God vernuwe lank voor ons besef. Oor Spiritualiteit, transformasie en bekering.

Ons reis graag omdat dit ons opgewonde maak. Ons ervaar nuwe dinge. Dit verruim en verryk ons. Ons tel oneindig baie dinge op waaroor ons nie uitgepraat kan raak nie. Ons reiservarings kan ‘n lewe lank by ons bly.

Ek luister nou die dag vir ‘n stukkie na ‘n radioprogram waarin mense aanmekaar kla omdat die predikers in outydse taal praat. Iemand kla oor die woord barmhartigheid. Dit is outyds en konnekteer nie meer nie. Sou ontferming beter wees? Of goedheid?

As iemand sy mond oopmaak, verraai hy of sy dadelik wie hy is. Taal gee jou weg. Dit vertel al jou geheime. Daarom is dit sekerlik belangrik hóé ons oor die geestelike reis praat.

Maar dit gaan nie net oor outydse woorde wat ons gebruik nie.

Ewe belangrik is ook die inhoude van ons getuienis. In nuwe tye moet ons die ou dinge op ‘n nuwe manier kan oorvertel. Of ons ontdek heel verras dat die ou dinge baie wonderlike aspekte het wat ons net nog nooit raakgesien het nie.

Die geestelike reis gaan oor vernuwing. “Transformasie” is ‘n kernwoord in spiritualiteit. Ons ervaar nuwe dinge, wat ons verruim en verryk. Ons kan nie uitgepraat raak oor ons ervaringe. Hierdie “vernuwing” word dikwels in die kerk met die woordjie “bekering” aangebied. Jy moet jou “sonde” bely en die Here Jesus as jou “persoonlike saligmaker” aanneem.

Maar vernuwing of bekering het baie ander gesigte. Verras ontdek 'n mens dat ons vernuwing 'n baie dieper begrip is as wat ons ooit kan droom.

Ons praat dikwels oor God as Skepper, maar as ons daaroor begin nadink sit daar in die skepping reeds transformasie en omvorming. In Psalm 139:13-16 word dit pragtig uiteengesit: Die Psalmdigter vertel hoedat God hom “gevorm” en “aanmekaargeweef” het toe hy nog in die skoot van sy ma was (vers 13). Toe niemand hom kon sien nie, het God hom al gesien, maar meer nog, vir hom vorm gegee, soos 'n mens aan 'n doek vorm gee met verf en 'n kwas (vers 15-16). En dit bring hom in verwondering voor God.

Vir die gelowige begin die geestelike reis dus lank, lank terug. Daar waar God ‘n mens in jou ongebore staat raaksien, bedink hoe jy gaan lyk, vir jou laat gebore word en met jou lewe ‘n doel het (al my lewensdae was in u boek opgeskrywe nog voordat ek gebore is! – vers 16), daar is jou geestelike reis al aan die gang en tree God met jou in ‘n verhouding. Lank voordat ‘n mens tot bekering kom, raak God jou al aan en vorm jou vormlose toestand om soos iemand wat ‘n borduurstuk aanmekaar weef (Ps. 139:13!)

Die geloofstaal praat van God wat intens betrokke is by die wording van die mens, van die eerste moment van sy lewe af. Dinge begin nie by jou geboorte nie – die geboorte is maar net ‘n verdere moment in jou geestelike reis. God doen met ‘n mens waarvan Jesaja 46:11 praat: “Ek het dit beplan en Ek sal dit doen.” God het die mens beplan, die mens gevorm, die mens laat ontstaan. Van voor ons geboorte af is ons opgeneem in ‘n goddelike handeling. Ons is geskape in heerlikheid!


Om na verre lande te reis, maak ons lewe interessant en nuut. Ons geestelike reis saam met God is net so nuut en spesiaal. Maar wat ons nog meer verwonder is hoedat God met ons op reis gaan lank voordat ons dit besef. Ons is begenadigd, want God raak ons aan terwyl ons nog skaars bestaan. Lank voordat ons dit kon sien, was God al op reis met ons.


Ons spog so dikwels stilletjies oor ons bekering as ons groot transformasie. Maar lank voordat ons tot bekering kon kom, was God al besig om ons te transformeer. Alles wat met ons gebeur en wat ons nuut maak, is daarom, in die ou kerklike taal, pure, pure genade. Was dit nie vir God nie, het ons nooit nuut geword nie. Ons het dit nie in ons nie. Selfs ons bekering kom van God af. Dit is 'n goddelike aanraking wat ons nuut maak. Ons kan nie daaroor spog nie. Ons kan maar net soos die Psalmdigter in verwondering staan: my bekering is een dotjie op die lang, lang pad van God se omvorming van my lewe.