Bitterheid.

Ek het gereeld by die voordeur van die kerk mense voor die diens verwelkom wanneer ek nie die diens gelei het nie. Dit was altyd lekker om op die manier met iemand wat jy normaalweg nie sommer raakloop, hand te skud en vinnig ‘n woordjie van geselligheid uit te ruil. En dit is tog altyd ‘n ervaring om te sien hoeveel welwillendhied kom los wanneer ‘n mens tyd gee vir mekaar, selfs vir ‘n paar sekondes by so ‘n eenvoudige ruimte soos die voordeur van ‘n kerk.

Op so ‘n Sondag-oggend kom twee vroue verby my gestap, al pratende. Die een sê vir die ander een, terwyl hulle al geselsende in die kerk instap, met ‘n helder, besonder bitter stem terwyl sy na iemand anders verwys en terwyl ek nog elke woord kan hoor: “Wat daardie vrou aan my gedoen het, is iets waaroor ek haar nooit ooit in my lewe sal vergewe nie.” En met die woorde verdwyn sy die kerk in waar sy die Naam van die Here gaan aanroep, gaan vereer, dankbaar juig oor haar verlossing, die vergifnis van sonde wat sy genadiglik ontvang het en die nuwe lewe van vergewensgesindheid wat God aan die gemeente skenk, in ontvangs gaan neem.

Om een of ander rede is dit woorde wat sedert daardie tyd, nou reeds seker meer as tien jaar terug, gedurig by my spook. Kan ‘n mens in ‘n kerk loop om in ‘n erediens te gaan sit terwyl jy openlik uitroep dat jy willen en wetens ‘n lewe van keiharde onvergewensgesinde bitterheid leef?

Ek dra hierdie voorval in my om, omdat ek dikwels in myself sulke teenstrydighede koester. Gelowiges het die vermoë om ‘n skisofreniese geloofslewe te voer: ons vra om vergewe te word, maar ons skenk nie vergifnis nie. Ons kom na God as mense wat niks het om oor trots te wees nie, maar ons sien neer op ander wat nie aan ons standaarde voldoen nie. Ons sien die splinter, maar mis die balk. Ons verlang daarna om met ontferming behandel te word, maar ons spaar dikwels ander nie ons bitterheid nie.

Jesus het oor die noodsaaklikheid van vergifnis van ander baie helder gepraat. Moenie eers bid as jy weet iemand het iets teen jou nie. Gaan praat die saak uit en dien daarna die Here. En een van sy mooiste spreuke: julle moet bereid wees om sewentig keer sewe te vergewe.

En die Bybel weet dat bitterheid die vrug is van onvergewensgesindheid. Hebreërs 12:15 lui, “Sorg dat niemand van die genade van God afvallig word nie. Sorg dat daar nie verbittering soos ‘n wortel uitspruit, moeilikheid veroorsaak en baie besmet nie.” Efesiërs 4:31, “Moet nooit verbitter of opvlieënd wees of woedende word nie.” In Romeine 3:14 teken Paulus die onverloste mense as iemand wie se mond vol vervloeking en bitterheid is.

En toe, die week, hoor ek wat Nelson Mandela gesê het: “Die bitterheid wat ons in ons omdra is die gif wat ons dink ander mense sal doodmaak.” Dit het my diep geraak, omdat dit so helder verduidelik waarom bitterheid dodelik is.

Bitterheid is so erg omdat dit self-vernietigend is – en dit terwyl ‘n mens, ironies genoeg, met jou bitterheid die ander persoon wil straf. Bitterhheid kweek by mense griewe en wrokke, terwyl dit in ekstreme gevalle tot wraak-aanvalle lei.

Bitterheid is ‘n bitter swaar vrag wat jy saam met jou sleep.

Bitterheid maak van ‘n mens ‘n onvrye persoon, dit skep in jou gemoed ‘n doodsheid. Jy word ‘n dor mens.

Bitterheid is so 'n sweer in ons tyd dat sommige kliniese sielkundiges al daarvoor pleit dat dit as 'n geestessiekte gediagnoseer behoort te word.

Om nie bitter te wees nie, om niks teen jou naaste te hou nie, is ‘n teken dat jou lewe so vol van God se teenwoordigheid, van God se genesende liefde is, dat daar nie ruimte vir die broei van bitterhede kan wees nie.