Dit is waar dat daar sommige stoere Gereformeerde gelowiges is wat in die allerslegste omstandighede met berusting praat van “God se wil” met hulle lewe. Daaraan is nie te twyfel nie en daarom het twyfel nie plek in hulle geloofslewe nie. Hulle byt op hulle tande en gee nie ‘n blykie van enige twyfel nie.
Ek dink byvoorbeeld aan die dagboek van Rentia van der Walt (Die ervaring van ‘n kampdogter in die konsentrasiekamp van Bethulie) waarin sy die ellendige kampomstandighede op hierdie manier oorleef en beleef.
Dit is indrukwekkend en is seker moontlik. Ander gelowiges, weer, ook uit Gereformeerde kringe, is veel minder berustend. Trouens, hulle is blootgestel aan ‘n diepe bewussyn van hoe gebroke en feilbaar hulle geloof is. Hierdie mense is gekweld en eintlik diep angstig oor hul omstandighede, oor wat in die wêreld aangaan en watter toekoms nog te verwagte is.
Hoe dink ‘n goeie Calvinis nou hieroor?
Wanneer ‘n mens teruggaan op die werke van Calvyn, sien ‘n mens dat hy inderdaad sterk oor geloof praat. Volgens hom kan ‘n mens geloof beskryf as ‘n vaste en seker kennis van die goddelike ontferming en goedgesindheid teenoor die mens waaragter ‘n mens die ware, genadige beloftes van God in Christus herken. Dit word deur die Heilige Gees aan ons bekend gemaak en in ons harte verseël.
Pragtige teologie, skryf McGrath hieroor. Die kenner, die ingeligte, die grote Calvyn, geestelike vader van gereformeerdheid en calvinisme praat hier vanuit die teorie en hou vas aan 'n sterk siening oor geloof.
Calvyn se pragtige siening van geloof is egter nie die laaste woord wat hy hieroor skryf nie. Hy voeg dadelik by:
“Wanneer ons beklemtoon dat geloof vas en seker moet wees, beteken dit nie dat hierdie sekerheid nie twyfel of angstigheid ken nie. Inteendeel. Ons aanvaar dat gelowiges ‘n gedurige worstelstryd het met hulle eie gebrekkige geloof en nog nie regtig ‘n skoon gewete het nie, nog minder vry is van enige onsteltenis.”
So skryf Calvyn, die vader van die Calvinisme oor die gebrek aan geloof wat mense so angstig maak as hulle op hul lewensreis is.
Calvyn, ook die mistagoog, ken die hart van die mens. Hy weet as pastorale leier hoe die mens tye van onrus beleef. Die lewensreis is nooit sonder sy donker nagte nie. Daar is, skryf Calvyn, nêrens ‘n volmaakte geloof nie.
Hy lees sy Bybel goed. Markus 9:24 is vir hom duidelik: “Ek glo, Here, kom my ongeloof te hulp!” God verstaan dit dat ons geloof maar min kan word, vandaar dat God se goedheid oor ons uitgestort word selfs met die kelinste bietjie geloof waartoe ons in staat is.
Maar dit beteken nou nie dat ‘n mens ongeloof of min geloof as ‘n normale deel van ‘n mens se lewe inneem nie.
Daarom, vervolg hy, probeer ons van ons ongeloof ontslae te raak; ons stry daarteen en smeek die Here om dit reg te stel.
Op die manier kom Calvyn se spiritualiteit na vore: die geloofsreis is lank, uitgerek – ‘n hele proses.
Maar dan rond Calvyn sy opmerkings hieroor as volg af en kom by die hart van spiritualiteit uit:
“Soos ons gedurig in ‘n worstelstryd is, so vlug ons ook telkemale na die Here vir vertroosting.”
Te midde van die worstelstryd, wanneer geloof min raak, weet ‘n mens waar uitkoms te vind is – in die mistieke teenwoordigheid van die Here.
Dus, nie te trots op min geloof nie, ook nie oorweldig deur angstigheid nie, maar altyddeur vlug die mens na die Here, daar waar troos – ook oor min geloof mildelik uitgedeel word.
McGrath skryf vraend oor hierdie opmerkings van Calvyn oor geloof: Wil Calvyn iets weggee van sy eie min geloof?
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.