In die koerant is 'n guitige storie.
Die plesier is in die storie, maar ook in die manier waarop die storie vertel word.
Dit het my nogal aan spiritualiteit laat dink: die geestelike weg kry sy impak op mense ook uit die manier waarop mense daaroor praat. Die gewydheid van aanbiddingsplekke raak 'n mens aan. Dit is nie verniet dat kerke 'n liturgiese ruimte het wat bydrae om 'n mens in aanbidding voor God te laat staan. Kleurvensters dra by om 'n mens in 'n atmosfeer van gebed en toewyding in te trek. Sang kan in die allerdiepste plekke van jou bestaan inklink en lank nadat die klanke verdwyn het, jou lewe nog stuur en rig. Dus word die geestelik reis dikwels verryk deur die vorm waarin dit opgeneem is.
Ons gee te min aandag aan die estetiese: 'n stuk musiek, 'n skildery, 'n verhaal en gedig kan soms veel meer doen as al ons gepraat om 'n mens geestelik te verryk.
Hier is die guitige storie:
Natie Engelbrecht
Ou Smittie is een van my vriende wat in die vreemdste situasies beland.
So gaan hy die ander dag in een van die beter winkelsentrums na die
verkeerde plek vir ’n haarsny. Eintlik het Smittie nie hare nie. Nog net so
paar klossies rondom die ore. Hy spot altyd dat hy nooit vir ’n
gesigsbehandeling kan gaan nie, want met sy min hare weet hulle nooit waar sy
gesig ophou en sy kop begin nie. Hy wou eintlik net instap vir ’n vinnige
regruk van die paar weerbarstige hare wat oor is. Sommer met so ’n
nommer-twee-kammetjie.
Met die instap sien hy dis ’n ghrênd plek en nie sommer ’n gewone
haarkapper nie. Dis ’n fyn Libanese knaap wat sy hare sny, en dié voel toe erg
sleg omrede daar so min oor is om te skeer. Waarde vir geld, ensovoorts. “Kan
ons nie Meneer se hare in die neus en ore ook bykom nie?” wil die knaap weet.
Smittie kom diep uit die Karoo en voel ongemaklik oor die vreemde
behandelings. Hy onthou egter dat sy meer verfynde vroutjie al skewe opmerkings
oor sy neushare gemaak het; dus stem hy maar in.
Maar sal die knaap nie opdaag met sulke vreemde oorpluisies en ’n woeste
pot vol warm was nie. Voordat hy kan teëstribbel, word die pluisies met die
gesmelte was in sy ore gedruk. Hy probeer nog sterk wees en veg teen die trane,
maar blitsig word twee pluisies in sy neus opgedruk.
“Die mannetjie is soos ’n ninja-haarkapper,” vertel Smittie. Met trane
in sy oë sit en loer hy toe maar so deur se kant toe en hoop niemand bekends
stap verby nie. Nie so met die vier pluisies wat op strategiese plekke uitsteek
nie.
Hy raak net gewoond aan die ongemak, toe stel die mannetjie voor dat
hulle sommer die ander ongewenste haartjies thread terwyl hulle wag. Smittie is
broos en voel nie lus vir stry nie, en die threading-storie klink heel
onskuldig. Dus, steeds tranerig van die warm was in die verkeerde gate, stem hy
in.
Die haarkappertjie trek net daar ’n skerp toutjie-bedryf nader. Dit lyk
kompleet soos dunnerige vlos. En hy rol-trek dit so oor die ore en al die
plekkies vol hare. Alles traan. Maar die mannetjie is skielik doof.
Terwyl my vriend nog van die threading herstel, gryp die fyn mannetjie
skielik, sonder waarskuwing, daai twee oorpluisies in die ore stewig vas en
pluk. Hy dog sy oordromme pop uit. Toe gryp die knaap die pluisies in sy neus
vas, en Smittie gryp die stoel vas, want hy het gesien hoe sy neushare lyk. En
die mannetjie PLUK. Smittie sê dit voel kompleet of die pluisies die hare van
sy rug af deur sy neus uittrek.
“Is daar nog plekkies met ongewenste hare?” wil die fyn Libanese
mannetjie onskuldig weet. My vriend kry beelde van ’n vloermop vol gesmelte was
vir sy agterwêreld en rug, en hy besef hy moet nou wegkom.
Ek sien Smittie het nou nog trane in sy oë as hy van dié episode vertel.
En ek glo sy storie, want hy lyk ook anders. Alles is glad. Hy lyk soos ’n
roll-on.
Kaapstad
- Die Burger
