Wanneer 'n mens nie meer mens is nie. Die wrede gesig van haat.

Ek kom op die internet op die foto’s en die verslag oor die aanvalle op die Mumbai hotelle vroeër vanjaar toe verskeie jong mans uit Pakistan uitgestuur is deur hulle hanteerders om soveel as moontlik mense dood te skiet. Die berig oor die aanval is verstommend en bevat inligting wat nog nie bekend gemaak is nie.

Kyk by die volgende link:
http://link.brightcove.com/services/player/bcpid1184614595?bctid=27874456001


Die oorlewende jong man, tans in die hof, vertel dat hy wou ryk word. Sy pa het hom aangespoor om te gaan deel neem. Dan sou hulle nie meer swaar kry nie. Terselfdertyd het sy hanteerders vir hom en sy vriende vertel dat hulle moet sorg dat hulle in die aanvalle sterf en dan sal God hulle martelaarskap beloon deur hulle in die hemel op te neem.


Hulle loop deur die hotel, verstom oor die weelde wat hulle daar sien. “Kyk, hier is televisie skerms van 30 cm” roep een uit. Hulle vergeet skoon dat hulle mense moet doodskiet. Die hanteerders moet hulle oor die radio aanspoor om met hul vernietigingstaak te begin.


Hulle val ook ‘n Joodse sentrum aan. Hulle skiet die rabbi en sy verwagtende vrou dood en neem 2 mense as gyselaars. Later gee hulle onderhandelaars vir hulle opdrag om die gyselaars dood te skiet. “Wat, moet ons hulle doodskiet?” vra een. “Draai hulle om en skiet hulle agter die kop” antwoord die hanteerder, koelbloedig, koud, meedoënloos.

Kan armoede en gulsigheid mense so koelbloedig maak, so meedoënloos soos masjiene? Kan mense ander oplei en in die veiligheid van hulle huise vir hulle opdrag gee om soveel as moontlik te moor en skade aan te rig? Juis hieroor bly 'n ander foto oor die aanval by my spook: Dit is van die klein seuntjie van die rabbi wat doodgeskiet is wat wonderbaarlik deur sy duidelik brandarm en verwaarloosde nanny gered is. Die film wys hulle in ‘n kamer waar sy die seuntjie, wat heeltemal getroos op haar arm sit, by haar hou. Die pa en die verwagtende ma is koelbloedig vermoor, maar sy het die seuntjie gegryp en gered. Hierdie seuntjie se lewe is gespaar deur ‘n vrou wat ook uit uiterste armoede kom. Sy, duidelik getraumatiseerd, hou hom beskermend vas. Sy het 'n gesig van iemand wat egte menslikheid uitstraal, ten spyte van armoede en van eenvoud.

Die ander foto wat my bybly is van die Italiaanse chef wat veilig uit die hotel vlug. Hy hou sy eie seuntjie vas. As 'n mens die foto kyk, sou jy dink dit is doodgewoon van 'n pa wat sy seun vashou. Maar as jy na die omstander kyk, sien jy die skok op hulle gesigte. Dan besef jy die drama van wat hier aangaan en die wonderbaarlike ontkoming van die twee mense.





Hoe dierlik die mens wat sy menslikheid verloor. En tot watter verskrikking is sulke mense nie in staat nie.

En intussen sit daardie hanteerders veilig en behaaglik in hul stoele terug. Tevrede omdat die hele wêreld die bes gedokumenteerde aanval ooit op hul rekenaars en televisies van sekonde tot sekonde kon dophou en nog baie jare daarna. Oral was daar kameras wat hierdie groep mans duim vir duim afgeneem het soos hulle op verskillende plekke geloop het om hul verwoesting aan te rig.

Hulle het vir die wêreld die egte gesig van haat en wreedheid gewys. Vir hulle was dit ‘n oorwinning. Hulle het hul saak gewen, glo hulle. Hulle God juig saam met hulle, dink hulle. En hulle glo waarskynlik werklik dat ‘n groepie jong mans in die hemel rondloop, beloon vir hul wreedheid en mense-slagting.

Dit gebeur wanneer 'n mens jou menslikheid verloor en wanneer haat jou binneste opvreet. Uiteindelik is jy die grootste slagoffer van jou eie wrewel.