Nouwen skryf oor die belangrike rol van ingesteldheid. As 'n mens 'n opgaarder is, word 'n mens se lewe gevul deur suinigheid.
Maar, opvallend, trek hy dit deur na 'n geestelike vlak: as 'n mens arm is aan mededeelsaamheid, word 'n mens se lewe gekenmerk deur veral besitlikheid.
Die gevolg hiervan is dat 'n mens 'n arm mens word. Arm in gees.
Die implikasie hiervan is dat jou armoede jou eie skuld is.
Watter beslissende rol speel ons keuses tog!
Hier is Nouwen se stuk:
Die versoeking om te vergaar
Maar, opvallend, trek hy dit deur na 'n geestelike vlak: as 'n mens arm is aan mededeelsaamheid, word 'n mens se lewe gekenmerk deur veral besitlikheid.
Die gevolg hiervan is dat 'n mens 'n arm mens word. Arm in gees.
Die implikasie hiervan is dat jou armoede jou eie skuld is.
Watter beslissende rol speel ons keuses tog!
Hier is Nouwen se stuk:
Die versoeking om te vergaar
As angstige en
bekommerde mense neig ons om ’n
mentaliteit te ontwikkel wat ons laat sê: “Daar is nie genoeg kos vir
almal nie. Ek beter sorg dat ek genoeg vir myself wegsit in geval van nood,”
of: “Daar is nie genoeg kennis vir almal nie, ek moet maar my kennis vir myself
hou, sodat niemand anders dit sal gebruik nie,” of: “Daar is nie genoeg liefde
om vir almal te gee nie, ek beter my vriende vir myself hou om ander te keer om
hulle van my weg te rokkel.”
So
praat ’n “skaarste”-mentaliteit. Dit wil alles wat ons het, opgaar uit vrees
dat daar nie genoeg vir almal sal wees nie; dat ons nie genoeg sal hê om te
oorleef nie.
Die
tragedie is egter dat dinge waaraan ons vasklou op die ou ent in ons hande
verrot.
