Belangriker as God se gawes

Ons verhouding tot ander mense word dikwels bepaal deur wat hulle vir ons kan “doen.” Ons maak veral moeite om met mense vriende te bly wat vir ons iets voordeligs kan inbring. Ons kan lank vriende met iemand wees, saam met iemand in ‘n kantoor werk, in ‘n span speel, sonder dat ons daardie persoon werklik ken.

Op ‘n dag word iemand vir ons ‘n persoon wanneer ons iets van hom of haar self raaksien. Gewoonlik kom dit as ‘n verrassing, ‘n onthulling en word ons eintlik lief vir daardie een.

Ek dink hieroor na nadat ek in die Cloud of Unknowing ‘n gedeelte oor ons godsdiens lees (sien vorige blog). Ons dink dikwels oor God se seëninge. Ons kyk na die mooi natuur, geniet dit en dink, “God is goed.” Dit gaan goed in ons gesin, ons voel dankbaar oor ons voorspeod en ons dink: “God seën ons ryklik.” Ons dink aan al God se toekomsbeloftes, aan God se genade, aan Bybelse beelde soos die engele, die paradys, die hemel.

Ons kan God se seëninge raaksien. Maar ons kan God miskyk en misleef.

Hierdie insig in the Cloud of Unknowing tref my en bring ‘n verdieping in my geestelike reis: Hoe kom ek op die punt dat ek voor God en voor God alleen te staan kom? Ek wil nie net oor al die goeie dinge van God dink nie. As ek alles wat mooi is onthou en raaksien en begin bepeins, dan moet dit my verder neem na die Een wat agter die mooi is en leef. Ek moet van die goeie gawes na die Gewer self kan beweeg. Ek kan sing oor al die goeie gawes wat van die hemel neerdaal, maar dan is my aandag by die gawes. En vergeet ek dalk die belangrikste: dat ek eintlik God moet aanbid.

Die is soos liefde vir jou ouers. Jy kan dankbaar wees vir alles wat hulle vir jou gedoen het. Al die opofferings wat hulle gemaak het om jou te bring waar jy is, waar jy ‘n eie salarissie verdien, ‘n eie huis besit, ‘n motor kan koop, jou kinders kan grootmaak. Maar al hierdie goed maak nog nie jou pa of jou ma nie. As jy op jou eie bene staan en jou eie lewe voer, dan het jy in elk geval al die gawes wat jou pa of jou ma vir jou kon gee. Maar as jy hulle nie meer het nie, dan mis jy hulle. Want dit is nie soseer wat hulle vir jou gegee het wat saak maak nie, maar wie hulle in jou lewe is. Hulle liefde, belangstelling, geduld, maar veral net eenvoudig hulle daar-wees vir jou. Ag, dink ons, as ek maar net nog ‘n keer by my pa of my ma self kan wees. Net hulle teenwoordigheid kan beleef.

Ons moet oor God op dieselfde manier dink. Ons moet verby al God se gawes kan kyk na wie God self is. En ons moet weet dat sonder God is al God se gawes eintlik sinloos. As ons so verlang na ons ouers, feilbaar en maar menslik, omdat ons by hulle tuis, veilig en geborge gevoel het, hoeveel te meer nie by God nie.

Wat ons moet soek, is die teenwoordigheid van God. Soms is dit daarom ook goed as ons sonder al die goeie dinge moet klaarkom. Want dan ontdek ons dat ons nog baie, baie oor het.

Paulus het dit duidelik vir ons uitgewerk: wat tel is nie wat ons het of wat ons het or alles wat ons verloor nie. Wat tel is God se liefde. As ons by God is, in die liefde, by God self, is ons veilig. Niks, hoe hoog, hoe diep, wie ook al, sal ons kan wegvat van die God van Liefde nie.

Die mistikus soek nie meer na gawes nie. Die mistikus sal selfs die goeie dinge prysgee as hulle die teenwoordigheid van God verduister.

Wat saak maak is nie wat God aan ons gee nie, maar wat God is. Niks mag ons hiervan wegneem nie. Ons mag nie eers toelaat dat God se seëninge ons oë wegneem van God self nie.

The Cloud of Unknowing 5 sluit so af: “Hoewel dit goed is om na te dink oor God se goedheid en God daarvoor te loof en prys, is dit veel beter om oor God te dink oor wie God is en om God te loof en te prys omdat God God is.”

Om oor God te dink, te bly dink, verby al die goeie gawes en seëninge, het ‘n duidelike geestelike invloed op ons. Ek kyk nie meer na God se hande, wat ek uit daardie hande kan ontvang nie, soos ‘n bedelaar nie. Ek kyk in God se oë. Ek staan voor God, van gelaat tot gelaat. En ek woon dan in volmaakte liefde, met niks wat tussen God en my skeiding maak nie.