Die vrede kom eers tot 'n mens as jy jou eie wil opgee... Oor 'n sleutel aspek van spritualiteit

‘n Sleutel begrip in spiritualiteit is die konformasie of gelykvormigheid aan Christus. Die gelowige se reis is ‘n voortdurende omvorming na die gelykenis van Christus. Die mens se model op die geestelike reis is die lewe van Jesus.

Kyk net die mooi Galasiërs 4:19 met Paulus se uitspraak: “My kinders, ek verkeer van voor af weer in geboortepyne oor julle totdat Christus in julle gestalte kry.” Paulus het geboortepyne – hy is intens ingestel daarop dat sy volgelinge hul geestelike reis aan Christus as die bron van energie en transformasie sal volg.

Hieroor sou ‘n mens baie kon skryf. Maar vir my, vandag, is daar iets heel spesifieks aan die omvorming in die gestalte van Christus wat my in my leeswerk opval en by my bly luier. Wanneer ‘n mens na die beeld van Christus omvorm word, beteken dit dat ons alle vorme van die ou mens buite Christus om moet loslaat en afsterf. Ons moet gereformeer word weg van vorme van vernietiging of vorme van blokkasie wat aan ons eie wil verknoop is. Dit is nogal ‘n groot uitdaging –die omvorming van ons wil. Om God se wil te soek en om die gestalte van Christus na te streef, beteken dat ‘n mens, soos Christus, die eie wil opgee, kruisig en oorwin.

Hieroor het Willem van Thierry treffend geskryf:

Wanneer die mens hom of haar-self na die wil van God skik, beteken dit juis nie dat ‘n mens God probeer omvorm nie. God word nie omgepraat om die wil van die mens te doen nie, maar die mens word gelykvormig aan God. Daarom sal die mens wat gelykvormig aan God word, niks vir hom- of haarself vra nie. Al wat ‘n mens vra is God self net soos wat God vir God self is.

Ek wonder hoeveel van ons gebede sal heirdie toets deurstaan.

Waaijman volg op: God se wil word sagkens en met teerheid in die wil van die mens voelbaar. God se wil dryf alle hardheid en self-gerigtheid uit en transformeer die mens se wil in God self. Op die manier word die wil van God en die wil van die mens een. Hulle haal asem in mekaar en beweeg op alle vlakke van dieselfde grondslag na alle doelwitte. Die mens se wil word so omvorm dat dit volledig oop word vir wat God wil doen.

Om af te sterf van ‘n mens se eie wil is om ingeënt te word in die goedheid wat God vir ons lewens wil hê. En daarvoor moet ‘n mens maar vir God vertrou en nie te gou of te veel wil voorskryf wat goed vir ons is nie.

Terwyl ek dit lees, dink ek aan die Onse Vader met sy inleidende bede dat God se wil oral sal geskied. En slegs ‘n deel van die Onse Vader is ‘n bede dat God sal sorg vir daaglikse brood. Niks meer nie. Net genoeg. Origens is die Onse Vader ‘n U-gebed – herhaaldelik. God staan volledig in die sentrum. Jesus het geweet dat die weg van die Gees is die weg in die wil van die Vader – en weg, weg van ons eie wil af. Vrede kry ons, uiteindelk, as ons juis alles doen wat God vra. Verby al ons self-gerigte en self-bevoordelende begeertes, verlange en smeekbedes.

Dit is soos Christus gebid het, geleef het en gesterf het – volledig in die wil van die Vader.

Dit klink pynlik om jou eie wil te moet opgee. Regtig. So swaarmoedig en vreeslik opofferend.

Eintlik, wanneer dit in ‘n mens se lewe begin plaasvind, ontdek ‘n mens hoe bevrydend dit is. Om te doen wat God doen en om in totale wegleef van jouself vir ander daar te wees.

Ons verloor baie deur ons koppige vashou aan wat goed is vir onsself – soos ‘n kind wat altyd beter weet. Maar gelukkig, God kom saggies en ontfermend. En langsamerhand groei ons dieper in die bevrydende wete dat hoe meer ons wegleef van onsself, hoe dieper is die vrede wat in ons woon. Dit is so.