Pinksterdag
is die dag waarop die nuwe bedeling gevier word: mense ontdek dat in die
oomblik van diepste krisis, wanneer die kruis ‘n swaar skaduwee oor hul lewens
gooi, onvoorstelbare krag gevind kan word. God se manier is om mense te ontmoet
om hul lydensweg om te keer in ‘n nuwe bestaan, gevul met nuwe drome, ideale,
hoop… en blydskap.
Die
lewe van Jesus staan met Pinkster sentraal: Wanneer Petrus op die dag met die
teenwoordige mense praat oor Jesus, konsentreer hy veral op die opstanding as
die antwoord op die kruis. Die opstanding het vir Petrus ‘n duidelike
geestelike boodskap: dit onthul dat die dood geen houvas op Jesus gehad het nie
(Hand.2:24).
Petrus
moet hierdie spesiale gebeurtenis verder verduidelik. Hy verwys na Psalm
16:8-11. Hierdie Skrifgedeelte verduidelik vir mense dat reeds Dawid oor die
magteloosheid van die dood gepraat het. Die Here sit aan God se regterhand en
beklee dus ‘n spesiale posisie in God se teenwoordigheid. God se Heilige sal
nie deur die dood oorwin word nie. Deur die eeue heen, dus, het die wat naby
God was, steeds weer die voorlopigheid van die dood onderstreep.
In
Jesus sou hierdie verwagting ‘n werklikheid word.
Vir
Petrus is die voorlopigheid van die dood maar net ‘n donker kant van ‘n veel
helderder lig wat met die opstanding oor God se wêreld aangeskakel is.
Petrus
interpreteer daarom die opstanding as Jesus se verheffing tot die
allerintiemste nabyheid by God.
Tog,
nog meer, gaan die gedeelte nie bloot net om wat God in Jesus aan nuwe dinge doen
nie. God se dade werk transformatief: dit bring nie net die lewe van Jesus tot
vervulling nie. God keer ook die lewe van mense wat naby aan Jesus is, om. Die
geestelike waarde van Pinkser is juis te vind in wat dit aan mense doen.
Die lewe ondergaan ‘n metamorfose
wanneer ‘n mens dit vanuit die lewe van Jesus bekyk.
Vir
Petrus val die klem immers in die getuienis ook op die menslike respons: Dawid
verbind met sy siening dat God sterker is as donkerte, ‘n uitbundige vreugde:
“my hart is bly” en “my tong juig” (Hand.2:26). Petrus hou hierdie aanhaling
vol en sluit dit af met: “Daarom vervul U my met vreugde by U aangesig.”
Want,
Jesus se lewe bring ons by God, in die teenwoordigheid van die Verborgene, die
Een wat sterker is, die Onpeilbare, die Oorwinnaar.
Vreugde
is dus vir Lukas om bewus te wees van die goeie wat God doen. Tussen die donker
moet ‘n mens die lig kan vind en herken. Selfs die donkerste uur verduister
nooit die lig nie. Al soekende sal mense wat van die lig is, die Lig wel vind.
Soms
is dit die nabyheid van Jesus, sy woorde, sy lewe wat die Lig is.
Soms
is dit die wyses van die tye, die Dawids van lank gelede, wat ‘n mens herinner
aan God se getroue goedheid waaraan ‘n mens nie moet opgee nie.
Soms
is dit die getuies van ‘n getroue dissipel wat bevestig dat God nie wegloop van
wat God begin doen het nie.
Die
Skrifte, die getuies, die Ligtende teenwoordigheid van die goeie bly by hulle
wat soek, wie se harte hoopvol bly, wie se tong biddende bly stamel. En wie bly
kyk, bly luister, naby aan God vertoef, se hart sal bly wees, se tong sal loof
en se innerlike sal oorloop met vreugde.
Dit
is die hoogste gawe: om nooit aan sinisme onder te gaan nie. Om te bly hoop,
teen hoop in, teen omstandighede in.
En
wanneer ‘n mens die Lig herken, kom die vreugde. Dubbele, driedubbele blydskap
sal ‘n emns oorweldig.
Pinkster
is die vreugdefees, om opnuut aan God se goedheid vasgeanker te word.
