Een uit tien mense in China is nou al Christene?

Die Chinese Christene kan binnekort die land met die grootste getal Christene wees. 

Dit verras mense, want China is die land waar Christene onder die kommunistiese bewind erg vervolg is.

Die rede vir hierdie groei is blykbaar dat Chinese 'n innerlike leegheid ervaar, veral noudat dit so voorspoedig met die land gaan. 

Dit is ook opvallend dat die kerk 'n reputasie opbou dat dit omgee vir ouer mense, vir kinders en selfs mediese klinieke bou.

Hier is die berig in vandag se Trouw:

De Chinese kerken groeien hard, heel hard. Sommige experts voorspellen zelfs een wisseling van de wacht: over een paar decennia zou China de Verenigde Staten inhalen als het land met de meeste christenen.               

Eeuwenlang reisden er zendelingen naar China, en eeuwenlang boekten ze nauwelijks resultaat. Terwijl grote delen van Afrika kennismaakten met de God van Abraham en Jezus, bleven de Chinezen vasthouden aan het confucianisme en andere Chinese tradities.



Althans: tot halverwege de twintigste eeuw. In de jaren '80 doken er ineens overal in China kerken op, van kleine huisgemeentes tot indrukwekkende kathedralen. Telde het land in 1949 naar schatting slechts 1 miljoen protestanten, in 2010 waren dat er volgens statistisch bureau Pew Forum zeker 58 miljoen. De erkende katholieke kerk zou gegroeid zijn tot 9 miljoen leden.



De kerk groeit, maar het is niet bekend hoe snel


Die cijfers moeten we met een korreltje zout nemen, want de communistische partij erkent formeel maar één kerkgenootschap: de staatskerk. 

Naar de omvang van huisgemeenten en andere officieuze kerken is het gissen. Maar áls de cijfers niet kloppen, is dat waarschijnlijk omdat ze te laag zijn. In werkelijkheid zou het Chinese christendom al groter kunnen zijn dan de indrukwekkende statistieken het doen voorkomen. Misschien is zelfs één op de tien Chinezen christen.



Socioloog Fenggang Yang van de Amerikaanse Purdue University, die veel onderzoek doet naar de Chinese kerken, waagde zich afgelopen weekend in The Telegraph zelfs aan een krasse voorspelling: in 2030 is China met 247 miljoen christenen het grootste christelijke land ter wereld. Zelfs Brazilië, Mexico en de Verenigde Staten zouden tegen die tijd het nakijken hebben.



'Chinezen hebben zichzelf gekerstend'


'De groei in China is verbazingwekkend', vindt ook voormalig scriba van de Protestantse Kerk in Nederland (PKN) Bas Plaisier. Hij werd in 2010 door de protestantse hulporganisatie Kerk in Actie uitgezonden naar Hong Kong, om daar te onderwijzen aan het Luthers Theologisch Seminarium. 

Inmiddels is hij weer terug in Nederland. Plaisier: 'Het zou me niet verbazen als Yangs prognose klopt. Als je de huidige groei doortrekt, kom je zeker boven de 250 miljoen uit. Tegelijk moeten we realistisch zijn: iedere toekomstvoorspelling is een speculatie.'



De plotselinge verspreiding van het Chinese christendom is volgens Plaisier te danken aan de Chinezen zelf. 'In de jaren '80 en '90 begonnen enthousiaste bekeerlingen door het land te trekken. Westerlingen kwamen er nauwelijks aan te pas.'



'Naastenliefde is in China bijna uniek'


Niemand lijkt te weten waarom de boodschap toen ineens aansloeg. Plaisier vermoedt dat het heeft te maken met de 'morele leegte in de samenleving'. 'In China draait alles nu om geld, om kapitalisme en economische groei. Zorg en liefde voor elkaar - dat zie je nauwelijks. De kerken bieden dat wel. Ze leggen er zelfs de nadruk op. In het westen vinden wij dat heel normaal, maar in China valt zoiets op.' 

Plaisier deelt de lezing van Open Doors, de organisatie die opkomt voor vervolgde christenen.

Die bemerkte vorig jaar dat de staat kerken nog wel in de gaten houdt, maar steeds minder tegenwerkt. 'Gemeenten en parochies zijn voor de overheid steeds vaker interessante partners', meent Plaisier. 'Ze bouwen bejaardencentra en medische klinieken en zorgen voor kinderopvang. Die hulp is erg welkom.'



Op termijn zou de overheid er juist voor kunnen kiezen om de duimschroeven aan te draaien. Plaisier: 'Hoe groter de kerken worden, hoe meer de overheid ze als een dreiging kan zien.' Tegelijk hebben kerken misschien meer van zichzelf te vrezen dan van de staat. 'Het christendom dankt haar aantrekkingskracht nu ook aan haar anti-establishment-karakter. Als de kerken blijven groeien, kan dat imago verwateren.'