Wanneer die mooi dinge nog mooier raak.

Nooit sou ons dink om hier te stop nie. Vele jare ry ons al die pad. 

Ons geniet in al die tye weliswaar wat ons sien. En dit was dit. Eintlik was dit maar net ‘n verby-ry plek.

En nou, met verleggings, het ons nie ‘n keuse nie. Ons moet stilhou. Vir tien minute lank.

Te lank vir die wat met ongeduldige bloed bedeeld is en daarom nie stil in die motor kan bly sit. Hulle is die wat uitklim.

Sommige om bene te rek. Ander om gou ‘n bottel of boks weg te smyt. Daar is mos vuilgoedlorries wat dit kan kom haal en gaan weggooi…. Nog ander net om iets anders te doen as om te moet sit.

Ek is ook buite. Die dag is te mooi. Son word in strome oor die plek uitgegiet. Die lomerlui tye buite in die oopte is oorweldigend. Dit is stilte wat in jou inkruip en woelighede wegvat.

Ek bekyk die wêreld van nader.

Vir die eerste keer “sien” ek die omgewing. Daar is die pieke agter die warmbron wat enige tyd net so mooi is as ons eie pieke op Stellenbosch. Die groen wingerde, groen soos in die kleur vir die goddelike, sprei ’n tapyt voor hulle oop. Hulle lê vol in die sekelmaan wat die twee hande van die heuwels aan beide kante onder hulle oopsprei.

En ‘n bietjie verder is daar ‘n heel ander toneel. Die berge is verder weg, op ‘n afstand, blou-ver weg. Maar hulle profiel lê laag, en sag, op die horison. Ek volg die lyne soos dit in die verte oor die gesigseinder loop. Dit is skakerings van blou berge op blou hemel, ‘n spel van kleure.

Ek is bly toe daar vorentoe, sommer net ‘n paar kilometer nog ‘n verlegging is.

En, besef ek, soms gaan dit in die lewe ook so. ‘n Mens kry teenspoed. Dinge loop nie so reg en vinnig soos jy graag wil hê dit moet loop nie.

Dit is dan dat dit uitklim-tyd word. Om regtig te kan sien. Om weer perspektief te kry, soos jy daar in die stilte staan in die sonlig van afsondering. 

Dit is dan, in die tye wat jou pad versper word, dat jy die mooi dinge leer herontdek en hulle vir jou mooier as ooit tevore raak.