Navolging van Christus?

Een van ons gerekende teoloë sê ‘n paar jaar gelede in ‘n gesprek met my dat hy onvrede het met Thomas a Kempis se Navolging van Christus. Watter arrogansie, merk hy op, dat ‘n mens op navolging van Christus aanspraak kan maak. Hy, vermoed ek, dink steeds aan die Latynse titel van die boek, Imitatio Christi. Hy het waarskynlik gedink dat ‘n mens eerder ‘n volgeling van Christus moet wees, ‘n dissipel. Maar ‘n “nabootser” – dit kan nie, dit is niks anders as menslike hubris nie. Niemand kan dink om soos Christus te wees nie.

Hy is natuurlik reg.

Behalwe dat Thomas a Kempis sy beroemde boek, die mees geleesde boek, naas die Bybel, van alle tye, sekerlik nie so gesien het nie. Veral nie Thomas, met sy diepe aanvoeling vir die mens se afhanklikheid van God, nederigheid, verganklikheid en voorlopigheid.

Waar kom die misverstand in? Thomas begin sy boek met die aanhaling uit Johannes 8:12 (dit is al veelseggend dat die Bybel aan die begin van sy boek staan – die vertrekpunt daarvan vorm). “Wie my volg, sal nooit in die duisternis lewe nie, maar sal die lig hê wat lewe gee.” Dit is woorde van die Here, skryf Thomas, wat ons maan hoe om sy lewe en optrede na te volg. Dit, voeg hy by, sal ons verlig in en bevry van ons blinde harte, ons verharde innerlike – waarmee hy na Markus 10:5 sinspeel. Laat ons hoofdoel wees om na te dink, te mediteer oor die lewe van Jesus Christus.

Wat vir sommige inderdaad ‘n bietjie arrogant kan klink.

Maar vir Thomas is ons nadenke oor Christus juis om ons harde, arrogante harte stukkend te breek. Ons kan die Bybel uit ons kop uit ken, skryf hy sonder dat ons ‘n stekie liefde in ons kan voel. n Mens kan allerhande slimmighede bedink. Jy kan ure oor berou praat, sonder dat jy ooit berou voel. Ons blinde, harde harte kan ons net agterlaat as ons deel word, konform raak aan Christus.

Ons bedink dus nie die lewe van Christus om uit te vind wat Christus dus alles so mooi gedoen het en nou doen ons dit ook agterna nie. Die lewe van Christus is ‘n lewe waarin God se krag aanwesig is. As ons Christus bedink, bring dit ons ook in God se teenwoordigheid. Ons kom agter dat ons niks kan doen om ‘n jota of ‘n titteljtie van ons lewe te verander nie.

Ons kyk na die lewe van Christus en ons sien ‘n goddelike liefde in Hom aan die werk. Dit raak ons, verander ons, maak ons nederig, laat ons smag om ook daardie liefde in ons eie lewens te ervaar. Ons sal alles prysgee, roem, eer, besittings – al die leeghede en ydelhede van ons bestaan, as ons net in die God se intieme liefde kan leef. Daarom, as ons Christus volg, ontdek ons dat God alles is, dat ‘n mens, soos Christus, jou eie lewe prysgee, as jy God se liefde as wins kan kry.

Wat tel, regtig tel, wat saak maak, is om in Christus se lewe, die goddelike teenwoordigheid te ervaar, daardeur oorweldig te word, meegesleur te raak deur die onstuitbare krag daarvan en te verlang dat alles in jou wat hierdie liefde terughou, stukkend gebreek sal word.

Wat ‘n ramp dat ‘n mens deur jou vooroordele oor een woordjie, die stortvloed van woorde oor God se liefdevolle teenwoordigheid in Christus kan miskyk! En dat ‘n mens daardeur jouself die voorreg ontsê om die Navolging van Christus te lees.