Hy glo wat hy sê....

Ek sit in ‘n gesprek met ‘n kollega en praat oor ons vakgebied. Ons dink na oor die groot winspunte van die afgelope jare: ons is gelukkig al jare verby ‘n fundamentalistiese lees van die Bybel. Ons historiese ondersoek van die Bybel het vir ons wonderlike inligting gebied oor die tyd en wêreld van die Bybel. Ons ontdek nog feitlik daagliks nuwe dinge oor ons wetenskap wat ons help om moeilike probleme in die Bybel beter te verstaan.

Hy vertel my dat hy aan ‘n universiteit gestudeer het onder ‘n professor wat hom besonder geïnspireer het. Dit het vir hom altyd gelyk of die professor glo wat hy vir sy studente sê. Daar was iets aan die professor se spiritualiteit wat hom as student geraak het en omvorm het. Dit is dus nie soseer wat die professor gesê het wat hom geraak het nie. Dit was eerder die manier waarop die professor betrokke was by sy werk wat hom geïnspireer het. Die man het ‘n spiritualiteit gehad wat sy leerders so aangespreek het dat hulle verder in sy vakgebied wou spesialiseer.

Ons weet vandag dat die leser van die Bybel die verstaan van die Bybel bepaal: iemand wat ‘n katoliek in Amerika is, lees die Bybel anders as ‘n Gereformeerde vrou in Reddersburg. Bybelnavorsing het ons al navorsing hieroor gedoen. Net so sal ons geestelike ingesteldheid, ons geestelike rypheid en insig, ons interpretasie van die Bybel bepaal. Wanneer ons byvoorbeeld oor die briewe van Paulus praat, sal ons moet vra watter rol ons spiritualiteit daarin speel. Maar ons spiritualiteit gaan verder as dit: dit raak ook die etiek van Bybel-interpretasie. Met watter geestelike instelling benader ons ons verantwoordelikheid om die Bybel te interpreteer? Watter geestelike waardes dryf ons in ons lees van die Bybel? Dit is nie net interessante vrae nie – dit is lewensbelangrike kwessies. Dink maar net watter verskil antwoorde op hierdie vrae sal maak aan die debat oor die opstanding!