Lewensvreugde

In ons prestasie-gedrewe wêreld met sy wen-kultuur soek ons gedurig na erkenning. Ons voel goed en bly wanneer ons beloon en geprys word omdat ons gepresteer het. En ons is hoogs misrabel wanneer ons nie deur ander raakgesien word nie. Soms kan vorme van erge depressie teruggevoer word op mense se gevoel dat hulle as minderwaardig beskou word en nie deur ander aanvaar word nie.

Die ironie is dat selfs mense wat hoog uitstyg, ook hulle misrabele tye het.

In spiritualiteit word ‘n totaal ander lewenshouding gekweek as hierdie sug na uiterlike erkenning. Die bekende spiritualiteitskrywers help ons om te verstaan waarom selfs die beroemdes en die rykes en die bestes onder ons nie noodwendig meer vreugde en vervulling as ander ervaar nie. En hulle help ons om agter te kom hoe ons egte vreugde selfs in die eenvoudigste tye van ons lewe kan ontdek.

Thomas a Kempis skryf in sy Navolging 2.6 oor die dinge wat ‘n mens egte vreugde gee. Dit is maar een perspektief wat ‘n mens vanuit spiritualiteit op vreugde kry. Tog is dit ‘n waardevolle les in die egte lewenskuns.

Wat ‘n mens werklik bly maak, skryf hy, is jou goeie gewete. ‘n Mens sal selfs in die donkerste tye van jou lewe innerlike rus ervaar as jy ‘n goeie gewete het.

En alle mense het maar hul donker tye. Vir sommige is dit as hulle nie erkenning kry nie of as hulle gekritisieer word.

Thomas dink hier oor Galasiërs 6:14 waar Paulus skryf: “Maar wat my betref, mag ek nooit roem nie, behalwe in die kruis van onse Here Jesus Christus, deur wie die wêreld vir my gekruisig is en ek vir die wêreld.” Volgens Paulus kan ‘n mens selfs in teenspoed roem, want dan roem ‘n mens in die kruis van Jesus. Wanneer ‘n mens wêreldse voordele prysgee of jou nie steur aan wat mense normaalweg as belangrik beskou nie, is daar tog nog goeie rede om te “roem.” Te midde van alles wat ‘n mens prysgee, is ‘n mens nog steeds by God en jou hart nog gerig op God se liefde.

Maar ‘n mens moet ook onthou dat vreugde wat van buite kom nie lank hou nie. Die lof wat ‘n mens van ander mense kry gee maar vir ‘n kort rukkie vir jou vreugde.

Egte vreugde, daarenteen, is vreugde in God. Wie bly is in God, voel vere vir tydelike dinge. Hulle is werklik “tydelik”, net vir ‘n tydjie, terwyl God ewig is. Om ‘n mens in tydelike dinge te verlekker, wys verder dat ‘n mens nie werklik vir God lief het nie. Thomas skryf dan, “Die mens ervaar groot vrede in die hart wanneer die lof of kritiek van ander mense nie regtig saak maak nie. Die mens met ‘n suiwer gewete is die mens wat maklik tevrede en gerus is.” Dan volg woorde wat my bybly: “’n Mens is nie heiliger as jy geprys word nie; jy is ook nie nutteloos omdat jy gekritiseer word nie... Woorde kan ‘n mens nie belangriker maak as wat ‘n mens reeds vir God is nie.”

In ons geestelike reis gee hierdie wete dat God liefdevol na ons uitreik omdat ons kosbaar is in God se oë egte vreugde. Ons kan geen groter erkenning kry as dit nie. God aanvaar ons volkome en graag. Uit hierdie verhouding met God vloei 'n lewensblyheid wat die lewe die moeite werd maak.