Hammerskjöld skryf in sy beroemde Merkstene die volgende merkwaardige verhaal met ‘n diepsinnige lewensles:
Hy was onmoontlik. Dit was nie dat hy nie sy werk gedoen het nie. Inteendeel. Hy was pynlik pligsgetrou. Maar sy manier van doen het hom met almal laat bots. En uiteindelik het dit ‘n negatiewe uitwerking gehad op alles waarby hy betrokke was.
Toe die krisis ontstaan het en die hele waarheid uitgekom het, het hy ons verwyt. Sy eie optrede was onkreukbaar. Hy was so vol self-vertroue oor sy eie onskuld dat ‘n mens eintlik skuldig gevoel het om stap vir stap vir hom uit te wys hoe hy homself weerspreek het totdat hy uiteindelik weerloos voor ons gestaan het. Maar dit was net regverdig dat ons dit moes doen.
Toe die laaste leuen uitgewys is en daar eintlik niks meer oor was om te sê nie, het die trane begin vloei.
“Maar waarom het julle my nooit gehelp nie? Waarom het julle nie vir my gesê wat om te doen nie? Ek het altyd die gevoel gehad dat julle teen my was. Vrees en innerlike onsekerheid het my al hoe verder in die rigting gedryf waarvoor julle my nou verwyt. Dit was alles so moeilik. Een keer, onthou ek, was ek so sielsgelukkig toe een van julle my geprys het oor iets goeds wat ek sou gedoen het …”
Dus, uiteindelik, was ons skuldig. Ons het nooit ‘n woord van kritiek teen hom gewaag nie. Ons het hom toegelaat om ons te keer om aan hom erkenning te gee. En daardeur het ons hom verhinder om te verbeter.
Want dit is altyd die sterker een wat die skuld dra. Ons het te min lewensgeduld gehad. Instinktief probeer ons ‘n mens van ons verantwoordelikheid wegskuif wanneer ons dink dat daardie persoon ‘n mislukking maak van ‘n bepaalde eksperiment deur die Lewe. Maar die Lewe jaag sy eksperimente ver anderkant ons powere oordeelsvermoë na. Dit is dan ook die rede waarom dit by tye soveel moeiliker lyk om te lewe as om te sterf.
Wat ‘n merkwaardige slotparagraaf: die eksperiment van die Lewe (met ‘n hoofletter!).
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.