Memento mori: die lewe is 'n kosbare gawe

Mistieke tekste vra dikwels van hul lesers om hul dood gedurig in gedagte te hou. Daarom speel die motief van memento mori ‘n groot rol daarin. Thomas a Kempis skryf byvoorbeeld in sy boek 1.23 ‘n meditasie oor die dood. Hy skryf daarin dat tyd kosbaar is. ‘n Mens moet die tyd uitkoop. Dit sou beteken dat ‘n mens prioriteite moet hê. ‘n Mens moet daardie dinge doen wat nie vrees in jou lewe sal bring wanneer jy uiteindelik jou lewe afsluit nie. Moenie doen wat jou berou nie, wat jou lewe sal verdonker nie.

Om aan ‘n mens se dood te dink, help dat ‘n mens nie met jou lewe mors nie. Tyd is kort, geleenthede beperk. Om wys te lewe, om ‘n mens se dae te tel, sal beteken dat ‘n mens die gevolge van jou dade sal bly bedink, om so te lewe dat ‘n mens nie vernietig en seermaak nie. Dan besef ons ons kan nie maar net dink dat ons altyd kanse gaan kry om te vergoed vir wat ons kwaad gedoen het nie. Dat ons nou reeds naby God wil lewe en met God op reis wil gaan.

Dit beteken nou nie noodwendig dat ‘n mens gedurig moet bid of Bybel lees nie.

Ons besef die lewe gaan oor blydskap, oor vervulling, oor harde werk van 8 tot 5, oor liefde, oor reis, oor skool toe gaan, oor ‘n kuiertjie met vriende, oor uitkamp, oor ‘n lekker boek lees, ‘n lang brief skryf, ‘n fliek kyk. Dit maak ons lewe vol. Maar ons kan sulke dinge doen terwyl ons doodverveeld is. Dae wat gelaai is met sulke dinge kan ons frustreer, irriteer en vies maak. Dit kan sonder enige betekenis wees. Ons kan ons dae omwens in gevoelens van diepe depressie en moedeloosheid.

Of die oomblikke kan vir ons, in die lig van die ewigheid, kans bied om die goeie raak te sien, om die natuur te geniet, om dankbaar te wees vir die liefde van dierbares, om bly te wees as iemand vir ons goed is, om gesond te bly, om uitdagings by die werk aan te pak tot God se eer en om ook daar ‘n getuienis van liefde te lewe. Dan word ons lewe vervullend.

Sommige mense sal dink dit is ‘n bietjie morbied om gedurig aan jou dood te bly dink. En natuurlik kan dit morbied en selfs obsessief wees.

En tog, vir ons wat glo die dood is die oorgang na die groter skoonheid, die warmer liefde en die volle nabyheid van God hoef dit nie so te wees nie.

En buitendien het die memento mori, die onthou van die dood niks obsessiefs nie. Eintlik beteken dit dat ons ons daaglikse lewe in ‘n gees van gebed moet beleef. Iewers moet ons die kosbaarheid van die lewe ervaar. Dit nie vermors nie. Ons moet dus besef hoe belangrik is gebed, veral wanneer ons ook bid: Gee ons vandag ons daaglikse brood. Daardeur sê ons dat wat ons eet vir ons ‘n gawe van God is. Ons mees gewone dade en gebruike en gewoontes moet ons kan ervaar as ‘n goddelike gawe. Ons moet ons lewens sien in die lig van God se liefde wat ons lewe vul met skoonheid en vreugde.