Christene
doen dikwels sekere geestelike oefeninge om te werk aan hulle
behoefte aan geestelike groei. Wanneer, byvoorbeeld, hul lewe te gejaagd word, sal hulle die geestelike oefeninge van
sondagrus en van besliste keuses najaag.
‘n
Mens kies dan om op ‘n stadium en gereeld weg te breek uit jou daaglikse besige
program: dan word doelbewus tyd spandeer aan sake wat ‘n mens op ‘n ander manier
verryk as wat ooit in jou gewone program kan gebeur.
Dit kan bloot beteken dat ‘n mens ‘n erediens bywoon, of bybelstudie
doen, of ‘n geestelike boek lees. Maar dit kan ook beteken dat ‘n mens tyd met
jou familie of vriende spandeer. 'n Mens kyk 'n spesiale film, gaan na 'n mooi plek, kampeer uit in die stilte van die natuur.
Dit word ‘n tydjie van rus, van dinge doen
waarvan ‘n mens normaalweg weerhou word.
So ‘n
oefening van “rus” kan gekombineer raak met ‘n ander geestelike oefening: een van die groot uitdagings in ons
geestelike lewe is dat ‘n mens se lewe deur ander geregeer kan word. Jy laat
toe dat mense jou gebruik sodat jy nie ‘n lewe van jou eie het nie. Of ‘n mens
soek ander se guns ten koste van jouself. Of, uit ‘n oordrewe sin van
pligsgetrouheid, wil jy graag soveel as moontlik in jou lewe doen en inpas. Of
‘n mens wil uitstallerig met jou besige lewe wees.
In
die proses verwaarloos ‘n mens jou lewe.
Dit is dan die tyd om besliste keuse's te maak. Jy kom tot 'n punt waar jy jouself dwing om afstand te neem van wat nie goed is vir jou nie. En om te doen wat jou lewe sal vul met innerlike betekenis.
Jy kan nie nee sê wanneer ander op jou
beslag wil lê nie. Of jy besef nie hoe belangrik is dit dat jy ook moet kan
stil raak, ook besig moet wees met geestelike dinge, met sake wat jou sterker
en ryker maak. Daarvoor kan 'n mens te besig word.
Dit
word dan tyd om na te dink oor geloof, oor wat vir jou belangrik is, hoe jy oor
God dink, wat vir jou op jou geestelike weg sal laat groei. Om dit te doen,
moet ‘n mens kan wegbreek van jou besige dag en lewe. Jy moet kan nee sê. En ‘n
mens moet kan ja sê vir dinge wat saak maak, of wat jou lewe die meeste kan
verryk.
Maar ook hier kan 'n mens te maklik die fokus op die oefening self laat val. Dit is nie die rus wat saak maak, of dit is nie so belangrik om te kies nie.
Al
hierdie oefeninge het eerder ‘n groot doel: hulle bring ‘n mens in die teenwoordigheid
van God. Op ‘n stil Sondag, weg van die besige kantoorlewe, by jou bejaarde pa
of ma, in ‘n kamertjie waar hulle hul skemertyd deurbring, kan jy in die
rustigheid van hul bestaan en in die kalmte van hul woorde, maar ook in die
liefde teenoor jou, sien hoe God die ouderdom mooi kan maak. Dit word ‘n tyd
dat ‘n mens in jou hart die begeerte sien groei om ook mooi oud te kan word, om
jou lewe in die grys tyd al hoe nader aan God te leef. Die geestelike
oefening van tyd maak vir jou dierbares, word dan ‘n tyd waarin ‘n mens self
dieper in jou verhouding met God groei en bewus raak van hoe goed God ‘n mens
se lewe kan maak.
Op ‘n
stil Sondag, voor die televisie, terwyl jy kyk na ‘n film of ‘n musiekprogram,
kan jy bewus raak van hoe God mense talente gee om kuns te skep. Jy luister na
musiek waarvan die woorde jou betower of die melodie jou meesleur. ‘n Mens
beleef ‘n spesiale oomblik waarvoor jy dankbaar besef hoe ander mense jou nuwe
dinge kan laat ervaar. En jy weet, uiteindelik, dat dit God se manier is om die lewe ryk te maak.
Of,
op ‘n stil aand, laat, wanneer jy ‘n teks lees, ‘n gebed doen en al die
gewerskaf van die dag uit jou lewe verdwyn, is dit spesiaal dat dit jou nie
soseer vroom laat voel nie, as wat dit jou vrede gee dat jy in God se
teenwoordigheid is. Terwyl jy besef hoe sterflik alle dinge is, hoe gou alles
verbygaan, hoe onbelangrik al ons “belangrike” dinge is, ontdek jy dan in die
stilte, in die gebed, in die teks, die Ewige, die Rustige, die Liefde en die
lewe.
Geestelike
oefeninge vervul in al hierdie gevalle jou behoefte aan stilte, aan vervulling, aan
rykdom en aan die inwoning van God. Saam met alle gelowiges weet
jy: al wat werklik saak maak, is nie wat jy doen nie, maar om deur jou oefening te kan gereed wees vir die ontvang,
genadiglik, van wat onverganklik is. En dit kom net van Buite, van Bo, van God.
‘n Mens kan soms op ‘n spesiale manier en op ‘n mistieke
moment in hierdie belewenis ingeneem word. Maar ‘n mens kan ook deur
afhanklikheid, deur inoefening, deur jou instelling, die ruimte skep waarin God
‘n mens kan besoek. Want te dikwels is dit juis ons raserige, besige, leë lewe
wat ons wegneem van daardie ruimte waarin God woon. Ons besige lewe kan inderdaad God se genade uit ons lewens weer.
