Wanneer die liefde van God jou een keer aangeraak het, hoe stil, hoe eenvoudig, hoe intens ook al, skryf Jan van die Kruis, staan ‘n mens voor ‘n wonder wat jy nie genoeg in woorde kan uitdruk nie. Jou lewe word gevul met ‘n nuwe, ander realiteit wat jou lewe vir altyd aanraak en wat van buite in jou ou, bekende wêreld inkom. Dit is so uniek dat ‘n mens soek na woorde om hierdie liefdesaanraking te beskryf.
Jan van die Kruis het die liefde van God op die manier ervaar. Hy is oorweldig deur die manier waarop God hom eerste liefgehad het, voordat die mens nog ‘n vinger verroer het.
Die mens wat so onverdiend en totaal God se gawe van liefde ervaar, begin met nuwe oë na sy geestelike reis met God kyk. Die lewensreis word van sy laste en sy onsekerhede bevry. Die dae dat ‘n mens onder druk gevoel het om volgens God se “voorskrifte” te leef, is verby. Die tyd dat ‘n mens jou met vele pogings ingespan het om aan God se eise vir jou lewe te voldoen, is oor.
Iets anders gebeur na die ontmoeting met die goddelike liefdeswonder wat jou van jou klein, swoegende, worstelende, vroom lewe losmaak:
Jy is nou, skryf Jan van die Kruis, op jou reis met God die een wat eenvoudig net toelaat dat God jou meer en meer liefhet.
Die mens sug en verlang om steeds weer met die liefdesgawe beskenk te word.
Wanneer ‘n mens oop is dat God se liefde al hoe dieper in jou lewe inkom en jou hele bestaan vul, is dit omdat jy weet dat God se liefde onvoorwaardelik is. Niemand hoef angstig te wonder of jy vir God aanvaarbaar is nie. Nou laat ‘n mens toe dat die lig van die liefde in jou lewe skyn. En, vanuit die donker van jou eie klein, geslote bestaan, reis ‘n mens nou agter die lig aan. In hierdie goddelike lig sien ‘n mens die Lig.
Daar is iets diep verborge aan God se liefde, die Lig wat ‘n mens kom omstraal, omdat dit so totaal anders is as alles waaraan ‘n mens gewoond is, skryf Jan van die Kruis. Ons taal en ons woorde wat gebore word uit ons menslike ervaringe, skiet tekort om oor die Liefde te praat. Ons taal is te menslik, te vasgebind aan ons self dat dit reg kan laat geskied aan die Liefde wat van buite ons kom.
Op ‘n dag gebeur dit dat ons besef ons word opgeneem in iets wat groter as alles is. Dit is soos ‘n bootjie wat, mensgemaak, meedryf in die totaal ander, dieper, groter, magtige, dinamiese rivierstroom. Lig, dobberende, rustig, vervuld dryf ons mee met die gang van die liefde wat van buite ons kom. Dit gaan alle verstand te bowe, roep die mistici uit. Wat kan ons tog daarmee vergelyk? God se liefde, wat ons nou dofweg deur ‘n spieël bekyk, is mooier as enige iets wat ‘n mens kan bedink, ervaar of uitspel.
Ons hoef nie daaroor te praat nie. Ons kan maar net daarin bly. In die teenwoordigheid, in die aangesig van die die Liefde.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.