormon feminist magazine called Exponent II, said she originally had reservations about the event. But then she saw the negative reaction by church members online. “This made me rethink my original position,” Ms. Hickman said. The attention drawn to the effort, she added, “has people talking about Mormon gender roles more than anything I’ve seen.”