Wanneer iemand aanklop met ‘n innerlike nood by ‘n geestelike “leier” is die atmosfeer dikwels professioneel en berekend. Deesdae word al hoe meer besef hoe belangrik dit is dat iemand in “goeie hande” moet wees. Daarom word al hoe meer beroepe en professies gereguleer. Mense moet nie aan uitbuiters en kwakke uitgelewer word nie, veral nie wanneer hulle in nood is en maklike prooi vir gewetenlose mense kan word nie.
Die persoon wat by die “geestelike begeleier” in sy “spreekkamer” gaan sit, word vanuit ‘n professionele hoek benader en begelei. Kundigheid, dikwels oor jare opgebou, speel hier ‘n groot rol. Die ingewikkelde en verweefde aard van vele mense se nood maak dit nie maklik om by hulle te bly in hulle tyd van swaarkry nie. Die “spreekkamer”is nie ‘n plek vir amateurs nie. ‘n Mens moet weet wat jy doen as jy bereid is om ander in hul nood te ondersteun.
Al hoe meer wil ‘n mens weet hoe “bekwaam” die geestelike leier is. ‘n Mens vra uit na sy/haar kwalifikasies, ondervinding en voortgaande opleiding.
Dit geld ook vir die ander aspekte van geestelike werkers se verantwoordelikhede. Dit is nie verniet dat kerke wat sensitief is vir mense, beklemtoon dat predikante goed opgelei moet word. Die praktyk wys ook hoe mense aan sekere predikante ‘n bepaalde status toeskryf: Die kultus rondom sekere “suksesvolle” predikante wys hoe mense ingestel is op die persoonlike kwaliteite en begaafdhede van predikante.
Daar is geen twyfel dat die talente van ‘n geestelike werker dit vir hom of haar makliker gaan maak in hul geestelike werk en begeleiding nie.
Maar nou weet ‘n mens ook dat daar heel gewilde geestelikes is wat nie eintlik die pyp rook nie. Hulle menslikheid kom telkens maar weer helder na vore. En terwyl hulle uiterlik sukses uitbeeld, is daar vele van hulle wat innerlik uitgebrand is.
Hier kan ‘n mens gaan lig opsteek by die Reformatore wat beklemtoon het dat geestelike werk deurspek moet wees van ‘n spirituele karakter.
Wat het hulle hiermee bedoel?
Eerstens het hulle die Spiritualiteit van die pastor, prediker en gelowige lidmaat nie afhanklik van persoonlike kwalifikasies gemaak nie.
Dit is tog so duidelik Bybels: ‘n mens kry nie meer seën uit byvoorbeeld die doop en die nagmaal, as die predikant ‘n gerekende mens is nie. En die preek van ‘n doodgewone, onbekende, “normale” predikant kan ‘n gemeente laat groei.
Wat meer tel as enige iets anders, is dat ‘n geestelike ‘n roepingsbewussyn moet hê. Hy of sy moet weet dat God hom/haar tot die geestelike werk roep. God wil dat die geestelike leier en die gelowige deel moet word van God se werk. Die geestelike word uitgenooi om in God se “akker” te gaan werk. Die oes is wit op die land. Maar dit is God se oes en dit is God se akker. God doen God se deel.
Wat tel, skryf McGrath, is dat die geestelike gedurig “oop” moet wees vir God se werk – wanneer die prediker die Woord “bedien” (en nie spreek nie), wanneer die pastor saam met die gelowige op sy/haar swaarkry-pad loop. Om oop te wees vir God, is om te besef waar kom die genesing vandaan: die predikant of die geestelike leier maak die wonde skoon, bind verbande om, maar uiteindelik weet hulle dat alleen God die genesing kan skenk. Die geestelike leier skep die atmosfeer en die omgewing waarin God die werk sal doen (soos McGrath vir Tilden Edwards aanhaal).
Die Reformasie het te goed geweet hoe Paulus in 1 Korintiërs 3 te vertelle gehad het: “4 As een van julle sê: “Ek is vir Paulus,” en 'n ander: “Ek is vir Apollos,” is julle dan nie nog wêrelds nie? 5 Wat is Apollos dan? Wat is Paulus? Hulle is maar net dienaars deur wie julle tot geloof gekom het, en elkeen doen die werk soos die Here dit vir hom gegee het. 6 Ek het geplant, Apollos het natgegooi, maar dit is God wat laat groei het. 7 Dit gaan dus nie om die een wat plant of die een wat natgooi nie, maar om God wat laat groei.”
Wanneer iemand in ‘n kerk, Bybelstudie, by die werk, in ‘n spreekkamer dus met ‘n ander gelowige die lewensreis deel, is dit nie haar of sy professionele taak wat hy “doen” nie. Dit is ‘n roeping. So het die Reformasie dit verduidelik.
Gedurig, in alles wat mense doen en sê, is hulle saam op pad, maar altyd in die teenwoordigheid van God. Altyd weer, besef die gelowige mens, is hy of sy maar die erdekruik. Veel belangriker en gloeiender van die helder lig, is die skat, die Evangelie van bevryding wat in die kruik gegee word. Elke woord, elke daad, elke oomblik van die mens tot mens ontmoeting word op hierdie manier ‘n tyd, ‘n plek en ‘n omgewing waarin God moet kan werk.
‘n Mens is geroepe tot die Here se werk.
Dit was ‘n fundamentele insig van die Spiritualiteit van die Reformasie: die mens as instrument in die hande van die Groot Geneesheer. Vandaar die besef: soli deo gloria. Aan God alleen die eer.
Die boeiende is om te sien hoe hierdie Spiritualiteit deurwerk in die mees moderne van nadenke oor byvoorbeeld die mistagogie. Ons praat nie meer, skryf die kenners, van geestelike begeleiding nie. Ons praat van geestelike vriendskap. Wanneer ‘n mens met iemand in nood in ‘n gespek tree, is ‘n mens sy reisgenoot. En die gids deur die donker na die lig, is God. God alleen is die geestelike begeleier.
Hoe dikwels praat ons nog oor roeping?
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.