Laat ons maar nie te gou en te dapper wil ly nie

Bonhoeffer skryf oor Christus se keuse om lyding op hom te neem. Hy besin deur hierdie woorde oor ‘n messiaanse gevoel wat ons kan beetpak. Laat ons, sê sy woorde vir my, maar ons plek ken: Christus, skryf hy, het volgens die Bybel die lyding van die hele mensdom vrywillig op hom geneem en aan sy eie lyf gevoel. 

Voorheen het Christus nie die pad van lyding geloop nie. Maar toe lyding wel oor Christus se pad gekom het, het hy nie daarvan weggeskram nie. Hy het dit as ‘n vry mens aangevat, gekies om die lydenspad te loop en dielyding oorwin. 

Laat niemand dus te gou lyding omhels nie.

Ons is nie Christus nie, voeg Bonhoeffer by. Ons word nie geroep om die wêreld deur ons eie dade en lyding te red nie. Ons moenie eers probeer om so ‘n onmoontlike las op ons skouer te neem nie. Ons is nie helde nie, nie die dapper magstryders nie.

Ons plek is veel meer beskeie: Ons is alleen maar instrumente in die hande van die Here van die geskiedenis. Ons kan slegs op ‘n baie beperkte manier in die lyding van ander mense deel. Ons is nie Christus nie.

As ons Christene wil wees, moet ons God se groothartigheid deel: dan moet ons met verantwoordelikheidsin en in vryheid handel wanneer ons met gevaar te doen kry. Ons  moet egte ontferming toon, nie uit vrees nie, maar vanuit die bevrydende en reddende liefde van Christus vir almal wat ly.

Om maar net te wag en te kyk is nie Christelike optrede nie. Christene word tot ontferming en optrede geroep. Nie deur hulle eie lyding nie, maar deur die lyding van hulle broers en susters.

Niemand moet lyding omhels nie. Niemand moet te messiaans oor sy eie lydensweg dink nie. Niemand moet te godsdienstig wees oor sy of haar eie lydensweg nie. 

Altyd weer sien ‘n mens, met jou blik op Christus se lydenspad, hoe God die een is wat vrymaak en verlos. En met ‘n hart wat net so ontfermend soos God s’n wil klop, sien ‘n mens raak hoe mense swaarkry en ly. Wat met ander gebeur, hul ellende, bring ons tot ontferming en tot verset teen lyding.

Daarom herinner die lydenstyd ons om boontoe te kyk: na die pad wat God loop om lyding te verlig en te beëindig. Maar die lydenstyd maak ons oë oop vir die lyding van mense om ons.

Altyd weer is dit die perspektief : nie hoe dapper en mooi godsdienstig ons is nie. Maar steeds weer hoe God ons deel maak van die groot verset teen seerkry wat ons wêreld stukkend ruk. 

Wat tel is nie of ons lyding aanpak nie, of ons so godsdienstig is nie. Wat tel is of ons God se liefde vir hulle wat ly aktief deel en dien.