Deur die liefde gedryf.

Daar is net een skildery van Da Vinci in Duistland - en vir baie al klaar daarom 'n rede om dit te gaan kyk.

Dit word hoog aangeslaan want hy gebruik daarin tegnieke wat innoverend was vir sy tyd. Hy het dit in 1475 geskilder.

Ons het dit Saterdag in die Alte Pinakothek in München weer gesien. Dit is kleinerig, jy kan sommer sonder dat jy dit weet daar verby loop.

Dit is ‘n pragtig werk, met Maria se hare kunstig gevleg, met helder kleure en met die boeiende spel van lig op albei die karakters.

Die skildery is veral spesiaal omdat dit ‘n stile, rustige, intieme, liefdevolle verhouding tussen moeder en seun uitbeeld.

Maar wat ‘n mens nie dadelik sien nie is die rooi angelier wat Leonardo deur ‘n heel ingewikkelde tegniek sentraal in die skildery ingeskilder het.


Kyk mooi na die volgende detail:


























Die angelier verander die boodskap van die skildery totaal. Die ingeligte kyker sal weet ‘n angelier is ‘n simbool van Christus se lyding. Die baba reik met sy klein handjie uit om die angelier uit sy ma se hand te neem. Hy aanvaar as jonge baba reeds sy lyding. Die stilte, die rus, die rustigheid word versteur. 'n Donker ondertoon bedreig die helder lig wat oor die skildery spoel.

Ek kyk na die skildery terwyl ek na die kommentaar luister: Leonardo het met hierdie angelier sy skildery ‘n mistieke kleur gegee, word ek vertel. Later, toe hy meer bedrewe geword het, het hy sulke mistieke elemente opgegee. Hy wou toe net teken wat hy sien, wat hy kon kontroleer, wat hy kon waarneem.

Skade. Want wat ‘n mens in Christus sien, is nie altyd wat ‘n mens kry nie. In die Christus herken sommige dalk net ‘n klein, fyn, vet baba. Mooi mens, sou baie wou uitroep, selfs met bewondering. Maar wie weet van die diepere dinge, die verborgene, wie uit sy kruis lewe, weet dat sy menswording reeds ‘n prysgawe, ‘n opoffering, ‘n mede-deelsaamheid, ‘n lyding was. Inderdaad – in die inkarnasie sien ons die kleur van helderrooi-bloed, die simbool van lyding.

Hier sien ‘n mens hoe lyding uitgeskryf staan oor die kleinstes van kleines. Niemand, maar dan ook niemand ontkom die greep van lyding nie. Maar terselfdertyd besef ‘n mens hoedat die liefde dit omraam. Uit die liefde uit kan lyding verdra word, selfs omarm word. Dit is dan ook uiteindelik die dieper boodskap: alles wat ons doen, hoe ekstreem ook al, het sin as dit deur die liefde gedryf word.

Ek kyk verder na die skildery: die baba is uiteindelik in helderder lig geteken. Sy skoonheid staan uit. Hy baai in liefde. 'n Mens staan verwonderd, aanbiddend oor die gedrewendheid van die liefde. Dit is inderdaad pure lig.