Spiritualiteit as 'n verhouding

Daar is heelwat redes waarom Spiritualiteit verstaan word as ‘n dissipline waarin dit gaan om ‘n verhouding tussen God en mens. 

Een rede is dat spiritualiteit meer is as blote geloofskennis. Geloofskennis is maar ‘n klein deel van die groter prentjie. Veel belangriker is dat God ‘n liefdesverhouding met die mens aanknoop, die mens radikaal omvorm en deur daardie verhouding die mens gedurig laat groei en bring tot meer volwassenheid. Die brein is nie die kroon van God se skepping nie. Die mens is.

Daar is egter ‘n ander rede waarom Spiritualiteit as verhouding belangrik is. In Spiritualiteit gaan dit om God wat sonder rede en oorsaak ‘n verhouding met die mens aanknoop. God begin hierdie verhouding en is die een wat die inisiatief neem. Dit is ‘n verhouding met alle mense. Dit lei daartoe dat ‘n mens deel word van ‘n geloofsgemeenskap en opgeneem word in die familie van die Here.

Deur al die eeue het egte spiritualiteitsdenkers besef dat hulle in die teenwoordigheid van die Verborgene, die Oneindige, die Een wat groter is, leef.

Om met God te leef en deel te kry aan die liefdesgemeenskap van God, beteken verder dat ‘n mens van twee dinge bewus raak:

Aan een kant bring dit ‘n mens tot die besef dat jy nie te groot van kop moet wees nie. Of dat jy nie moet dink dat die wêreld om jou draai nie. Self-gesentreerdheid en self-sug gaan nie saam met Spiritualiteit nie. Daarom is Spiritualiteit ook nie die ontdekking van jou ware self of die vergoddeliking van die mens nie. 

Steeds weet ‘n mens: jy is deel van ‘n groter geheel. Jou lewe word deur die Volmaakte gedra en jou lewe draai om God as die Spilpunt van alles. ‘n Mens weet: jy is geborge n jou verhouding met God en met ander. As deel van hierdie groter geheel, vind jy jou ware bestemming en plek.

Aan die ander kant bring die wete dat God ‘n verhouding met mense aanknoop verwondering, dankbaarheid en toewyding. Dit laaat die mens besef hoe bevoorreg hy/sy is en hoe waardevol God die mens reken. Want wie ook al deel kry aan God se verhouding met die mens, word beklee met heerlikheid en glans – om dit in Bybelse taal te stel. Die mens deel aan die wonder van God se heerlikheid.  Daarom skryf Psalm 8:5 dat God die mens ‘n weinig minder as die engele gemaak en met heerlikheid / eer gekroon het. Hoe belangrik die gedagte is word duidelik wanneer die vers in Hebreërs 2:7 aangehaal word.

Dit is ironies: hoe groot is die mens wat 'n verhouding met God kan deel.

Wanneer ‘n mens Spiritualiteit op die manier verstaan, kom daar vele ervarings in jou los. 

Een daarvan is dat ‘n mens nie die laste van die wêreld op jou skouers hoef te dra nie. Daar is, dankie tog, die Liefdevolle een en ‘n hele liefdesgemeenskap wat die uitdagings van die wêreld saam met jou aanpak. Daar kom tye dat ‘n mens hierop sal kan reken en daarop moet kan terugval. 

Of ‘n mens soek om op die plek waar God jou geroep het, die goeie te doen in antwoord op God se liefde en vir ander. ‘n Mens wat in God se liefde geborge is, het niks meer nodig nie. So iemand hoef nie te presteer nie. Hy of sy hoef nie geprys te word vir sy of haar goeie dade nie. In die spesiale groot geheel van God se liefdesgemeenskap is dit genoeg om jouself te wees. Dan is jy vry van die sug na beloning, na erkenning, maar ook vry van afguns, van verterende ambisie en van die waan dat die wêreld aan jou behoort of vir jou skuld.