Wanneer 'n paar rooi skoene berusting bring...

Skoene wat 'n hele verhaal vertel... Verlede jaar het twee jongmense tydens die Boston Marathon 'n bom laat ontplof. Na die chaos, het dit lank geduur voordat hulle uiteindelik vasgetrek is. 

Die gebeurtenis het mense oor die wêreld se aandag lank besig gehou.

So 'n gebeurtenis verander mense se lewens op baie maniere. Geweld trap diep spore. 

Hier is 'n jong prokureur se vertelling, in vandag se NYT, van hoe haar lewe deur die bom getransformeer is, sonder dat sy dit só beplan het.

Wat my opval is hoedat sy die tragedie se vernietigende gevolge tot afsluiting kon laat kom deur haarself te herken op opname's van die oomblik toe die bom afgegaan het. Sy kon sien hoedat sy 'n skrale meter of vyf van die ontploffing was. 

'n Noue ontkoming in die mees letterlike sin van die woord. 

In hierdie paastyd, besef ek, het ons ook sulke simbole wat ons lewens tot afsluiting bring en transformeer. 

Die kruis was deur al die eeue heen 'n simbool van die Paastyd. Dit is 'n tyd vir Bybellesers in die antieke waarin die oorgang na die lente gevier word. Dit is ook die tyd van gewelddadige sterwe van Christus. 

Hoe naby het ons aan die dood gekom, vertel Paastyd, sê die kruis vandag nog. Soveel geweld waarin ons lewe, wat ons mekaar aandoen en wat ons lewe verdonker. 

En toe, daardie een daad van self-lose uitreiking van Christus waarmee hy wou vra dat 'n mens goedheid moet soek, lewensvreugde moet jaag, kwellinge opsy moet skuif en nietighede agter 'n mens moet laat.

Die verhaal laat my besef: die kruisweg loop deur lyding, maar dit het altyd die nuwe lewe as uitkoms. Die lydenstyd is iewers ook 'n tyd van gedempte vreugde. 

Hier is haar verhaal:  

It was such a terrible tragedy that sometimes I feel guilty because it was a blessing for me. It made my life more rich, more full. I learned how to appreciate living in the moment. And I learned not to worry and stress about things as much. I don't let work bother me. I don't let piddling money issues bother me. It was not even a conscious effort on my part. It just changed my attitude. I was lucky to walk away unhurt.
I tried to connect with other people who had a personal experience with the bombing last year, like Benjamin Thorndike. His photos, taken from an office building above, were all over the news, but in them you can see me over and over. I didn’t realize how close I was to the bomb until I saw those photos. I was wearing a bright green jacket and bright red shoes, so I was easy to spot. I was 10 yards away from where the bomb went off. I thought I was exaggerating how close I was. I thought I was imagining it. I reached out to Thorndike to thank him for turning in those photos. To view myself in those terrible moments, it gave me closure. It’s like if you have a loved one who died; sometimes you have to see them lying in a casket to accept they’re gone. I lost my father a couple of years ago, and I was so glad to have been there when he died because it helped me move forward. Those photographs did the same thing for me.